Του Μάνου Οικονομίδη
Τα έλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης, εγκαίρως και επίμονα, αλλά πιθανότατα δεν δώσαμε τη δέουσα προσοχή. Ο ποιητής της άνοιξης, του απέραντου γαλάζιου, ο γητευτής των λέξεων που γέννησαν φωτεινές διαδρομές μας είχε προειδοποιήσει, και μας προέτρεπε «να κάνουμε ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά»…
Μάταιος κόπος. Δυο χρόνια μετά τη συμπλήρωση δυο δεκαετιών ενός καινούριου αιώνα, η Ελλάδα βρίσκεται παραδομένη στην παρακμή. Στην πτώση. Η φθορά που έπρεπε και μπορούσαμε να αποφύγουμε, μας πρόλαβε…
Η εθνική κακοδαιμονία να δυσκολευόμαστε να αναδείξουμε τις δέουσες εθνικές προτεραιότητες, την κατάλληλη χρονική συγκυρία, συνδυάζεται με τη βαθιά υποτίμηση της ποιότητας του ανθρώπινου δυναμικού το οποίο συνθέτει τον λεγόμενο δημόσιο βίο. Στην πολιτική, στα ΜΜΕ, στην οικονομία, στον αυτό-αποκαλούμενο πνευματικό κόσμο.
Ούτε τυχαίο, ούτε αναπάντεχο, ούτε απρόσμενο είναι το σημερινό εθνικό κατάντημα. Η εθνική φθορά. Στα χρόνια που ακολούθησαν τις μοιραίες εκλογές του 2009, η Ελλάδα παραδόθηκε, μοιρολατρικά και αμαχητί, στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν. Βρίσκεται σε διαρκή, πολεμοχαρή αναμέτρηση με το μέτρο και τη μετριοπάθεια, με τη σύνεση και τη συναίνεση, με τη συνεννόηση και τη συμφιλίωση. Με την κοινή λογική.
Το έθνος που κάποτε ιχνηλατήθηκε ως το «μαιευτήριο της Δημοκρατίας», έχει παραδοθεί στο μίσος και τον διχασμό. Στην υστερία, ως αναπόσπαστο, σχεδόν ταυτοτικό στοιχείο, του δημόσιου βίου. Η επέλαση της ηθικής χυδαιότητας και της συμπεριφορικής εκτροπής μιας ακροοδεξιάς κουλτούρας, που δεν γνωρίζει πολιτικές και κομματικές αφετηρίες, σύνορα και διαχωριστικές γραμμές. Διατρέχει οριζόντια τη δημόσια σφαίρα.
Πώς τα καταφέραμε έτσι, είναι ένα μεγάλο ερώτημα. Χρειαζόταν… μεγάλη προσπάθεια. Και τώρα που μας πρόλαβε η φθορά… καλά ξεμπερδέματα.
