Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Αν αυτοί οι ξένοι που μας φόρεσαν τον μνημονιακό κορσέ για να μας «εξανθρωπίσουν», με προεξάρχοντες τους Γερμανούς, ενδιαφέρονταν έστω και στο ελάχιστο να νοικοκυρευτεί η χώρα, η πρώτη μεταρρύθμιση που θα επέβαλλαν είναι βαθιές τομές στη Δικαιοσύνη:
Ταχύτερη απονομή με υποχρεωτικά χρονοδιαγράμματα και ρήτρες συμμόρφωσης, περιορισμός της φάμπρικας των «αναβολών», σφράγισμα των διάφορων «παραθύρων» για το οικονομικό έγκλημα (τύπου παραγραφής), σύσταση σοβαρής υπηρεσίας «εσωτερικών υποθέσεων» στο δικαστικό σώμα και δρακόντειες ποινές για τους επίορκους λειτουργούς.
Δυστυχώς αυτό δεν συνέβη και παρά τις εξαγγελίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η λειτουργία των δικαστηρίων εξακολουθεί να… σέρνεται, οι πολίτες ταλαιπωρούνται περιμένοντας τη… μετά θάνατον δικαίωση, εισαγγελείς και ανακριτές αναλώνονται σε αβάσιμες διώξεις με πολιτικά κίνητρα (βλέπε την προσπάθεια να παγιδευτούν δημοσιογράφοι στην υπόθεση Novartis), ενώ προκύπτουν και δικαστικές αποφάσεις άκρως δυσεξήγητες, πολλές φορές διαμετρικά αντίθετες, για πανομοιότυπα ποινικά αδικήματα.
Σε αυτό το νοσηρό κλίμα, η αθώωση των μιζαδόρων της Siemens και η ταυτόχρονη απαλλαγή από κακουργήματα λόγω «παραγραφής» συνιστούν πρόκληση προς το δημόσιο αίσθημα και δικονομικό ατόπημα για ένα σκάνδαλο υπαρκτό, τεκμηριωμένο και ομολογημένο από κορυφαίους πρωταγωνιστές του! Το μεγαλύτερο -κατά κυριολεξία- στην περίοδο της Μεταπολίτευσης.
Έφτασαν οι δικαστές στο πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων να κηρύξουν αθώο και τον Ζαν Κλοντ Οσβαλντ, ένα απίθανο λαμόγιο του διεθνούς τραπεζικού παρακράτους, που, εκτός από μπροστινός της Siemens, ήταν ο άνθρωπος-κλειδί σε τεράστια σκάνδαλα εξοπλιστικών, μεταξύ των οποίων και αυτό των υποβρυχίων, για λογαριασμό και πάλι των Γερμανών.
Ο Οσβαλντ είχε συλληφθεί τον Απρίλιο του 2015 στο Αμπού Ντάμπι με ευρωπαϊκό ένταλμα και προφυλακίστηκε για σωρεία αδικημάτων, αλλά μερικούς μήνες αργότερα κατάφερε να αλλάξει την ποινή του σε «κατ’ οίκον περιορισμό» με το περιβόητο βραχιολάκι. Oταν άρχισε η δίκη του (για την υπόθεση των υποβρυχίων), έκοψε τον ιμάντα από τη συσκευή γεωεντοπισμού και εξαφανίστηκε σαν κύριος με πορεία προς το άγνωστο. Ο Οσβαλντ ήταν αυτός που έδινε τις μαύρες τσάντες με τα μετρητά στον Πρόδρομο Μαυρίδη της Siemens, ο οποίος στη συνέχεια τις μοίραζε δεξιά και αριστερά για να δωροδοκεί στελέχη του ΟΤΕ και πολιτικά κόμματα.
Ο τελευταίος πιθανότατα ήταν αυτός που έδωσε το 1.000.000 μάρκα στον Θεόδωρο Τσουκάτο, ο οποίος επίσης απαλλάχθηκε το 2019, παρότι είχε την τόλμη να ομολογήσει τη δωροδοκία για λογαριασμό του κόμματός του. Οι δικαστές έκριναν ότι δεν τα πήρε το ΠΑΣΟΚ, αλλά ο ίδιος. Και τον αθώωσαν…
Χθες λοιπόν αθωώθηκαν και οι υπόλοιποι των «μαύρων ταμείων» της Siemens! Ολοι, συμπεριλαμβανομένου και του εγκεφάλου της συμμορίας, του περιβόητου Μιχάλη Χριστοφοράκου, που διάγει βίο τρυφηλό στο Μόναχο, καθώς το γερμανικό ανώτατο συνταγματικό δικαστήριο (ξέρετε, οι κύριοι με τις κόκκινες τηβέννους στην Καρλσρούη που κόπτονται για την προστασία του Γερμανού φορολογουμένου) μπλόκαρε την έκδοσή του.
Ε, λοιπόν, αυτές οι αθωώσεις, απαλλαγές, παραγραφές, όπως θέλετε πείτε τις, δεν αντέχουν στην παραμικρή κριτική. Ούτε από δικονομικής ούτε από ορθολογικής προσεγγίσεως.
Θυμίζουν τις αποφάσεις των μεταπολεμικών «Ειδικών Δικαστηρίων Δωσιλόγων», που αθώωναν λόγω… αμφιβολιών καραμπινάτους συνεργάτες των ναζί (όπως ο πατέρας του σημερινού Χριστοφοράκου), ακόμη και υπουργούς κατοχικών κυβερνήσεων!
Αλλά πώς να λειτουργήσει η Δκαιοσύνη στη χώρα μας, όταν δεν λειτουργεί στην ίδια τη Γερμανία που επιχείρησε να μας «αναμορφώσει». Ο Χριστοφοράκος εκεί τη γλίτωσε με ένα γερό πρόστιμο 350.000 ευρώ και μία αστεία ποινή φυλάκισης, φυσικά εξαγοράσιμη.
Κυρίως για το πλημμέλημα της «συνέργειας σε απιστία εις βάρος της Siemens»! Κι αν ανατρέξει κανείς στο παρελθόν της μεταπολεμικής Γερμανίας, θα διαπιστώσει ότι το ίδιο συνέβη και με άλλους μεγάλους πρωταγωνιστές σκανδάλων δωροδοκίας σε ξένες χώρες.
Η πρακτική θεωρείται θεμιτή και συμβατή με την εταιρική κουλτούρα της Γερμανίας, στον βαθμό που εξασφαλίζει μεγάλα κρατικά συμβόλαια εκτός των γερμανικών συνόρων. Και συνεχίζεται αδιατάρακτα επί δεκαετίες. Θα συνεχίσει δε και στο μέλλον, εφόσον υπάρχουν κράτη διεφθαρμένα και ανεπρόκοπα, που «συγχωρούν» τον εκμαυλισμό δημόσιων λειτουργών, έστω και μετά την πάροδο ορισμένων ετών…
