Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Στα δημοκρατικά πολιτεύματα ο δημόσιος λόγος των επικεφαλής τους, είναι λόγος συμβολικός.
Στην Ελλάδα οι συμβολισμοί που γέννησαν την Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία – και όσοι γεννήθηκαν από αυτήν – συμπυκνώνονται, από τον εκάστοτε αρχηγό του κράτους, σε κάθε επέτειο της Μεταπολίτευσης του 1974.
Παρούσης της πολιτικής ηγεσίας και εκπροσωπούμενης της κοινωνίας με σχετικά αξιόπιστο τρόπο, παραδοσιακά οι πρόεδροι της Δημοκρατίας απέδιδαν τα προτάγματα της εποχής.
Η εγκατάσταση της πρώην προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας στο Προεδρικό μέγαρο, παράγει εξαιρέσεις που μετακινούν το ενδιαφέρον από το νόημα της ημέρας στον τρόπο που το παρουσιάζει η ίδια.
Πέρυσι, η πρόσκληση για την επέτειο σημαδεύτηκε από… βιομηχανία παρασημοφορήσεων – περίπου… 30! – που απέληξε στην – ταπεινωτική για τον θεσμό – διαγραφή του Ιάσωνα Αποστολόπουλου, την οποία ανήγγειλε – και κατ΄ ουσίαν επέβαλε – ακραίος βουλευτής -τότε – της ΝΔ .
Εφέτος η ομιλία της Προέδρου συνδέθηκε με σκέψεις ακόμη και για την πατρότητά της, καθώς απέπνεε πνεύμα… Μεγάρου Μαξίμου!
Σε περίοδο μέγιστης έντασης στην κοινωνία – για συγκεκριμένους λόγους – η κυρία Σακελλαροπούλου έκανε μια «ωραία» ομιλία.
Διανθισμένη με εκφράσεις του συρμού, χωρίς «ψυχή» ή οραματισμό και με αναφορές, τουλάχιστον, αμφιλεγόμενες.
Για παράδειγμα η εκτεταμένη αναφορά στη Δικαιοσύνη. «Δεν απονέμεται με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους», τόνισε.
Αυτό είναι ακριβές, αλλά για τους δικαστές. Ο ανώτατος πολιτειακός παράγων οφείλει να λαμβάνει υπόψη του το κοινό περί δίκαιου αίσθημα.
Το έλαβε; Όσα είπε μπορούν να ερμηνευθούν ως εναντίωση στην πάνδημη αντίδραση για σκάνδαλο της απελευθέρωσης Λιγνάδη, που κλονίζει τη «δικαστική ανεξαρτησία και αμεροληψία».
Το δεύτερο παράδειγμα αφορά στα εθνικά θέματα – στα οποία ο δημόσιος λόγος του φορέα του πολιτεύματος δεν πρέπει να αφήνει κενά .
Αναφέρθηκε πολύ ορθά στην τουρκική εισβολή και κατοχή και στην ανάγκη να λυθεί το Κυπριακό κατά το Διεθνές Δίκαιο.
Μίλησε για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ως «μια άλλη βάναυση παραβίαση του διεθνούς και ανθρωπιστικού δικαίου». Επίσης ορθά.
Αλλά τι σημαίνει «δεν είναι η ώρα για συμψηφισμούς και εκλογικεύσεις, που υποτιμούν την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα και τη συμπόρευσή μας με τις αναπτυγμένες και προοδευτικές χώρες του πλανήτη»;
Προσεγγίσεις για μη συμψηφισμούς έχουν όσοι αποσυνδέουν την εισβολή στην Ουκρανία, από τον «Αττίλα».
Θα χρειαστούν επεξηγήσεις, από την προεδρία: πρόκειται περί λάθους ή για «εναρμονισμό» με την κυβερνητική πολιτική που δεν έχει δώσει ως τώρα και τα καλυτέρα δείγματα γραφής σ’ αυτό το θέμα;
Όπως είπε η Πρόεδρος, η 24ηΙουλίου «έχει ιδιαίτερο συμβολικό αποτύπωμα και βάρος για τη δημοκρατία μας».
Τα χάνει όμως, όταν η ίδια τα αποδίδει ερήμην της συγκυρίας.
