Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Δηλαδή, ο τουρκικός επεκτατισμός είναι σαν τη γρίπη, που, αν πας κοντά στον Μεμέτη, την κόλλησες και πάει η Θράκη, πάει το μισό Αιγαίο ή η υπόλοιπη Κύπρος; Οπως αποδείχθηκε από το κλύσμα με γαρμπίλι οδοποιίας και άμμο νταμαρίσια -έχει διαφορά με την ποταμίσια-, που έκανε ο Νίκος Δένδιας στον Τσαβούσογλου και τον Τούρκο πρέσβη στη Νορβηγία, μπορείς να συναντηθείς με Τούρκο και, με ωραία διπλωματική ευγένεια και χαμόγελο, να τον κάνεις να φύγει κάνοντας λαγουδάκια με το βρακί στους αστραγάλους. Το ίδιο έκανε -θετική έκπληξη- και ο Δημήτρης Καιρίδης στην κοινοβουλευτική σύνοδο από όλη την Ευρώπη, που έλαβε χώρα στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση, με παρουσία και της Τουρκίας, αποκαλύπτοντας τον δόλιο ρόλο της Τουρκίας στο Ουκρανικό ζήτημα. Μόνη παράλειψή του, η ευθεία σύνδεση της συμπεριφοράς της Τουρκίας το 1974, αλλά και ως σήμερα, με αυτήν της Ρωσίας και να ζητήσει κυρώσεις εναντίον του κράτους-συμμορία. Πάντως, εκείνος -όχι με την ευγένεια του Δένδια, αλλά στο Δόξα Πατρί- έφερε την Τουρκάλα εκπρόσωπο σε πολύ δύσκολη θέση και ήτο πολύ μερακλαντάν = πολύ άρεσε σε όλους μας. Είναι, λοιπόν, λογικό ότι μπορείς να κάτσεις στο τραπέζι με τον Τούρκο και όχι μόνον να μη χάσεις, αλλά να κερδίσεις κι από πάνω. Ο Μητσοτάκης, ο Δένδιας δεν είναι ανήλικα που θα τα ξεγελάσει ο Ερντογάν με τσικουλάτες και τσιχλόφουσκες, με ανοιχτή ατζέντα, και θα τους αποσπάσει αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μας, συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και άλλα τινά. Ηγέτης που θα έκανε κάτι τέτοιο θα έπρεπε μετά να μη γυρίσει στην Ελλάδα.
Οι Ελληνες πολίτες φοβούνται τέτοιες επαφές, διότι θυμούνται τα χαΐρια του Σημιταρά του Κουρδοφάγου, τα Ιμια, τον ΓΑΠ, τις γκρίζες ζώνες και άλλα ρεζιλίκια. Σημασία όμως δεν έχει ποιον συναντάς, αλλά τι του λες, τι μήνυμα εκπέμπεις. Οι ΕΛΙΑΜΕΠιτζήδες λένε διάφορα τερατώδη και σκυφτά, που ούτε σάλιο πρέπει να χαραμίσεις ούτε να τους κάνεις μάθημα Ιστορίας, διότι αυτά δεν τα λένε γιατί δεν ξέρουν Ιστορία. Τα λένε διότι εκπροσωπούν ένα διαχρονικό «μέτωπο λογικής», που είναι τόσο εθνοβλαβώς παράλογο. Έχουν συστημικό ενδοτισμό ως το μεδούλι, είναι «πράκτορες» της ανιστόρητης δειλίας που τους δέρνει, διότι νομίζουν πως αυτό το λυσσασμένο θηρίο μπορούμε να το εξημερώσουμε και να το χορτάσουμε ταΐζοντάς το Ελλάδα και πως είναι μάταιη η αντίσταση. Αυτοί όμως -παράξενο είδος ανθρώπου. που πάει μόνο με την όπισθεν- δεν έχουν την ευθύνη, δεν κυβερνούν, δημοκρατία έχουμε, ό,τι θέλουν λένε, πολλών ούτε τις φάτσες δεν ξέρετε, ώστε αν τους συναντήσετε να κάνετε στην άκρη, μην κολλήσετε τίποτα περίεργο κι εσείς. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όμως έχει τη συνταγματική ευθύνη, κυβερνά, κρίνεται και αυτός θα κάνει ταμείο μπροστά στα μάτια όλου του Έθνους. Θυμίζω ευγενικά την αποδοχή της αυστηρής στάσης κατά τη μάχη του Εβρου, όταν ο Ερντογάν θέλησε να τον τεστάρει με τις ορδές των απρόσκλητων μουσαφιραίων που ελέγχει και σπρώχνει προς τα εδώ. Πάνω από το 92% των πολιτών ήταν υπέρ και ένα ποσοστό ενέκρινε, αλλά ήθελε ακόμη πιο σκληρή στάση.
Ο πρωθυπουργός, όπως αποδεικνύουν τα παραπάνω παραδείγματα συνεργατών του, μπορεί να βγάλει τη χώρα κερδισμένη από μια τέτοια συνάντηση, βάζοντας τον Τούρκο στην θέση του, εκπέμποντας το μήνυμα της αποτροπής και, εάν ο Ερντογάν θελήσει να θέσει μόνος του ανοιχτή ατζέντα, να του θέσει μερικά ζητήματα, με χρονική ιστορική σειρά: πρώτον, την αναγνώριση από την ίδια την Τουρκία της Γενοκτονίας των Χριστιανών της Μικράς Ασίας και όχι μόνο, την αποζημίωση των θυμάτων και την ανέγερση μνημείων μέσα στην ίδια την Τουρκία, διότι μόνο έτσι μπορεί να έχει θέση στα πολιτισμένα έθνη.
Δεύτερον, την πιστή εφαρμογή της Συνθήκης της Λωζάννης και την απόδοση, ως οφείλει, καθεστώτος Αυτοδιοίκησης στην Ιμβρο και την Τένεδο, με μόνη ένοπλη παρουσία ελληνικής αστυνομικής δύναμης εντοπίων, όπως προβλέπεται. Τρίτον, αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων από την Κύπρο, ως προϋπόθεση οποιασδήποτε λύσης. Τέταρτον, την άρση του casus belli, το οποίο από μόνο του συνιστά παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, καθώς και άμεση παύση των παραβιάσεων του θαλάσσιου και εναέριου χώρου μας και των διαρκών δημόσιων απειλών και εχθρικών ενεργειών, που παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο και κάθε έννοια καλής γειτονίας. Πέμπτον, ανάκληση της απόφασης που μετέτρεψε την Αγια-Σοφιά σε τζαμί. Εκτον, άμεση παύση της πολιτικής διακίνησης παράνομων μεταναστών προς την Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη, διάλυση των δουλεμπορικών μηχανισμών και άρση της καθοδήγησης και στήριξής τους από το τουρκικό κράτος. Και, τέλος, έβδομον, να διατυπώσει μια ευγενική ερώτηση για τα εθνικά, πολιτικά και πολιτιστικά δικαιώματα των Κούρδων της Τουρκίας.
Μπορεί να τα διατυπώσει πολύ περιφραστικώς στα αγγλικά ή στα γαλλικά, που ακούγονται πιο γλυκά, σαν κόρτε σε Γαλλιδούλα στην Πάρο, μπορεί να τα πει στα γερμανικά, όπου ακόμη και η λέξη «κουρτίνα» (Vorhaenge) ακούγεται σαν απειλητικό τελεσίγραφο -όλα τα σπρεχάρει άψογα-, πάντως πρέπει να τον κεράσει λίγο από το δικό του κρασί, τη διεκδίκηση. Ετσι θα δει αποδοχή σε αυτή τη στάση του, που θα ξεπεράσει και αυτήν στα γεγονότα του Εβρου. Αντιθέτως, το μήνυμα -αμφίσημο, θολό, αδυναμίας- θα ανοίξει την όρεξη στους ισλαμοφασίστες επεκτατιστές.
Είναι ευκαιρία για τον πρωθυπουργό, με όποιον τρόπο νομίζει -υπάρχουν και άλλοι τρόποι, εκτός των επτά σημείων που παρέθεσα-, να κάνει «ψιλά» στον Ερντογάν πως τα Rafale, τις Belharra και όλα τα καλούδια που έχουμε ή θα πάρουμε δεν τα αγοράζουμε για τις παρελάσεις. Και επειδή, όπως όλοι οι Τούρκοι, κι αυτός ο απόγονος Πόντιων Ελλήνων εξωμοτών είναι σιγουρατζής, να του μπει βαθιά στο μυαλό η σοβαρή πιθανότητα πως, αν πάει να ρίξει πάλι τα ματωμένα ζάρια, είναι σφόδρα πιθανό να του κάτσει ντόρτια. Και σε αυτό πρέπει να είμαστε όλοι μαζί. Ξαναθυμίζω: Διχασμένοι φτάσαμε έξω από την Αγκυρα. Ενωμένοι μπορούμε τα πάντα.
