Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, την Παρασκευή 29 Απριλίου 2022
Η άσκηση είναι πάντα ενδιαφέρουσα, λυτρωτική και ανατροφοδοτικής χρησιμότητας, αναφορικά με τον βηματισμό του πολιτικού συστήματος. Να διατηρούν οι πολιτικοί επαφή με την κοινωνία. Απευθείας και αδιαμεσολάβητη. Χωρίς… ενδιάμεσους, χωρίς τις συνήθεις στρεβλώσεις. Ώστε να καταλαβαίνουν τι πραγματικά συμβαίνει γύρω τους…
Η περίοδος του Πάσχα ήταν μια καλή ευκαιρία για συνάξεις εξομολόγησης, εξωστρέφειας, για να μοιραστεί κανείς ανησυχίες, ανασφάλειες, αβεβαιότητες και προβληματισμούς. Φόβους…
Τέτοιου είδους αφορμές είναι οι καλύτερες ευκαιρίες για να χαρτογραφήσει κανείς, χωρίς… στατιστικό λάθος, το τι πραγματικά συμβαίνει στην κοινωνία. Ποιοι… ψίθυροι έχουν αρχίσει να μετατρέπονται σε δυνατές φωνές, προτού… γκρεμίσουν τζαμαρίες από την ένταση της οργής. Τον θυμό, που συνοδεύει κάθε φορά τέτοια σημεία καμπής.
Ένα πολιτικό σύστημα που διαθέτει τη στοιχειώδη ευθυκρισία να… σεργιανίζει μέσα στην κοινωνία, διατηρεί καλές πιθανότητες να ιχνηλατήσει εγκαίρως το πρόβλημα. Να το ακούσει, να το ενσωματώσει στις προτεραιότητές του, και να επιχειρήσει να το αντιμετωπίσει αποτελεσματικά. Να γίνει η λύση, ή μέρος της λύσης. Να μην εξελιχτεί το ίδιο στο πρόβλημα, και έτσι να το γιγαντώσει.
Ένα πολιτικό σύστημα που δεν διαθέτει την παραπάνω ευθυκρισία, είναι καταδικασμένο στην αυτοαποθέωσή του. Μικρές κοινότητες «ομοίων», που αισθάνονται ξένοι με την κανονικότητα της κοινωνίας. Των πολλών. Των άλλων.
Αυτονόητο το ραντεβού κάθε εκδοχής του πολιτικού συστήματος με το δέος της κάλπης. Αναπόφευκτο. Και συνήθως εκκωφαντικό ως προς τη σφοδρότητά του. Ειδικά στη χώρα μας, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης αλλά και στη σκιά της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, την προηγούμενη δεκαετία, είδαμε συσσώρευση από… συννεφάκια. Στα οποία σεργιανίζει κανείς και… προσγειώνεται ανώμαλα.
