Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Eάν τα κόμματα δεν υποκρίνονται, τότε πρέπει να είναι αφελή. Αναφέρομαι στη συζήτηση που άρχισε προχθές με αφορμή τη συμμετοχή στην εκλογή αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ και στο σταλινικό ποσοστό που έλαβε ο κύριος Τσίπρας στις κάλπες – το πράγματι ασυνήθιστο 99%.
Όσα άκουσα ή διάβασα είναι κατώτερα των περιστάσεων, σε ορισμένες περιπτώσεις δε είναι και παιδικά. Τα προσπερνώ. Ποια είναι η ουσία του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ;
Πρώτον, ότι διεξήχθη πριν από τις εκλογές. Ο χρόνος είναι η ουσία. Οποια και αν είναι η εκλογική επίδοση του κυρίου Τσίπρα στις κάλπες -δεύτερος και καταϊδρωμένος, όπως προκύπτει από όλες τις δημοσκοπήσεις-, δύσκολα θα αμφισβητηθεί μετά τις εκλογές έχοντας τόσο «εκκωφαντική» νωπή εσωκομματική εντολή. Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν… Και ο κύριος Τσίπρας, ως ο πιο παλαιός πολιτικός αρχηγός της χώρας στα 48 του -είναι στο κουρμπέτι από το 2008-, γνωρίζει άριστα πώς να διασφαλίζει τα νώτα του.
Ενα το κρατούμενο, λοιπόν. Η εκλογή του από τα μέλη είναι προπαρασκευαστική πράξη προληπτικού χαρακτήρα προς θωράκιση της καρέκλας του.
Δεύτερον, η ουσία του συνεδρίου είναι επίσης πως, με τέτοιο ποσοστό εκλογής, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα έχει λυμένα τα χέρια του να πολιτευτεί όπως θέλει κατά τη διάρκεια των διερευνητικών εντολών. Θα είναι τόσο καταιγιστικές οι εξελίξεις μετά τις πρώτες εκλογές με απλή αναλογική και τόσο μεγάλη η έξωθεν πίεση για ανίερες συμπορεύσεις και αδιανόητους συμβιβασμούς, που μόνο ένας ισχυρός αρχηγός (ο οποίος υποτίθεται ότι θα θέτει σε ηλεκτρονική ψηφοφορία τη στρατηγική του στην κρίση των 172.000 μελών) θα είναι σε θέση να κινηθεί με την απαραίτητη ευελιξία.
Χωρίς να νιώθει την ανάγκη να κάνει διαβούλευση με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, τον Νίκο Φίλη, τον Πάνο Σκουρλέτη και τα άλλα παιδιά. Ήδη τα πρώτα πολιτικά μερομήνια «ξάντισαν» (φάνηκαν), που λένε και στο χωριό μου: Ο επικεφαλής της δεξαμενής σκέψης του Ανδρουλάκη, Νίκος Χριστοδουλάκης, αρθρογράφησε την Κυριακή υπέρ του μεγάλου συνασπισμού Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ λόγω των Ελληνοτουρκικών.
Αν θέλουμε να είμαστε λοιπόν σοβαροί ως φιλελεύθερος συντηρητικός χώρος, αντί να παιδιαρίζουμε αναμασώντας κλισέ για τον αριθμό των ψήφων, ας σκεφτούμε σε τι χρησιμεύει το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών στον κύριο Τσίπρα. Η απάντηση είναι απλή και διαυγής: τον ενισχύει ως τρίτο τη τάξει πολιτειακό παράγοντα. Τα λοιπά, περί της εσωκομματικής δημοκρατίας, είναι μόνο για τους αφελείς. Και για λόγους ιστορικούς και για λόγους πρακτικούς. Ιστορικούς, διότι, αν η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ είχαν το θάρρος να στείλουν τα αρχεία (μητρώα) των μελών τους στην Αρχή Προστασίας Δεδομένων προς αντιπαραβολή, εκείνη θα διαπίστωνε έκπληκτη -αυτό είναι πληροφορία, όχι εκτίμηση- ότι το 30% αυτών είναι διπλοεγγεγραμμένο και τριπλοεγγεγραμμένο! Υπάρχουν -μου λένε κυβερνητικοί αξιωματούχοι με άριστη γνώση του παρασκηνίου- κοινά μέλη εγγεγραμμένα στη Ν.Δ. και στο ΠΑΣΟΚ, και κοινά μέλη εγγεγραμμένα στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΙΝ.ΑΛ.! Να είσαι μέλος κόμματος στις μέρες μας είναι επάγγελμα! Καμία σχέση με τις πρώτες μέρες της Μεταπολίτευσης, όταν ο όρος «πολιτικό κόμμα» είχε αίγλη, φως και απήχηση, καθότι το κόμμα εθεωρείτο βάθρο της δημοκρατίας.
Καμία σχέση επίσης με την εποχή του φωτός και του σκότους, του σωτήριου έτους 1985, όταν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ είχαν από 1.000.000 μέλη και σε κάθε χωριό ανοιχτή τοπική επιτροπή. Εάν δεν πιστεύετε τις πηγές μου για τα κοινά μέλη, αναζητήστε, εν πάση περιπτώσει, στο διαδίκτυο άρθρο του νυν υπουργού Δημοσίας Τάξεως Τάκη Θεοδωρικάκου, ο οποίος σε μια από τις επετείους της εκλογής του Κυριάκου Μητσοτάκη στην αρχηγία της Ν.Δ. κομπορρημονούσε στην «Καθημερινή» επειδή κινητοποίησε 10.000 μέλη του ΠΑΣΟΚ να εγγραφούν και να ψηφίσουν στις εσωκομματικές εκλογές της Ν.Δ. το 2016. Δεν είναι λοιπόν σοβαρή η συζήτηση που έχει στόχο να μετρήσουμε ποιος την έχει πιο μεγάλη την επιρροή στην κοινωνία, επειδή στη δική του διαδικασία ψήφισαν 400.000, στου άλλου 270.000 και του παράλλου 170.000.
Δεν είναι επίσης σοβαρή η συζήτηση -πάμε και στους πρακτικούς λόγους- περί σταλινισμού, επειδή ο Τσίπρας έλαβε το αδιανόητο 99%. Οταν στο τριήμερο συνέδριο της Ν.Δ., πλην Σαμαρά, καταγράφηκαν αριθμητικά μόνο δύο απλοί σύνεδροι που έθεσαν προβληματισμό για πτυχές της κυβερνητικής πολιτικής (για τα 14 ευρώ της μηνιαίας δόσης του εγγυημένου εισοδήματος ο ένας και για τη συμπεριφορά των υπουργών ο άλλος) και δεν τους απάντησε κανείς, για ποιο πράγμα ακριβώς συζητάμε; Αλλά εδώ δεν έλαβε απάντηση ο Σαμαράς, ακόμη και αν είχε άδικο, θα καταδέχονταν να απαντήσουν στις τελευταίες τρύπες του ζουρνά; Αν θέλει ο φιλελεύθερος συντηρητικός χώρος να αφήσει τα καλαμπούρια και να ζορίσει τον ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει δρόμος. Να αρχίσει να τον ρωτά δημοσίως ποια είναι η άποψή του για τα 12 μίλια χωρικά ύδατα. Για τα 10 μίλια εναέριο χώρο. Για τη συνεκμετάλλευση. Για την κατάργηση του βέτο. Για την Εκκλησία.
Εάν ρωτήσει και προπάντων πιέσει, θα λάβει λίαν ενδιαφέρουσες απαντήσεις. Δεν πιέζει και δεν ρωτά, όμως. Και ξέρετε γιατί δεν ρωτά; Γιατί, με εξαίρεση τους φόρους, που είναι πράγματι κατά τουλάχιστον 30% μικρότεροι επί Ν.Δ. (και αυτό δεν είναι πολιτικά αμελητέο), σε όλα τα άλλα, ειδικώς στα εθνικά, πίσω από τις κουρτίνες τα δύο κόμματα συμφωνούν. ΑΠΟΛΥΤΩΣ.
Απλώς ντρέπονται δημοσίως να το πουν, αν και δεν θα αργήσει η μέρα που θα το δούμε και αυτό. Θερμή παράκληση, λοιπόν: Αφού κάνετε ό,τι κάνετε και οι μεν και οι δε(ν), τουλάχιστον μην προκαλείτε τη νοημοσύνη εκείνων που όχι επειδή το επεδίωξαν, αλλά επειδή συμβαίνει να είναι η δουλειά τους τυγχάνει να γνωρίζουν και δυο πράγματα παραπάνω. Έλεος!
