Γράφει ο Αντώνης Καρακούσης
Το σχέδιο του κ. Μητσοτάκη ήταν απλό πλην συγκεκριμένο, όταν παρουσιάστηκε το 2019.
Η Ελλάδα βγαίνοντας από τη μακρόχρονη οικονομική κρίση όφειλε να μεταρρυθμιστεί, ώστε να ξαναπιάσει το νήμα της ανάπτυξης και της προόδου με τρόπο στέρεο και βέβαιο.
Στηριζόταν σε χαμηλότερους φόρους και περισσότερη οικονομική ελευθερία, που θα ευνοούσαν την προσέλκυση επενδύσεων και θα επέτρεπαν τη δημιουργία νέου πλούτου και μαζί περισσότερων θέσεων εργασίας, όπως και ευχερέστερη κάλυψη των πιο αδύναμων.
Ακόμη, προσέβλεπε σε ένα κράτος ψηφιοποιημένο, λειτουργικό, πιο κοντά στον πολίτη, ικανό να προσφέρει ασφάλεια, καλύτερη παιδεία και υγεία και την πατρίδα μας ενταγμένη ξανά, με ίσους όρους, στην Ευρώπη και στο διεθνές σύστημα.
Εκείνο το απλό στη σύλληψή του σχέδιο έτυχε γενικής υποδοχής και υποστήριξης, βρήκε συμμάχους και υπερασπιστές. Είχαν προηγηθεί, βλέπετε, πέντε δύσκολα χρόνια απαράσκευης αριστερής διακυβέρνησης, που κόστισαν στον ελληνικό λαό, στερώντας δυνάμεις και δυνατότητες από τους πολίτες και επιτρέποντας στον κ. Μητσοτάκη να συγκροτήσει μέτωπο πολιτικό, υποσχόμενος απλά επιστροφή στην κανονικότητα.
Ομως η πραγματική ζωή, απρόβλεπτη όπως είναι, του έβαλε δύσκολα, ανατρέποντας στην κυριολεξία τα πάντα. Προτού καν προλάβει να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιό του ενέσκηψε η πανδημία, η διαχείριση της οποίας απαίτησε πρωτοφανείς περιορισμούς και απίθανους πόρους. Χάθηκαν σχεδόν δύο χρόνια σε συνθήκες υγειονομικών περιορισμών και καθοδικών οικονομικών συνθηκών.
Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι η πανδημία τού προσέφερε ευκαιρία ταχείας ψηφιοποίησης του κράτους και εν γένει των συναλλαγών και μαζί τον προικοδότησε με το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, με τα δεκάδες δισεκατομμύρια που το συνόδευσαν. Αλλά εκεί που άρχισε να αμβλύνεται η υγειονομική κρίση φάνηκαν τα πρώτα σημάδια της ενεργειακής κρίσης και της πληθωριστικής έκρηξης. Για να ακολουθήσει τον περασμένο Φεβρουάριο η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και να εκτινάξει συνολικά τις τιμές στα ύψη, μεταβάλλοντας για ακόμη μία φορά τις οικονομικές συνθήκες.
Το ενδιαφέρον ωστόσο είναι ότι παρά ταύτα, στο ενδιάμεσο διάστημα, διαμορφώθηκε περιβάλλον οικονομικής ανάκαμψης, τουριστικής αναγέννησης και μαζί επενδυτικής έκρηξης. Ταυτόχρονα βέβαια άνοιξε και η πολιτική πληγή των παρακολουθήσεων.
Εναντι όλων αυτών των τόσο αντιφατικών και εν όψει του επερχόμενου δύσκολου ενεργειακού χειμώνα ο κ. Μητσοτάκης ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη προκειμένου να επικαιροποιήσει το απλό πλην συγκεκριμένο σχέδιο του 2019 και να αναγεννήσει την πολιτική και κοινωνική συμμαχία που του επέτρεψε να ηγεμονεύσει στην πολιτική ζωή τα προηγούμενα τρία χρόνια.
Η αλήθεια είναι ότι τώρα μπορεί να υποσχεθεί πιο πειστικά περισσότερες μεταρρυθμίσεις, καινούργιο πλούτο, καλύτερες δουλειές, ευχερέστερη προστασία των ασθενεστέρων, αλλά την επανοικοδόμηση της πολιτικής και κοινωνικής συμμαχίας που υποστήριξε την τρίχρονη διακυβέρνησή του δύσκολα θα την επιτύχει. Τα διλήμματα που θα θέσει δεν φέρουν το ίδιο βάρος. Είναι υπονομευμένα από τη φθορά του χρόνου και από το βάρος των παρακολουθήσεων.
Ωστόσο θα δώσει μάχη και ίσως ευνοηθεί από το γεγονός ότι το σχέδιό του, παρά τις πολλές αντιξοότητες, δείχνει να «δουλεύει», ενώ από την άλλη πλευρά δεν υπάρχει ευκρινές σχήμα ολοκληρωμένης πολιτικής που να βεβαιώνει ότι μπορεί να πάει κάπου την Ελλάδα σε τούτο τον τόσο ταραγμένο και αβέβαιο κόσμο.
