Του Μανώλη Κομνηνού
Με ανάρτηση στην προσωπική σελίδα του στο Facebook, ο καθηγητής του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργος Πλειός, αναφέρθηκε στην άβολη αλήθεια του διχαστικού μίσους με το οποίο παρουσιάζεται στην Ελλάδα η πολεμική σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας.
Ο Γιώργος Πλειός σημείωσε τα εξής:
Στη γειτονική Βουλγαρία, ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος είναι κύριο θέμα στις ειδήσεις της κρατικής τηλεόρασης αλλά όχι το μοναδικό. Επίσης, τα γεγονότα μεταδίδονται όχι μόνο χωρίς πάθος αλλά και χωρίς μεροληψία (σε σύγκριση με το τι συμβαίνει στην Ελλάδα). Για παράδειγμα, μετέδωσαν ότι στο Κίεβο ο ρωσικός στρατός σταμάτησε την προέλαση (κι όχι ότι οι ουκρανικές δυνάμεις τον απώθησαν), ενώ από την τελευταία ομιλία του Ζελένσκι πρόβαλαν το γεγονός ότι ζητά να σταματήσουν οι μάχες και να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις για ειρηνική επίλυση του προβλήματος (υποθέτω δεν ρώτησε τα ελληνικά σκυλιά του πολέμου – τρομάρα τους). Κατά τα άλλα η κρατική τηλεόραση ασχολείται κυρίως με τα εσωτερικά προβλήματα που πρέπει να λύσει η χώρα.
Οι πολίτες έχουν άποψη, κυρίως τάσσονται εναντίον της εισβολής σε ανεξάρτητο κράτος, αλλά χωρίς εμπάθεια και φανατισμό. Κάποιοι λίγοι (εξαιρετικά λίγοι) διαδηλώνουν υπέρ της Ουκρανίας αλλά χωρίς φανατισμό. Και πουθενά δεν υπάρχει σύγκρουση μεταξύ όσων είναι υπέρ της Ουκρανίας και εκείνων που δεν στηρίζουν την Ουκρανία ή ακόμα περισσότερο συμφωνούν σιωπηλά με την πράξη της Ρωσίας.
Πουθενά δεν θα δει κάποιος την εμπάθεια και το μίσος που εκφράζεται στο δημοσιο λόγο στην Ελλάδα αναφορικά με τον ρωσοουκρανικό πόλεμο. Αυτό το μίσος και αυτή η εμπάθεια δεν έχουν να κάνουν με τον πόλεμο αυτόν καθαυτόν. Δεν έχουν να κάνουν με την αγάπη/μίσος τους για την Ουκρανία (πολλοί δεν ξέρουν ούτε που πέφτει) ή έστω το μίσος/αγάπης τους για τη Ρωσία (που αρκετοί τη θεωρούν προέκταση της ΕΣΣΔ). Έχουν να κάνουν με αυτούς στους οποίους χρεώνουν εδώ στην Ελλάδα την υποστήριξη (πραγματική ή κατά τη φαντασία τους) προς τη μια ή στην άλλη πλευρά. Εσωτερική δηλαδή αναφορά έχουν το μίσος και η εμπάθεια και εσωτερικό αντίπαλο στοχεύουν ανελέητα. Ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος είναι μια αφορμή για να εκφραστούν και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Το κυριότερο είναι ότι ορισμένοι έχουν φτάσει στο σημείο να αφμισβητούν την ελευθερία του λόγου, τα δικαιώματα των άλλων. Έχουν φτάσει να ζητούν απολύσεις, διώξεις και γιατί όχι και σκληρότερα μέτρα.
Κάποια στιγμή το ζήτημα του ρωσο-ουκρανικού πολέμου θα λήξει. Όμως η λογική που πίσω κρύβονται εμφυλιοπολεμικά υπολείμματα είναι πιθανόν να παραμείνει. Όπως δεν ήρθε από το πουθενά αλλά από την περίοδο της μνημονιακής θύελλας. Το ερώτημα γιατί αυτά τα υπολείμματα παραμένουν ή έστω ενεργοποιήθηκαν σε στιγμές μεγάλης κρίσης. Ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος, έτσι τουλάχιστον όπως τον γνωρίζουμε κυρίως διαμέσου του νατοϊκού αφηγήματος, είναι καθρέφτης στον οποίο αντανακλάται η εσωτερική εικόνα της χώρας
*Α, και οι παρουσιαστές/ριες δεν φοράν σακάκι – μπλούζα τη σημαία της Ουκρανίας. Δεν χρειάζεται για να εκφράσει κάποιος την άποψη του
