Της Ελένης Κρικέλη
Είναι φορές που συνυπάρχεις με ανθρώπους .
Οι συνθήκες ,
οι επιλογές σας θέλουν μαζί και ακόμη καλύτερα εσείς σας θέλετε μαζί.
Είναι αυτές οι σχέσεις που μοιάζουν στην αρχή σαν μικρά λιθαράκια από τα οποία κρέμονται οι απογευματινές βόλτες,
οι πρωινοί καφέδες,
το δεκαπεντάλεπτο διάλειμμα στο κυλικείο,
οι βραδινές συναντήσεις στα ρακάδικα της πόλης ,
με την διαφορά πως με το πέρασμα του χρόνου ,
με τις χλμ αποστάσεις που δημιουργούνται έχουν πια »μετουσιωθεί» σε πυλώνες εγκαθίδρυσης μιας ισχυρής σχέσης.
Σε κάθε αρχή ρέει και η επιθυμία της συνάντησης.
Αυτή η σκέψη πως ταιριάζεις με έναν άνθρωπο και θέλεις να τον γνωρίσεις περισσότερο.
Δεν γνωρίζεις ακριβώς ,
για να είμαι ειλικρινής δεν μπορείς να ξέρεις από τις πρώτες φορές πως πρόκειται για μια σχέση που θα εδραιωθεί στο χρόνο.
Αυτό το ανακαλύπτεις σταδιακά , σιγά σιγά, step by step .
Με τα όσα μοιράζεστε, με τα όσα επιθυμείτε να μοιραστείτε , με τα όσα σας μαγεύουν στον όμορφο κόσμο τούτο, με τα όσα χαιρόσαστε και συγκινείστε, με τα όσα κοινά σχέδια πορεύεστε στο παρόν και στο μέλλον, με τα όσα διαφορετικά σχέδια πορεύεστε στο παρόν και στο μέλλον.
Όπως και να έχει,
όπως και να έχει θεμελιώσει ο καθένας τις σχέσεις του,
γνωρίζει καλά πως η θέληση και η επιθυμία να έχεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου γιατί τον χαίρεσαι και απολαμβάνεις την παρέα του είναι εκείνα τα πρώτα μικρά λιθαράκια από τα οποία θα χτίσετε ένα υπέροχο »οικοδόμημα» στο οποίο ανοίγοντας τις πόρτες του,
εσείς και μόνο εσείς,
σε κάθε δωμάτιο του ,
θα έχετε φροντίσει με μεράκι και φροντίδα να στολισετε με κάδρα κάθε χρώματος τις στιγμές σας και την πληθώρα γεγονότων που ως τώρα έχουν αποτελέσει τους προλόγους, το κεντρικό σας θέμα, τον επίλογο , τα θαυμαστικά,τα ερωτήματα , το καθετί εν πάση περιπτώσει της ζωής σας
Κάποτε , κάπως έτσι ξεκίνησαν και τα μικρά μας λιθαράκια
και τώρα φτάσαμε με ένα τηλέφωνο βαδίζοντας σε διαφορετικά σοκάκια,
να μπορούμε να επικοινωνούμε τα χρώματα μας.
Κάποτε, κάπως έτσι δημιουργούνται οι ωραίες φιλίες
Κάποτε βαδίζαμε παρέα στα όμορφα στενάκια του Ρεθύμνου αλλά δεν μας έφτανε και έτσι ανοιγόμασταν λίγο πιο πέρα.
Από το μαγευτικό κάστρο της Φορτέτζας και σε όλο το μήκος της παραλίας.
