Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ωραίες στιγμές της δημοσιογραφίας: Η εξαίρετη Μαρία Κατσουνάκη χρέωσε την «Καθημερινή» με 30 ευρώ για ένα γεύμα με έναν πολυσυζητημένο πολιτικό της εποχής και τον έγδαρε.
Για την ακρίβεια υποχρέωσε τον Ευκλείδη Τσακαλώτο να αποκαλύψει την αριστοκρατική αντίληψη που διακρίνει τη σχέση του με την πολιτική, το κόμμα του, την Αριστερά και κυρίως με τον αρχηγό του.
Μιλώντας για τον Αλέξη Τσίπρα δεν τον βοήθησαν οι λονδρέζικοι τρόποι του να μην εκτραπεί και με εντελώς φυσικό ύφος έστησε ένα φανταστικό δίπολο:
-Από τη μια έβαλε τον εαυτό του. Ως κάποιον που «έχει πάει σε ένα σχολείο που ιδρύθηκε το 1500, σε ένα κολλέγιο, στην Οξφόρδη (Queens College Oxford), που ιδρύθηκε το 1341″ και γι’ αυτό » δεν, έχει ανασφάλεια», αλλά «αστική αυτοπεποίθηση».
Για ξεκάρφωμα κοτσάρισε κι ένα τσιτάτο που παραπέμπει στην παλιά ανεκδοτολογία για τον Λένιν: » Η Αριστερά θα ήθελε όλοι οι άνθρωποι να έχουν αυτοπεποίθηση και τα εφόδια για να την αποκτήσουν«.
Μιλούσε ένας αριστερός πολυτελείας, όχι μόνο λόγω οικογενειακής καταγωγής, αλλά και για τις παράπλευρες χρηματιστηριακές επενδύσεις της περιουσίας του. Και έδειξε να πιστεύει ότι με την αριστερή κονκάρδα στο κουστούμι του ακαδημαϊκού – με την ενδιαφέρουσα διαδρομή στην επιστήμη του- μπορεί να απευθύνεται στους άλλους αφ’ υψηλού.
Έτσι με κάποια ραφιναρισμένη οίηση έβαλε στην άλλη πλευρά του δίπολου τον Αλέξη Τσίπρα. Ως κάποιον που «έχει μια λαϊκότητα, που είναι χαρισματική». Αλλά όχι και πολύ χρήσιμη πλέον, αφού πέρασαν χρόνια από τότε που η 14χρονη κόρη του τους συνέκρινε και έβρισκε ότι ο Τσίπρας φέρεται πιο φυσιολογικά στο ρόλο του.
Αλλά, για τον πρώην υπουργό του, απλώς τον διακρίνει ««τακτικισμός», που του επιτρέπει να βλέπει ένα θέμα μέσα από περισσότερες πλευρές, περισσότερες γωνίες«.
Προσβάλλοντας τον πρόεδρο του κόμματός σου έρχεται η όρεξη. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι «χειρότερος από τον Μητσοτάκη στην επιλογή συμβούλων«. Μπορεί να έχει και δίκιο. Αλλά δεν βρήκε κάτι στο οποίο να είναι καλύτερος.
Δεν έλαβε καν υπόψη του ότι ο Τσίπρας είναι επίσης κάποιος που έχει αποσπάσει προσωπικά -με το πολιτικό ταπεραμέντο, τον συγκροτημένο λόγο του και τη σκηνική παρουσία του- τρεις συνεχόμενες φορές την ψήφο ενός στους τρεις Έλληνες και πάει για τέταρτη.
Αντίθετα εκδήλωσε διακριτικά ότι θαυμάζει τον Μητσοτάκη που «ξέρει να διαλέγει συμβούλους και δεν είναι λίγο». Απλώς τον εξέπληξε γιατί– αν και «δεν είναι και πρόεδρος του φαν κλαμπ του » -δεν περίμενε ότι θα ξαναφέρει το πελατειακό κράτος, αλλά «σε αυτόν τον τομέα θα έκανε τη διαφορά»΄.
Αν αυτή τη γνώμη έχει για το Μητσοτακέικο, τα υπόλοιπα δεν χρειάζονται.
Πολύ περισσότερο όταν η καλή ανατροφή του δεν τον βοήθησε να βάλει το όριο της ευπρέπειας -για συντροφικότητα ας μην μιλάμε- απέναντι στον πρώην Πρωθυπουργό του για τον οποίο είπε το χονδροειδές: » Μπροστά στον Βαρουφάκη ο Τσίπρας είναι υπόδειγμα συλλογικότητας και δημοκρατίας«.
Κάπως έτσι το προφίλ πολιτική κομψότητας που προσπαθεί να φιλοτεχνήσει τα τελευταία χρόνια ο πρώην υπουργός Οικονομικών κατέρρευσε.
Μιλούσε σε μια έγκυρη δημοσιογράφο μεγάλης εφημερίδας χωρίς καν αίσθηση της συγκυρίας: σε ποια κατάσταση έχει φέρει τη χώρα η κυβέρνηση, γιατί πρέπει να γίνουν εκλογές και ποιος πρέπει να τις κερδίσει. Οι σύμβουλοι είναι το θέμα, όχι η πολιτική και οι επιδιώξεις…
Ήταν επικεντρωμένος σε «λάιφ στάιλ» αυτοπαρουσίαση του- με το φίνο κάζουαλ ντύσιμο του: πράσινο πουλόβερ και καφέ παντελόνι.
Αντιμετωπίζοντας τον πρόεδρο του κόμματος του με απρέπεια και τον αντίπαλο του με… στοργή, έδειξε ότι η «ανώτερη» Αριστερά που εκπροσωπεί, δεν μπορεί να ξεχωρίσει την ουσία στην πολιτική και κολλάει στα σχήματα.
Αν ο Μητσοτάκης θεωρεί ότι κυβερνάει ασκώντας κληρονομικό δικαίωμα, ο Τσακαλώτος τον αντιμετωπίζει με την πιο περίεργη γεωμετρία που είχε ποτέ αντιπολιτευόμενος πολιτικός: τις τεθλασμένες που τον εξαίρουν από τον υπόλοιπο ΣΥΡΙΖΑ, από την περίοδο που κυβερνούσε μέχρι τώρα…
Κάτι ξέρει ο σημερινός Πρωθυπουργός και κάθε τόσο τον εξαιρεί στη Βουλή από τους άλλους Συριζαίους ως… ισάξιό του.
Προφανώς είναι. Αλλά στην πραγματική γεωμετρία της πολιτικής κάθε επίδειξη ομοιότητας με τον αντίπαλο, ισούται με αυτοκτονία.
-» Θεωρεί ότι είναι ο άνθρωπος με τις Birgit Ideal που κάποτε, πράγματι, έχει, γιατί είναι εμπνευσμένος, αλλά και κάποτε δεν έχει. Μπορεί να σκεφτεί κάτι έξω από τα στερεότυπα, αλλά δεν έχει την αίσθηση του κόμματος«.
Το έλεγε στη συνέντευξη για τον Βαρουφάκη, αλλά του πάει γάντι.
