Του Μάνου Οικονομίδη
Ο πειρασμός να αναζητείς στις αναμνήσεις μεγαλύτερο μερίδιο οξυγόνου από αυτό που αναλογεί στην κατάλληλη ισοδυναμία του χθες με το σήμερα, ώστε να μην υπονομεύεται το αύριο, είναι πάντα μεγάλος. Και επίμονος.
Ειδικά για μια χώρα σαν τη δική μας, με περισσότερο και σημαντικότερο παρελθόν από όσο μπορούμε να καταναλώσουμε και να διαχειριστούμε ως τρέχουσες εκδοχές ενός έθνους, μπροστά στην ιστορική διαδρομή του οποίου η Ιστορία κοντοστέκεται και υποκλίνεται. Ευγνωμονούσα.
Τέτοιες μέρες, πριν από 19 χρόνια, σχεδόν πριν από δυο δεκαετίες, η Ελλάδα βίωνε μια στιγμή τομής στον χρόνο και τη συγκυρία, που… υποψίαζε για μια ιστορικά μοναδική αφορμή για καινούριες διαδρομές. Για φωτεινές αφετηρίες. Για κίνητρα καινούριων εθνικών αναμνήσεων.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 ένωσαν ένα έθνος συνηθισμένο στον εσωτερικό διχασμό. Η Αθήνα ξαναέπιασε το νήμα της συνέχειας με το φως που απλόχερα δώρισε στην ανθρωπότητα, τότε που η Ιστορία… ξεκινούσε. Και ένας λαός με αυτοπόδεικτη έλξη προς τον αχαλίνωτο ενθουσιασμό, και την προτεραιοποίηση του ψυχισμού έναντι της λογικής, άρχισε να ζωγραφίζει «καινούριους Παρθενώνες».
Μείναμε… στις μεγάλες προσδοκίες. Τη συνέχεια τη ζήσαμε και συνεχίζουμε να τη βιώνουμε ως επώδυνη ακύρωση της ελπίδας. Η Ελλάδα έχασε τη μεγάλη ευκαιρία να… ανασυστηθεί στην ανθρωπότητα. Το πολιτικό σύστημα παραδόθηκε στη φθορά. Και οι διαρκείς, σύνθετες και πολυεπίπεδες κρίσεις που ακολούθησαν, στέγνωσαν τον ψυχισμό των Ελλήνων από τη διάθεση να ξαναδώσουμε νικηφόρες μάχες. Να βρούμε λόγους και αφορμές για να συμπορευτούμε. Η σύνθεση, η συναίνεση, η συνεννόηση, έδωσαν τη θέση τους στο μίσος και τον διχασμό.
Με… χρονοκαθυστέρηση από το απέραντο ελληνικό καλοκαίρι του 2004, μετά τις μοιραίες εκλογές του 2009 η Ελλάδα έχει παραδοθεί στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν. Σε υστερικές, περιφερόμενες εμμονές, που διαβρώνουν τον πυρήνα της ηθικής κληρονομιάς του λαού μας. Οι εισοδηματίες του μίσους κρατούν όμηρο της ανάγκης τους για… βιοπορισμό, έναν λαό τρομαγμένο, απογοητευμένο, «άδειο» από κίνητρα για το μέλλον.
Μια μεγάλη εθνική ευκαιρία, που χάθηκε. Και οι ξεθωριασμένες αναμνήσεις της, που ανατροφοδοτούν τη μελαγχολία για τη σημερινή εθνική κατάντια.
