Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Ο “Μανου”… Ο άχρωμος τεχνοκράτης των κυβερνήσεων Ολάντ, που την κρίσιμη στιγμή ήταν ο πρόθυμος να προδώσει τον ευεργέτη του, για να γίνει ο ίδιος ο εκφραστής των μεγάλων συμφερόντων, που επεδίωκαν, και πέτυχαν, τη διάλυση των δυο ιστορικών κομμάτων εξουσίας της Γαλλίας.
Από την ιδεολογία και την πίστη σε αρχές και αξίες, με τον Εμμανουέλ Μακρόν περάσαμε στο… δήθεν. Στο απολιτίκ. Στο “τίποτα”. Στα ωραία λόγια, σε συσκευασία φωτογενούς χαμόγελου, που όχι μόνο δεν άλλαξαν τη Γαλλία και την Ευρώπη, αλλά γέννησαν “τέρατα”. Μέσα σε πέντε χρόνια θητείας Μακρόν, γιγαντώθηκαν τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν, όπως τόσο εύστοχα είχε διαπιστώσει για την Ελλάδα ο Κώστας Καραμανλής.
Στις προεδρικές εκλογές, το “τέρας” ήταν η γιγάντωση της Μαρίν Λεπέν. Στις βουλευτικές εκλογές, η γιγάντωση του Ζαν-Λικ Μελανσόν, και η παγίωση της γιγάντωσης της Μαρίν Λεπέν. Χωρίς κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, χωρίς κοινωνική νομιμοποίηση, χωρίς κουράγιο να ανατρέψει τα δεδομένα, ο “Μανού” θα είναι όμηρος ισορροπιών, σε αυτή τη δεύτερη και τελευταία θητεία του.
Ο τρόμος του μέλλοντος, διπλός. Για τη Γαλλία, στο μέλλον της οποίας έχουν ήδη ταξιδέψει Λεπέν και Μελανσόν, αλλά και για την Ευρώπη, που χωρίς σοβαρό ηγετικό αποτύπωμα από τη Γερμανία, έχει ανάγκη τη Γαλλία του φωτός.
Ο εκλογικός ευτελισμός του Εμμανουέλ Μακρόν έχει και μια πρόσθετη χρησιμότητα. Δείχνει ότι, μπορεί οι λαοί να αργούν, στο τέλος όμως, πάντα, τιμωρούν τα πολιτικά “τίποτα”. Πάντα…
