Γράφει η Ίρις Ζωγράφου
Διεθνολόγος
Στις 4 Φεβρουαρίου, ημέρα έναρξης των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο και μόλις 20 μέρες πριν την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο Βλαντιμίρ Πούτιν συνάντησε τον Σι Τζινπίνγκ, Γενικό Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, και έβδομο πρόεδρο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας – μακρόσυρτος τίτλος (αν και για λόγους οικονομίας, ημιτελής) που αντανακλά το τεράστιο αποτύπωμά του στην ιστορία της χώρας του. Ο πλέον εμβληματικός, από εποχής Μάο. Τι συνέβη τότε;
Κοιτώντας εκ των υστέρων, πρόκειται για μια κορυφαία σημειολογική στιγμή τραγικής ειρωνείας, στο χώρο της διεθνούς πολιτικής: την ημέρα που οι Ολυμπιακοί Αγώνες σηματοδοτούν την παύση κάθε εκεχειρίας ευαγγελίζοντας τα ιδανικά της παγκόσμιας ειρήνης, δύο ηγέτες που πληρούν όλες τις προδιαγραφές αυτοκρατορικών οντοτήτων, ανακοίνωσαν τη μεταξύ τους “άνευ όρων συνεργασία”. Η ανθρωπότητα, συνεπαρμένη από το -σχεδόν- τέλος της πανδημίας και χαρούμενη που μπορούσε ξανά να ταυτιστεί με μεγάλες στιγμές του παγκόσμιου αθλητισμού, δεν έδωσε και ιδιαίτερη σημασία. Χρειάστηκε η έναρξη μιας αιματοχυσίας δίχως τέλος, η παραβίαση ενός ολόκληρου συστήματος διεθνούς δικαίου και η πρόσφατη επίκληση του Πούτιν για παροχή στρατιωτικής βοήθειας από την Κίνα, για να ανατριχιάσουμε (ακόμα μια φορά) όλοι μαζί.
Το άθροισμα των Σινο-Ρωσικών δυνάμεων είναι μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών τους, καθώς η Κίνα αποτελεί τον δυνητικά επόμενο “μεγάλο παίκτη” της γεωστρατηγικής σκακιέρας. Σε απόλυτα μεγέθη, η οικονομία της Ρωσίας αποτιμάται στα 1.7 τρισ. δολάρια, λίγο μεγαλύτερη δηλαδή από την Πολιτεία της Νέας Υόρκης. Η Κίνα, από την άλλη πλευρά, διαθέτει το μεγαλύτερο ΑΕΠ στον πλανήτη με εμπορικούς δεσμούς τόσο με ΗΠΑ, όσο και Ευρώπη, που κάνουν τις αντίστοιχες συνεργασίες της Ρωσίας να μοιάζουν με “νάνους”.
Σε πιο “ευαίσθητα” μεγέθη όμως, εκείνο που ενώνει τη Σινο-Ρωσική σφαίρα είναι η βαθιά τους πεποίθηση ότι, η Δύση βρίσκεται σε περιδίνηση αναπόφευκτης πτώσης.
Αν και φίλοι, κατά κοινή τους ομολογία, ο Σι και ο Πούτιν θα κληθούν κάποια στιγμή, να δουν ο ένας την πλάτη του άλλου: ο Σι, είναι αποφασισμένος να αναδείξει την Κίνα ως πόλο σταθερότητας και ασφάλειας, έναντι μιας Δύσης που, αν και προσπάθησε να απομακρύνει τον Πούτιν από την αγκαλιά του Πεκίνο, τελικά δεν τα κατάφερε.
