Του Νίκου Φυλάγγελου
Απεργοσπάστης… Πόσο αποκρουστικό ακούγεται. Πόσο εγωιστικό και εγωπαθές. Να σε νοιάζει μονάχα ο εαυτός σου, τον οποίο και εξαιρείς από μια συλλογική προσπάθεια και διαδρομή. Συνάδελφος… στα χαρτιά.
Με αφορμή τη στάση εργασίας της ΕΣΗΕΑ, ως στήριξη στη γενική απεργία όσων εργάζονται στη χώρα και διεκδικούν καλύτερες συνθήκες ζωής για την εργασία και επομένως τη ζωή τους, είδαμε και πάλι τις γνωστές… παραφωνίες. Τα συνήθη παρατράγουδα, με εκείνους που επέλεξαν να σπάσουν τη στάση εργασίας. Να σπάσουν την απεργία. Να γίνουν απεργοσπάστες.
Τα υψωμένα δάχτυλα, ειδικά της τηλεόρασης. Χωρίς συναίσθηση της κοινωνικής αποστολής τους. Χωρίς συναίσθηση του τι συμβαίνει στην κοινωνία. Αδυνατώντας να καταλάβουν τις αγωνίες των πολιτών, και επομένως να τις αναδείξουν μέσω των ΜΜΕ. Αδυνατώντας δηλαδή, να υπηρετήσουν τον πυρήνα του δημοσιογραφικού λειτουργήματος.
Η κρίση της κοινωνίας είναι αυστηρή μαζί τους. Στα… ισοπεδωμένα ποσοστά τηλεθέασης και ακροαματικότητας, στη χλεύη των social media, στην απαξίωση από την κοινωνία.
Το είχε πει εγκαίρως ο Μάνος Χατζιδάκις. Το τέρας που βλέπεις στον καθρέφτη σου, και δεν σε ενοχλεί. Δεν σε τρομάζει…
