Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2022
Το νήμα που δεν χάνεται, με μια ιστορική κληρονομιά επιβλητική, και περίπου… καταναγκαστική ψυχολογικά και συναισθηματικά, όταν συνειδητοποιείς ότι δεν σου προσφέρεται το ασφαλές καταφύγιο της άρνησης και της αποστασιοποίησης από το πεπρωμένο σου.
Οι διαδηλώσεις που ξεκίνησαν πρόσφατα στη Γαλλία, και εντείνονται όσο περνάει ο καιρός, μας θυμίζουν ότι στον γενετικό κώδικα ορισμένων λαών υπάρχει μια αλεξίσφαιρη υπενθύμιση της ιστορικής υποχρέωσής τους να ηγούνται. Να δείχνουν και στους υπόλοιπους τη διαδρομή για το φως.
Ένα σπάνιο έθνος, με ταυτοτικά στοιχεία βιωματικού κληρονόμου των ιδεών του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, που ώθησαν μπροστά την ανθρωπότητα, και που επέτρεψαν στις τόσο ανομοιογενείς κοινωνίες της ηπείρου μας να αναζητήσουν την υπεροχή της σύνθεσης, την υπεραξία της εναρμόνισης του βηματισμού τους προς το μέλλον με τις επικαιροποιημένες ανάγκες και προτεραιότητες των σύγχρονων κοινωνιών.
Στη βαριά σκιά και το ζοφερό σκοτάδι που συνοδεύει την ουκρανική κρίση και χαρακτηρίζει την αυτοκαταστροφική επιλογή της πολιτικής ηγεσίας της ηπείρου μας να απωλέσει οικειοθελώς τη στρατηγική αυτονομία της, και ως αναπόφευκτη συνέπεια να παρακολουθεί με συρρικνωμένη αυτοπεποίθηση και δημιουργική σκέψη τη διαρκώς επιδεινούμενη υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των Ευρωπαίων πολιτών, η εξέγερση της γαλλικής κοινωνίας ραγίζει τη τζαμαρία της απάθειας.
Ο δυτικός άνθρωπος απολαμβάνει ως δεδομένο κεκτημένο το οποίο παραδίδεται από τη μια γενιά σε εκείνη που την ακολουθεί, το προνόμιο της ελευθερίας. Της δυνατότητας να ζήσει και να δημιουργήσει, να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής του, με όρους κοινωνικής συμβίωσης. Για πρώτη φορά μετά τον Μεγάλο Πόλεμο που σταμάτησε την επέλαση του ολοκληρωτισμού, στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, η Δύση και πολύ πιο συγκεκριμένα η Ευρώπη, βλέπουμε την πρόοδο να φρενάρει.
Όχι εξαιτίας του ίδιου του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά με αφετηρία την ατελή αντίληψη των ευρωπαϊκών ηγεσιών για την ευδαιμονία των λαών που εκπροσωπούν. Και για την ίδια την επιβίωση της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης, ως αυτόνομης και ανεξάρτητης οντότητας, και όχι σε ρόλο… παθητικού συμπληρώματος άλλων μεγάλων δυνάμεων.
Το Παρίσι… ανάβει το φως που μας προτρέπουν οι Βρυξέλλες να κλείσουμε, για… οικονομία.
