Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Πριν από πέντε χρόνια, η επέλαση του Εμμανουέλ Μακρόν στην κεντρική πολιτική σκηνή της Γαλλίας, ήταν θυελλώδης. Η… δαιμονοποίηση του Φρανσουά Φιγιόν μέσω σκανδάλων, οδήγησαν τον μετριοπαθή Κεντροδεξιό πολιτικό στο περιθώριο, με αποτέλεσμα η Γαλλία να συνταχθεί γύρω από τον Μακρόν, απέναντι στην ακροδεξιά απειλή της Μαρίν Λεπέν.
Σήμερα, όλα αυτά μοιάζουν… ξεχασμένα. Το δημοκρατικό τόξο δυσκολεύεται να επανασυνθέσει την πλατιά πλειοψηφία του 66% των εκλογών του 2017, ακριβώς επειδή το διακύβευμα δεν είναι η απειλή προς τη Δημοκρατία. Χάρη και στον, περισσότερο ακραίο από την ίδια, Ερίκ Ζεμούρ, η Μαρίν Λεπέν κατάφερε να φρεσκάρει το προφίλ της. Και να ατονίσουν έτσι οι ανησυχίες μεγάλων κοινωνικών ομάδων, από μια ενδεχόμενη Προεδρία της.
Ενόψει του δεύτερου γύρου, διαμορφώνεται μια σοκαριστικά επίμονη τάση, που περιγράφεται ως “οποιονδήποτε εκτός από τον Μακρόν”, ειδικά στις νεώτερες ηλικίες, που ψήφισαν τον Ζαν-Λικ Μελανσόν, και αδιαφορούν για τις προτροπές του να μην δώσουν ούτε μια ψήφο στην ακροδεξιά Λεπέν.
Το 2017 πολύ περισσότερο, και σήμερα λιγότερο, το κεντρικό στοιχείο των εκλογών ήταν η μάχη για να εκλεγεί “οποιοσδήποτε εκτός από τη Λεπέν”. Είναι εντυπωσιακό λοιπόν, το πώς… κατάφερε ο “Μανού” να θυμώσει τόσο πολύ τους Γάλλους.
Μια πενταετία ακυρωμένων προσδοκιών, από έναν τεχνοκράτη που έγινε πολιτικός, αλλά ποτέ… ηγέτης.
