Της Ευτυχίας Χ. Κοκκίνη
Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου του έτους 2022: Πρωινό ξύπνημα με τραγικές ειδήσεις. Οι Ρώσοι εισβάλλουν στην Ουκρανία. Όλοι το φοβόμαστε για μέρες, είχαμε υποψία ότι θα συμβεί, αλλά όταν αυτή έγινε πραγματικότητα, δεν μπορούσε να το συλλάβει ο ανθρώπινος νους.
Η οθόνη της τηλεόρασης και του υπολογιστή γεμίζει από φωτογραφίες των Ουκρανών που εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, που αποχαιρετούν τους δικούς τους ανθρώπους, κλάματα παιδιών, φόβος, οργή. Γιατί κάποιος Ισχυρός οδηγεί σε ματ κίνηση τον αντίπαλο του στην ανθρώπινη σκακιέρα. Μετά από δύο Παγκόσμιους Πολέμους, η Ιστορία αδυνατεί να διδάξει την αγάπη και την ειρήνη στα υπολογιστικά μυαλά. Η δύναμη της εξουσίας επιβάλλεται σε αβοήθητους ανθρώπους.
Πως μπορεί κάποιος να κοιμάται με ήσυχη τη συνείδηση του όταν σκοτώνει άμαχο πληθυσμό; Πως δύναται να ικανοποιείται με την οδύνη αθώων ανθρώπων. Που το μόνο έγκλημα τους για εκείνον είναι η εθνικότητα τους; Πως κάποιος χρησιμοποιεί την οικονομική δύναμη του για τον θάνατο;
Σε μία εποχή που θα έπρεπε η τεχνολογία να βοηθάει στη θεραπεία, στην καταπολέμηση της φτώχειας και εν γένει σε φιλανθρωπίες, εντούτοις χρησιμοποιείται καταχρηστικά για να βλάψει, να υποδουλώσει, να σκοτώσει. Οι άνθρωποι είναι πιόνια, μία ανυπολόγιστη μάζα που η απώλεια τους λογίζεται ως αναγκαίο κακό.
Αν μπορούσαμε να βρεθούμε νοητά στη θέση εκείνων των ανθρώπων που ξύπνησαν με βομβαρδισμούς, που δεν ξέρουν αν θα ζήσουν στο επόμενο λεπτό οι ίδιοι και οι δικοί τους άνθρωποι, που έχασαν τα σπίτια τους και που δεν υπάρχει καμία εγγύηση για το αύριο τους, τότε θα χάναμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Και την ίδια στιγμή θα μακαρίζαμε την τύχη μας νιώθοντας ντροπή για τα συναισθήματα μας. Ακόμη και με τις σκέψεις μας για τις συνέπειες του πολέμου στη δική μας τσέπη. Γιατί όσο και αν δυσκολευτούμε στην επιβίωση μας, δείχνει ιεροσυλία και να το προφέρουμε μπροστά στην τραγωδία που βιώνουν οι κάτοικοι της Ουκρανίας. Αναζητείται ανθρωπιά.
