Γράφει η Ίρις Ζωγράφου
Διεθνολόγος
Τι κοινό έχει ο Ιανουάριος του 1982 με τον Φεβρουάριο του 2022 σε όρους «κόκκινου οικονομικού συναγερμού»;
Σύντομη απάντηση: τον υψηλότερο πληθωρισμό στις ΗΠΑ – έτσι όπως καταγράφεται στο δείκτη τιμών καταναλωτή. Οι αριθμοί, υψοφοβικοί: 8,6% άνοδος στα τρόφιμα σε ετήσια βάση μαζί με ένα 4,8% άλμα στα ενοίκια στέγης. Μόνο τον Φεβρουάριο, οι τιμές της βενζίνης πήραν εκτοξεύτηκαν κατά 7%.
Φταίει η εμπόλεμη κρίση στην Ουκρανία; Προφανώς, ναι. Φταίει μόνο αυτή; Ξεκάθαρα, όχι.
Από τον Ιούνιο του 2021, που μετά τη σύνοδο των G7 ξεκίνησε η «τροχοδρόμηση» των μέτρων αποκατάστασης για τη μετά-πανδημική περίοδο, η συζήτηση για τον υψηλό πληθωρισμό ήταν το αγαπημένο θέμα της διεθνούς οικονομικής κοινότητας – φυσικά με τα μάτια στραμμένα στις ΗΠΑ.
Είναι μόνιμος ή προσωρινός; Πόσο χαλαρή ή πόσο περιοριστική να είναι η νομισματική πολιτική της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ;
Θα κρατήσει όλο το 2022 ή θα καλπάσει και πέραν αυτού;
Και αν αυτά τα ερωτήματα «κόβουν τον ύπνο» στη μήτρα της παγκόσμιας οικονομίας (βλ. ΗΠΑ), μήπως να αρχίσουμε να νοσταλγούμε τη χρηματοοικονομική κρίση του 2008, με την κατάρρευση της Lehman Brothers, ως «παιδική χαρά» αυτού που έρχεται;
