Του Νίκου Φυλάγγελου
Δεν συνηθίζεται με τους δημοσιογράφους που βρίσκονται διαρκώς στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας να αντιστέκονται στη φθορά. Να μην υποκύπτουν στον πειρασμό της έκπτωσης από αρχές και αξίες. Να διατηρούν την αξιοπρέπειά τους. Να μην προκαλούν πάθη και να μην προσελκύουν υβριστικούς χαρακτηρισμούς για τη δημόσια παρουσία τους, με αφετηρία όσα λένε και κάνουν.
Ο Βασίλης Λυριτζής ήταν μια τέτοια εξαίρεση. “Έφυγε” χωρίς να έχει εκχωρήσει την προσωπική ταυτότητα της αξιοπρέπειας. Και όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, παρακολουθώντας κανείς το κατάντημα της ελληνικής τηλεόρασης χωρίς εκείνον, το εκτόπισμα του μεγάλου απόντα μεγεθύνεται.
Στη σημερινή συγκυρία της εθνικής παρακμής, τα ΜΜΕ, και ειδικά η τηλεόραση, βιώνουν τις χειρότερες στιγμές της πολυετούς διαδρομής τους. Με δημοσιογράφους που επιλέγουν τον ρόλο του… χούλιγκαν, για να εξασφαλίζουν μια θέση σε πάνελ, ή ακόμη και στην παρουσίαση εκπομπής. Που υποστηρίζουν πολιτικές θέσεις και πρόσωπα, με μεγαλύτερο φανατισμό ακόμη και από τα ίδια τα μέλη των κομμάτων. Που δεν διστάζουν να παρουσιάζουν στην κοινωνία μια διαφορετική πραγματικότητα από αυτή την οποία βιώνουν οι πολίτες.
Πού είσαι Βασίλη Λυριτζή να δεις το καντάντημά τους. Και να κάνεις τον σχετικό μορφασμό απογοήτευσης.
