Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Είναι κοινό μυστικό πλέον! Ο κόσμος μας τα τελευταία πέντε χρόνια διοικείται από τους χειρότερους.
Στην καλύτερη περίπτωση, από μετριότητες. Η περικυκλωμένη από τις ελίτ και τα οικονομικά συμφέροντα φιλελεύθερη δυτική δημοκρατία δεν εκλέγει πλέον τους καλύτερους ηγέτες αλλά τους πιο υπάκουους και τους πιο βολικούς. Τους πλέον εξαρτώμενους. Τους πλέον πειθήνιους. Τους με διαφορά ανεπαρκείς. Τους κάθε λογής τρελούς. Με συνέπεια μία και μόνη: να μην αποτελεί η Αμερική -αλλά και η Ευρώπη- υπολογίσιμο αντίπαλο για τις αναδυόμενες δυνάμεις της Ανατολής, οι οποίες διοικούνται από αυταρχικά καθεστώτα μεν, τα οποία έχουν όμως το πλεονέκτημα δυστυχώς να κινούνται ταχύτατα και να λαμβάνουν πολύ γρήγορα αποφάσεις. Κι έτσι να καλύπτουν το κενό εξουσίας, το οποίο, ως γνωστόν, η φύση απεχθάνεται.
Ας διερωτηθούμε: Ποιοι είναι άραγε σήμερα οι διάδοχοι του Ρούσβελτ, του Τσόρτσιλ, του Αντενάουερ, του στρατηγού Ντε Γκολ; Ποιοι είναι η διαδοχή του Ρόναλντ Ρίγκαν, της Μάργκαρετ Θάτσερ, του Χέλμουτ Κολ και του Φρανσουά Μιτεράν; Εκείνος που μετά βίας σύρει τα πόδια του σε κάθε δημόσια εμφάνισή του; Στον πρόεδρο Μπάιντεν αναφέρομαι, για την εκλογή του οποίου στην ηγεσία της Αμερικής διχάστηκε το έθνος, έγινε αιματοχυσία και επακολούθησε μία άλλη εισβολή, η εισβολή στο Καπιτώλιο;
Ποιος είναι σήμερα ο ηγέτης της κραταιάς Γερμανίας; Ο άχρωμος και άοσμος σοσιαλδημοκράτης Σολτς, για την εκλογή του οποίου πανηγύρισαν ξέφρενα στην Ελλάδα οι ημέτερες σημιτικές δυνάμεις της διαπλοκής; Αυτός που τα πάει τόσο καλά στη διαχείριση της κρίσης της Ουκρανίας και διαχειρίζεται τόσο άριστα το εθνικό συμφέρον, ώστε μία μέρα πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία η εφημερίδα «Bild» να δημοσιεύσει δημοσκόπηση με βάση την οποία οι Γερμανοί σε ποσοστά άνω του 50% επιθυμούσαν να αναλάβει μεσολαβητικό ρόλο μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας η μόλις απελθούσα καγκελάριος της Γερμανίας Ανγκελα Μέρκελ;
Ποιος σήμερα ηγείται της Γαλλίας; Ο άλλοτε υπάλληλος της επενδυτικής τράπεζας Goldman Sachs Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος εξετέθη ανεπανόρθωτα μετά τη συνάντηση με τον πρόεδρο Πούτιν, σπεύδοντας να δηλώσει δημοσίως ότι επέρχεται αποκλιμάκωση; Ενώ είναι προφανές ότι δεν κατάλαβε τίποτε από την ταπείνωση που του επιφύλαξε σε δημόσια θέα ο Ρώσος ηγέτης και με το μακρόστενο τραπέζι στο οποίο τον έβαλε να καθίσει; Και βεβαίως δικαιούται να διερωτηθεί κανείς ποια είναι η ηγεσία της Ευρώπης: η κυρία Ούρσουλα, η πρόεδρος της Κομισιόν, την οποία έχουν εξευτελίσει με προσβλητικές συμπεριφορές μπροστά στις κάμερες ο πρόεδρος Ερντογάν και ο υπουργός Εξωτερικών της Ουγκάντα; Ο γνωστός για την αγάπη του προς τα παπιγιόν πρώην πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Σαρλ Μισέλ, ο οποίος, αντί αποφασιστικότητας, ως πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, εκπέμπει διαρκώς μαλθακότητα;
Ή μήπως ο ανεκδιήγητος ύπατος εκπρόσωπος Εξωτερικών Σχέσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, κ. Μπορέλ, ο οποίος κανένα κύρος δεν έχει ούτε μεταξύ των κρατών-μελών; Η ηγεσία της Ευρώπης και της Αμερικής σήμερα εκπέμπει αδυναμία και παρακμή. Και τα έθνη της Ανατολής, που έζησαν επί 30 ολόκληρα χρόνια τον δικό τους γολγοθά, τη δική τους φτώχεια και τη δική τους παρακμή, μυρίζουν αυτή την αδυναμία, εκμεταλλεύονται τη δυτική παρακμή και προχωρούν σε πράξεις και ενέργειες αδιανόητες για τα κυβικά τους πριν από μερικά χρόνια.
Η Αμερική των Δημοκρατικών πρώτα ηττήθηκε στο εσωτερικό της από τη Ρωσία και μετά, σήμερα, ηττάται και στο εξωτερικό της. Παραπέμποντας οι Δημοκρατικοί τον πρόεδρο Τραμπ για συνεργασία με τη Ρωσία με το ερώτημα της καθαίρεσης και ισχυριζόμενοι ότι η Ρωσία παρενέβη στις αμερικανικές εκλογές και διαμόρφωσε το αποτέλεσμά τους, στην πραγματικότητα δημιούργησαν μόνοι τους την εικόνα μιας μεγάλης Ρωσίας, η οποία δρα έξω από τα σύνορά της και ανατρέπει κυβερνήσεις. Τριάντα τρία ολόκληρα χρόνια μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Εκτός αυτού, όμως, με την επιστροφή των Δημοκρατικών στην εξουσία, πέραν του διχασμού που επικρατεί στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών και ανοίγει την όρεξη σε κάθε επίβουλο να αξιοποιήσει την κρίση στο εσωτερικό αυτής της μεγάλης χώρας, επανήλθε αμέσως ο ηλεκτρισμός στην σχέσεις Αμερικής και Ρωσίας. Το θερμόμετρο στις σχέσεις των δύο χωρών επί Τραμπ ήταν εξαιρετικά χαμηλό, καθώς ο τέως πρόεδρος εκτιμούσε ότι ο βασικός αντίπαλος της Αμερικής στον 21ο αιώνα είναι η Κίνα, όχι η Ρωσία. Το κόμμα των Δημοκρατικών όμως, όπως φαίνεται, ταυτίζει τα στενά οικονομικά συμφέροντα των χρηματοδοτών του με τα μεγάλα εθνικά συμφέροντα της Αμερικής. Η Ουκρανία, εκτός από χώρα αποικία για να ασκείται πίεση στον πρόεδρο Πούτιν, ήταν μια χώρα με εγκατεστημένα αμερικανικά συμφέροντα μεγάλων πολυεθνικών εταιριών στον τομέα της ενέργειας και της πώλησης εξοπλισμών, οι οποίες συμπτωματικά είναι και υποστηρικτές του κόμματος των Δημοκρατικών. Η κυβέρνηση των Δημοκρατικών επίσης είναι μία από τις λίγες στις οποίες είναι τοποθετημένες σε δύο θέσεις «κλειδιά» δύο γυναίκες τουρκικής καταγωγής, οι οποίες φέρεται ότι έχουν σχέση με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους.
Εχει δίκιο, λοιπόν, ο γνωστός αρθρογράφος των «New York Times» Τόμας Φρίντμαν όταν γράφει με θάρρος ότι και η Αμερική έριξε λάδι στη φωτιά. Αυτό που δεν γράφει, όμως, είναι για ποιον λόγο έριξε λάδι στη φωτιά. Για το μεγάλο της εθνικό συμφέρον ή για άλλα επιμέρους μικρότερα; Το θέαμα πάντως ενός Αμερικανού προέδρου, ο οποίος με ασθενική φωνή απηύθυνε διάγγελμα προς τον λαό του για να του πει ότι θα πληρώσει κι αυτός τίμημα από τις κυρώσεις προς τη Ρωσία και ότι η χώρα του, η άλλοτε κραταιά δύναμη Αμερική, δεν θέλει πόλεμο με τη Ρωσία και φυσικά δεν θα στείλει στρατό στην Ουκρανία, αναιρεί από μόνο του τη δραματικότητα την οποία επιχειρεί να δώσει η Ουάσινγκτον στις εξελίξεις.
Η Ρωσία έκανε περίπατο στην Ουκρανία γιατί δεν βρήκε αντίσταση, γιατί ουσιαστικά δεν έγινε πόλεμος παρά μόνον εχθροπραξίες, τουλάχιστον μέχρι τώρα, και γιατί βρήκε τον διάδρομο καθαρό. Αυτοί που την απειλούν νυχθημερόν με κυρώσεις, τόσο οι Ευρωπαίοι όσο και οι Αμερικανοί, δεν ήταν εκεί με στρατό για να υπερασπιστούν αυτό το οποίο θεωρούσαν διακύβευμα παγκόσμιας σημασίας. Οι ηγέτες, όμως, και οι χώρες δεν κρίνονται στα λόγια. Αυτά είναι έπεα πτερόεντα. Οι ηγέτες κρίνονται επί του πεδίου. Δυστυχώς, η παγκόσμια ηγεσία εμετρήθη, εζυγίσθη και έχει βρεθεί ελλιπής, κατώτερη των περιστάσεων. Οποια κι αν είναι η έκβαση του πολέμου -δεν αποκλείεται ο Πούτιν να σκοντάψει-, αναζητείται νέα ηγεσία για τον κόσμο. Αυτή που έχουμε είναι για την πολιτική χωματερή.
