Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Στη διεθνή διπλωματία υπάρχουν πάντα οι «επιτήδειοι ουδέτεροι», όπως η Τουρκία. Υπάρχουν και οι «χρήσιμοι ηλίθιοι». Σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία πρωταγωνιστεί η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, που με αφορμή την ουκρανική κρίση έχει δώσει ρέστα φανατικής, χουλιγκανικού τύπου, «ρωσοφαγίας», χωρίς οι περισσότεροι Ελληνες να καταλαβαίνουν γιατί.
Λόγοι σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου και εύλογες ανθρωπιστικές ευαισθησίες υπαγορεύουν ασφαλώς να ταχθούμε ευδιάκριτα πλάι στον αμυνόμενο ουκρανικό λαό. Αλλά όχι σε βαθμό εξαλλοσύνης, λες και αυτός είναι «δικός μας πόλεμος». Σίγουρα δεν είναι περισσότερο «δικός μας» από αυτόν στον οποίο ενεπλάκη πριν από κάποιους μήνες η ανυπεράσπιστη Αρμενία, πλην όμως η τόσο «ευαίσθητη» κυβέρνηση Μητσοτάκη έκανε τότε το παγόνι…
Προ ημερών ο υπουργός Εξωτερικών αποκάλυψε με καμάρι ότι η Ελλάδα συντάσσεται με τις χώρες εκείνες που θέλουν να σύρουν τον Πούτιν στο Δικαστήριο της Χάγης για εγκλήματα πολέμου. Ο υφιστάμενός του έφτασε να δηλώσει σε Αμερικανίδα δημοσιογράφο ότι στόχος των δυτικών κυρώσεων -στις οποίες συμμετέχουμε ασμένως- είναι η ανατροπή του Ρώσου ηγέτη! Πέραν του φαιδρού στοιχείου της όλης συλλήψεως, ανακύπτει το ερώτημα γιατί η Ελλάδα σπεύδει αυτοβούλως να αναρριχηθεί ψηλά στη λίστα των κρατών που η Ρωσία θεωρεί επίσημα «εχθρούς». Τι κερδίζει από αυτή την επίδειξη νομιμοφροσύνης στο αντιρωσικό (και εσχάτως αντικινεζικό) στρατόπεδο η ελληνική διπλωματία;
Μήπως τη στήριξη και την αλληλεγγύη των δυτικών συμμάχων έναντι της ζωτικής απειλής που ακούει στο όνομα «Τουρκία»; Ας γελάσουμε καλύτερα! Οι «εταίροι» μας στην Ευρώπη αρνήθηκαν έστω και να κατονομάσουν ρητά την Τουρκία ως στρατιωτική «απειλή» έναντι Ελλάδας και Κύπρου στο επίσημο κείμενο για τη λεγόμενη «στρατηγική πυξίδα» της νέας Ευρώπης. Το επισήμανε με ένα αιχμηρό tweet την περασμένη εβδομάδα και ο έμπειρος πρώην υφυπουργός Εξωτερικών του Καραμανλή, καθηγητής Γιάννης Βαληνάκης, γράφοντας χαρακτηριστικά: «Ανατολικοί, Σκανδιναβοί, λόγω αλληθωρισμού προς την Ουκρανία, αλλά και άλλοι (ιδίως Γερμανοί) παρεμβαίνουν πάντα για να μπλοκάρουν κάθε επίκριση για την Τουρκία».
Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι ο Ερντογάν έσπευσε να διαμαρτυρηθεί έντονα για το νερόβραστο τελικό κείμενο, επειδή σε μία αποστροφή για την Αν. Μεσόγειο αναφέρονται, γενικά και αόριστα, ο κίνδυνος από την αυξανόμενη αμφισβήτηση θαλάσσιων συνόρων, καθώς και η αυξανόμενη ένταση σε εναέριους χώρους. Στη σχετική παράγραφο η Τουρκία έσπευσε να αναγνωρίσει τον εαυτό της και να ψέξει τους Ευρωπαίους, που, κάτω από την πίεση της Ελλάδας και της Κύπρου τάχα, είχαν το θράσος να την εγκαλέσουν.
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι αν στο «κρεσέντο» της αντιρωσικής μας ρητορικής εισπράττουμε από τους Ευρωπαίους τέτοιες… χλαπάτσες, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μας στηρίξουν στα δύσκολα. Οσο και ηλίθιος να είναι κάποιος, αποκλείεται να μην το συλλαμβάνει.
Ξαναρχόμαστε λοιπόν στο ερώτημα γιατί η Ελλάδα αποφάσισε να «εκτεθεί» κατ’ αυτόν τον τρόπο, συμβάλλοντας και σε ένα πρόσθετο εθνικό έγκλημα: την εγκατάλειψη εκατό και πλέον χιλιάδων ομογενών της Μαριούπολης.
Δεν ξέρω πραγματικά τι παράσημα έχει σκοπό να δώσει ο Νίκος Δένδιας σε διπλωμάτες που οργάνωσαν τη διαφυγή 20 και 30 ομογενών ή κατάφεραν να απεγκλωβιστούν και οι ίδιοι μέσω αποστολής του ΟΑΣΕ, αλλά τότε για εκείνους που είχαν οργανώσει την ασφαλή μεταφορά 2.500 ομογενών από το φλεγόμενο Σοχούμι, το 1993, μάλλον έπρεπε να έχουμε στήσει αγάλματα. Εκτός κι αν τα σημερινά παράσημα δίνονται για τον λαμπρό «δημόσιο λόγο», όπως είπε ο Μητσοτάκης, δηλαδή την επίσημη γραμμή ξεπλύματος των Ουκρανών νεοναζί…
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που κατορθώσαμε το 1993 δεν μπορέσαμε να το επαναλάβουμε ούτε σε μικρογραφία τριάντα χρόνια αργότερα. Και αυτό οφείλεται, αφενός, στο ότι κανείς από τους σημερινούς δεν έχει το εθνικό τσαγανό της αείμνηστης Τσουδερού και του Ντερτιλή, κυρίως όμως οφείλεται στη δραματική επιδείνωση των σχέσεων με τη Ρωσία που εκ των υστέρων δεν έδειξε καμία προθυμία να εγγυηθεί μια ασφαλή επιχείρηση εκκένωσης των ομογενών.
Η εγκατάλειψη, επομένως, της ομογένειας στη Μαριούπολη είναι μία εγκληματική «παράπλευρη συνέπεια» της άφρονος πολιτικής στο Ουκρανικό, με αποκορύφωμα την αποστολή όπλων στο Κίεβο. Όσο και ανυποψίαστη αν βρέθηκε η κυβέρνηση -όπως και άλλοι- για το timing της ρωσικής εισβολής, αποκλείεται να μη γνώριζε ότι η Μαριούπολη θα εξελιχθεί σε επίκεντρο των συγκρούσεων, γιατί εκεί έχουν ταμπουρωθεί οι νεοναζί του Αζόφ, καθώς αποτελεί την πόλη-κλειδί για τον έλεγχο του χερσαίου διαδρόμου που εξασφαλίζει ρωσική πρόσβαση στην Αζοφική Θάλασσα. Αν δεν το γνώριζε αυτό ο Μητσοτάκης, θα έπρεπε να απολύσει την επόμενη μέρα όλους τους στρατιωτικούς επιτελείς που τον συμβουλεύουν και να πάρει στη θέση τους τον Πατέλη. Φοβούμαι όμως ότι γνώριζε. Όπως γνώριζε και ο Δένδιας.
Ισως λοιπόν η ερμηνεία για τις τραγικές επιδόσεις της ελληνικής διπλωματίας που αυτοπαγιδεύτηκε σε ρόλο αλαλάζοντος ατλαντιστή κομπάρσου, αφήνοντας την επιτήδεια Τουρκία να αλωνίζει εισπράττοντας εύσημα διεθνούς ειρηνοποιού, να μην αφορά μόνο το δεύτερο συστατικό του όρου «χρήσιμος ηλίθιος». Υπάρχει ασφαλώς και η «χρησιμότητα». Το σέρβις δηλαδή που προσφέρουμε στα υπερατλαντικά κέντρα εξουσίας και ασφαλώς στη Γερμανία, που ανακάλυψε επιτέλους λόγο στρατιωτικής ύπαρξης.
Σε εθνικό επίπεδο, όπως προανέφερα, το σέρβις δεν αποδίδει το παραμικρό όφελος. Σε ατομικό επίπεδο, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω. Μπορεί να εγγυάται την παραμονή στην εξουσία. Πρωθυπουργός, πάντως, που αγνοεί τη βούληση ενός συντριπτικού ποσοστού της ελληνικής κοινής γνώμης και στέλνει όπλα στους Ουκρανούς, βλάπτοντας τα εθνικά συμφέροντα, μόνο και μόνο για να κάνει το κέφι των ξένων, είναι υπόλογος στην κρίση τουλάχιστον της Ιστορίας. Το ίδιο ισχύει και για τον υπουργό Εξωτερικών, έστω και αν έχει περιορισμένα καθήκοντα, καθώς τον έχουν αποκλείσει από χάραξη της στρατηγικής. Στον βαθμό που δεν σπεύδει να παραιτηθεί, καθίσταται συνυπεύθυνος…
