Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Να αρχίσουμε από τα άσχημα νέα. Μετά το 2019 ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπήκε στον κόπο να αναζητήσει με οργανωμένο τρόπο τις αιτίες της ήττας του.
Από την επομένη ο Αλέξης Τσίπρας κήρυξε το κομμα σε κατάσταση διεύρυνσης και μετεξέλιξης. Αυτό λειτούργησε ως δικαιολογία για να μην γίνει ποτέ αυτοκριτική για τα έργα, τα πρόσωπα, και τις πολιτικές της διακυβέρνησής του.
Ήταν κρίσιμο λάθος. Για τρία χρόνια η κατάσταση παρέμεινε στάσιμη, με επιμέρους οπισθοδρομήσεις. Όπως ήταν η περαιτέρω αμοιβαδοποίηση του κόμματος -με νέες φράξιες που υποκατέστησαν τις παλιές «συνιστώσες» στην εσωτερική κατάτμηση.
Το ενδιαφέρον, σ’ αυτή την περίοδο, ήταν ότι άρχισαν νέες ομαδοποιήσεις στο όνομα του… προέδρου. Στην πραγματικότητα οι «προεδρικοί» διασπάσθηκαν γιατί κάποιοι δεν άντεχαν να συνυπάρχουν με συγκεκριμένα πρόσωπα.
Το κόμμα αποτελματώθηκε, χωρίς να μετεξελιχθεί σε τίποτα. Έμεινε στα χέρια του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ τα στελέχη του το στεγανοποιούσαν, αντί να το ανοίγουν στην κοινωνία. Κεντρικά αποδοκίμαζαν ως «νόθευση» του αριστερού χαρακτήρα του τη μετεξέλιξη και τοπικά εμπόδιζαν τη διεύρυνση για να μην χάσουν τον έλεγχο των οργανώσεων..
Σε τρία χρόνια ελάχιστα νέα πρόσωπα προστέθηκαν στο πολιτικό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ– συχνά χρησιμοποιήθηκε ως δικαιολογία η πανδημία- και η επιρροή του στους μαζικούς χώρους όπως οι ΟΤΑ, ο Συνδικαλισμός και Νεολαία, αντί να διευρύνεται περιορίσθηκε. Τα χαρακτηριστικά κόμματος εξουσίας άρχισαν να χάνονται.
Εδώ αρχίζουν τα καλά νέα: Ο Τσίπρας κατάλαβε ότι αν πρόκειται να υπάρξει διεύρυνση, ανανέωση και μετεξέλιξη πρέπει να τα αναλάβει ο ίδιος- χωρίς να περιμένει τους γραφειοκράτες της Κουμουνδούρου. Αμ’ έπος, αμ’ έργον..
Οργάνωσε το συνέδριο με τον δικό του τροπο και περιερχόμενος στην επικράτεια , έγραψε πάνω από εκατό χιλιάδες μέλη στις οργανώσεις. Τρεις φορές πάνω από όσα ενεργοποιούνταν ως τότε.
Μετασυνεδριακά αποκήρυξε τις φράξιες, έβγαλε στο περιθώριο την αντιηγετική «Ομπρέλα» – απονομιμοποίησε τους «προεδρικούς» που σταδιοδρομούν με αναφορά στον ίδιο.
Είναι η πρώτη ουσιαστική αλλαγή στον ΣΥΡΙΖΑ. Παρότι την αμφισβήτησαν οι παλιοί μηχανισμοί, εξασφαλίζοντας την παραμονή στα κεντρικό κομματικά όργανα προσώπων με αρνητικό προφίλ στην κοινωνία.
Ωστόσο το κρίσιμο βήμα έγινε: εφόσον προήλθαν από υποπολλαπλάσιο της κομματικής οργάνωσης -καθώς τα νεοεγγραφέντα μέλη δεν ψήφισαν για την Κεντρική Επιτροπή- αποδυναμώνονται στο κόμμα και πλέον προσπαθούν να παραμείνουν στην Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Κυβέρνηση από την κοινωνία κι όχι από το κόμμα
Η δεύτερη κίνηση Τσίπρα αποτρέπει τον κίνδυνο να υποστεί ανήκεστο βλάβη στην προεκλογική περίοδο από την κυριαρχία των «κομματικών» στο προσκήνιο -με το κουστούμι του εν αναμονή υπουργού.
Με καθαρό τρόπο διευκρίνισε ότι οι μέλλοντες υπουργοί του δεν βρίσκονται αναμεσά τους-πλην εξαιρέσεων προφανώς. Οι «φίρμες» του παρελθόντος ας μην ελπίζουν.
Όπως είπε στην «Εφημερίδα των Συντακτών»: «Δεν θα είναι κυβέρνηση του κόμματος, αλλά με ρίζες στην κοινωνία… με συμμετοχή γυναικών, νέων, ανθρώπων της εργασίας, της δημιουργίας, της επιστήμης και της αγοράς». Ποιοι «κόβονται» είναι εμφανές.
Στην ίδια συνέντευξη προχώρησε στην τρίτη μεγάλη αλλαγή: την αυτοκριτική απέναντι τη μεσαία τάξη, που φορολογήθηκε υπέρμετρα από την προηγουμένη κυβέρνησή του. Άσχετα αν επρόκειτο για βίαια δημοσιονομική προσαρμογή, που είχαν οι προκάτοχοί του και δεν μπορούσε να παρεκκλίνει, το κόστος πλήρωσε ο ίδιος.
«Ακριβώς επειδή εμείς παρά τη θέλησή μας αδικήσαμε τη μεσαία τάξη, είμαστε αυτοί που τώρα ερχόμαστε με βαριά ηθική υποχρέωση και με ισχυρή βούληση να αποκαταστήσουμε την αδικία, δίνοντάς της στήριγμα και σανίδα σωτηρίας από τη τρικυμία στην οποία βρίσκεται σήμερα εξαιτίας, συνειδητών επιλογών του κ. Μητσοτάκη» .
Να κάνουμε ταμείο: η διεύρυνση της οργάνωσης, η αποδοκιμασία της ομαδοποίησης και η ανάληψη της υποχρέωσης για αποκατάστασης των μικρομεσαίων είναι τρεις κινήσεις που δημιουργούν στέρεες προϋποθέσεις για την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.
Τι μένει; Τα ψηφοδέλτια από τα οποία κρίνεται σε μεγάλο βαθμό, ιδίως κατά τόπους, η ψήφος των πολιτών. Η ένταξη νέων δυνάμεων κατά περιφέρεια δεν τα καθιστά απλώς ελκυστικά σε κάθε νομό, αλλά αποδυναμώνει και τον » παλιό ΣΥΡΙΖΑ» στη νέα Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Σε αυτό το πεδίο κινούνται το τελευταίο διάστημα οι παλιοί μηχανισμοί για να διασφαλίσουν τα μέλη τους, αποδυναμώνοντας εκλογικά στο σύνολο του το κόμμα.
Ήδη γίνονται συμφωνίες, ακόμη και με αντίπαλες ομάδες, για να εξασφαλιστεί η επανεκλογή των μελών τους, αποκρούοντας υποψηφιότητες νέων και άφθαρτων προσώπων από την κοινωνία, αλλά και δοκιμασμένων πολιτικών στελεχών με διαφανή διαδρομή στον δημόσιο βίοαπό τις γραμμές του ΠΑΣΟΚ.
Καθαρά» μάχιμα και ανανεωμένα ψηφοδέλτια
Καθώς τα ψηφοδέλτια στο τέλος υπόκεινται στο προεδρικό προνόμιο ο Αλέξης Τσίπρας έχει το περιθώριο και την ισχύ να βγάλει στο περιθώριο όσους παρεμποδίζουν τον εμπροσθοβαρή χαρακτήρα τους.
Αρχίζοντας από το ψηφοδέλτιο Επικρατείας, καθώς βαρύνεται προσωπικά για την αντιπαραγωγική σύνθεση του 2019.
Επειδή ορισμένοι από τους μετέχοντες στις συναφείς διεργασίες και τον «πολιτικό σχεδιασμό» δεν δίνουν και τις καλύτερες εγγυήσεις για επιλογές υπέρ του κόμματος και όχι υπέρ του εαυτού τους και της ομάδας τους οι λίστες πρέπει να «χτενιστούν» προσωπικά από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.
Να απηχούν τη βούλησή του, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του εσωτερικούς συσχετισμούς, προσωπικές σχέσεις και παραγοντισμούς.
«Καθαρά», μάχιμα και ανανεωμένα ψηφοδέλτια σημαίνει και καθαρό και δυναμικό εκλογικό αποτέλεσμα που -θα τον διευκολύνει και στις συνομιλίες με ενδεχόμενους εταίρους στην προοδευτική κυβέρνηση. Τα υπόλοιπα ως ευκόλως εννοούμενα, παραλείπονται.
Τελευταία κίνηση του Αλέξη Τσίπρα – η απήχηση της οποίας θα είναι πολλαπλάσια από όση μπορει να φανταστεί,- η αποκατάσταση της ηθικής βλάβης από τη σύμπραξη με τον με τον Καμμένο. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι..
Οφείλει να λυτρώσει τη Δημοκρατική Παράταξη από το άγος αυτής της συνεργασίας, που μπορεί να προέκυψε κατά ανάγκη, αλλά δεν έγινε ποτέ δεκτή από τους δημοκρατικούς πολίτες- που κρίνουν και αυτή τη φορά το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ.
