Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2022
Η Δημοκρατία και η υπεράσπισή της… Το φρεσκάρισμα του αποτυπώματός της, η επικαιροποίηση της μεθοδολογικής δυνατότητας να αφουγκράζεται εγκαίρως, εις βάθος και με λεπτομέρεια, τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών της, σε κάθε συγκυρία.
Στο περιθώριο της βάρβαρης εισβολής της απολυταρχικής Ρωσίας στην Ουκρανία, οι Ευρωπαϊκοί λαοί βρίσκονται αντιμέτωποι με τις άμεσες συνέπειες πολιτικών ηγεσιών, χωρίς τη δική τους αδιαμεσολάβητη έγκριση. Σε συνθήκες αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, κεντρικό ρόλο διαδραματίζει η ποιότητα του αποτυπώματος των ηγετών που έχουν δικαίωμα υπογραφής για το παρόν και το μέλλον των λαών τους. Οι συνθήκες γίνονται αφόρητες, όταν το αποτύπωμα αυτό έχει τόσο ισχνά χαρακτηριστικά, όσο εκείνο της σημερινής πολιτικής ηγεσίας της Ευρώπης. Τα μοιραία αποτελέσματα τα διαπιστώνουμε με πάταγο, κάθε φορά τους τελευταίους μήνες που στην ήπειρό μας στήνονται κάλπες. Ο καλπασμός της ακροδεξιάς και του εθνοκτόνου λαϊκισμού. Χωρίς αντίπαλο και χωρίς φρένο.
Η Δημοκρατία κατάφερε να επιβιώσει, μεταξύ άλλων, ως το πολίτευμα της πλειοψηφίας, που σέβεται τη μειοψηφία. Ως το πολίτευμα που σέβεται και εκφράζει τις ανάγκες των πολλών, όχι των λίγων. Που προσφέρει την ευκαιρία της ευδαιμονίας, σε όλους, κυρίως στους μη προνομιούχους. Αυτή η ευδαιμονία και η ευμάρεια, που διέκριναν τον δυτικό άνθρωπο από την κλειστοφοβική και απολυταρχική Ανατολή, αμφισβητούνται σήμερα λόγω της αδυναμίας της πολιτικής ηγεσίας της ηπείρου μας να… καταλάβει.
Η κοινή ευρωπαϊκή οικογένειά μας κουβαλάει το ιστορικό βάρος των κληρονόμων του Διαφωτισμού. Των ιδεών που ζυμώθηκαν στις κοινωνίες, άντεξαν στη φθορά του χρόνου και της συγκυρίας, συνέχισαν να εμπνέουν τους λαούς, ώστε ο τροχός της Ιστορίας να μην σταματήσει να κινείται.
Μελαγχολικό το συμπέρασμα ότι την τελευταία δεκαετία… και βάλε, οι πολιτικές ηγεσίες της ηπείρου μας αδυνατούν να εναρμονίσουν τον βηματισμό τους με τις πραγματικές προτεραιότητες των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Έτσι, διευρύνεται η υπονόμευση της κοινωνικής συνοχής, της εμπιστοσύνης των πολιτών στην ηγεσία τους, της Δημοκρατίας στον πυρήνα της.
Μια Ευρώπη σε παρατεταμένη παρακμή, που σταμάτησε να κληρονομεί στο μέλλον αφορμές για να εμπνευστούν οι γενιές που θα πάρουν τη σκυτάλη. Η φθορά μας πρόλαβε…
