Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 27 Αυγούστου 2022
Μια κληρονομιά βαριά, ασήκωτη, αδικαιολόγητη και ασυγχώρητη… Όσα μας άφησαν τα χρόνια της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων επηρέασαν τόσο βαθιά, σύνθετα και πολυεπίπεδα τον εθνικό κορμό, που δεν θα καταφέρουμε να απαλλαγούμε από τις οδυνηρές συνέπειές τους, τουλάχιστον όχι στο ρεαλιστικά ορατό μέλλον. Το κοινό μέλλον, για να μην ξεχνάμε το «εμείς» που συστηματικά υπονομεύουν το μίσος και ο διχασμός, ως κεντρικά στοιχεία ταυτότητας της «τρέχουσας Ελλάδας», την τελευταία δεκαετία… και κάτι.
Το μίσος και ο διχασμός. Τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν. Όπως ακριβώς το είχε προβλέψει ο Κώστας Καραμανλής, πριν από τις μοιραίες εκλογές του 2009. Τις εκλογές των… χρημάτων που υπήρχαν, τις εκλογές που άνοιξαν το δρόμο για την κοινωνική φτωχοποίηση και την εθνική απαξίωση της περιόδου των Μνημονίων.
Από το 2009 και μετά, στον δημόσιο βίο κυριαρχεί η υστερία. Η βουλιμική αναζήτηση αφορμών για να χωριστούμε, να… πολεμήσουμε μεταξύ μας, να παραμερίσουμε το «εμείς», ώστε να συνεχίσουν να διατηρούν λόγο ύπαρξης και να επιβιώνουν τα παραφουσκωμένα «εγώ» της υστερίας. Του μίσους και του διχασμού.
Η απουσία μετριοπάθειας από τον δημόσιο βίο, ακουμπά στη αντίστοιχη απουσία της από τον δημόσιο λόγο. Στα ΜΜΕ και τα social media περισσεύει η νοοτροπία του ακροδεξιού απολυταρχισμού, ανεξαρτήτως πολιτικής και κομματικής στέγης. Διαχωριστικές γραμμές. Στρατόπεδα. Δολοφονίες χαρακτήρων. Συμπεριφορές που, η ανθρωπότητα, μάταια όπως αποδεικνύει η τελευταία δεκαετία και στη χώρα μας, προσδοκούσε ότι είχε λήξει τις εκκρεμότητες μαζί τους, με τον επίλογο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε που ηττήθηκε, η θεωρία του ναζισμού.
Στην «τρέχουσα Ελλάδα», ενοχλεί και απογοητεύει η παγίωση της αδυναμίας του πολιτικού συστήματος να αρθρώσει θετικό πολιτικό λόγο. Μια διαρκής αντιπολίτευση, ακόμη και όταν ένας πολιτικός βρίσκεται στη συμπολίτευση. Έτσι, ανατροφοδοτείται και η διαιωνίζεται η έλξη που ασκεί στην κοινωνία, και επομένως στο εκλογικό σώμα, η νοοτροπία της καταδίκης, του αφορισμού, της απόρριψης, και όχι της αναζήτησης θετικών ισοδύναμων.
Η συζήτηση για την «επόμενη Ελλάδα» διεξάγεται με όρους διαρκούς εμφυλίου. Και καθώς από τον εμφύλιο αυτό βρίσκουν ρόλο ύπαρξης και… βιοπορισμού, εκείνοι που θα έπρεπε να διαμορφώνουν θετικά αφηγήματα για το κοινό εθνικό μέλλον, και οι τρεις λέξεις χάνουν το περιεχόμενό τους. Δεν υπάρχει μέλλον, δεν έχει εθνικά χαρακτηριστικά, και δυστυχώς, δεν είναι κοινό.
