Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Με την ψυχολογία μιας κοινωνίας δεν παίζεις. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για τη δική μας κοινωνία, την πάντα… βιαστική να παραδοθεί στις ορμές της, που δύσκολα και σπάνια αναλύει τα δεδομένα τα οποία έχει στα χέρια της, με βάση την κοινή λογική και το μέτρο.
Η ουκρανική κρίση και οι δραματικές συνέπειές της στην καθημερινότητα των πολιτών, η ποιότητα ζωής των οποίων φθίνει ραγδαία, διαμορφώνουν δεδομένο πλαίσιο προσέγγισης της πραγματικότητας.
Η ψυχολογία της ελληνικής κοινωνίας επανέρχεται ραγδαία στη συγκυρία του πρώτου Μνημονίου. Πριν από μια δεκαετία. Μόνο που σήμερα, τα δεδομένα είναι πολύ χειρότερα, καθώς λειτουργούν σωρευτικά. Ο λαός μας έκανε υπομονή μια δεκαετία, για να σηκώσει κεφάλι. Και σήμερα, βλέπει και πάλι τον ορίζοντα να χλωμιάζει. Την προοπτική του αύριο να τίθεται εν αμφιβόλω.
Η οργή περισσεύει γύρω μας. Και αυτό θα έπρεπε να το υπολογίζει περισσότερο το πολιτικό και μιντιακό σύστημα, αντί να επιτρέπει τη συζήτηση χαβαλέ για τις πρόωρες εκλογές.
Γιατί, αν οι πολίτες φτάσουν στις κάλπες οργισμένοι και από τον χαβαλέ για τις πρόωρες εκλογές, τα “τέρατα” που είδαμε στη Γαλλία θα μοιάζουν με… κλασικά εικονογραφημένα.
