Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Ας δώσουμε στην υπερδύναμη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού το credit ότι… όλα ξεκίνησαν με την αποχώρηση των “γερακιών” που έφτασαν μέχρι το Ιράκ και το Αφγανιστάν για να διοχετεύσουν κάπου την αγωνία πολιτικής επιβίωσης.
Όταν ο Τζορτζ Μπους ο νεώτερος, ο Ντικ Τσέινι, ο Νταν Ράμσφελντ και οι υπόλοιποι “σκληροί” του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και του βαθέως κράτους, παρέδωσαν τα ηνία της ηγεσίας στον Μπαράκ Ομπάμα, η ρωσική αρκούδα άρχισε να… βρυχάται ανεξέλεγκτα.
Από τότε, από το 2008 μέχρι και σήμερα, στο περιθώριο και του γρίφου Μεντβέντεφ, τρεις ηγεσίες του Λευκού Οίκου εξελίχτηκαν σε… πελάτες του Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο Μπαράκ Ομπάμα και ο Τζο Μπάιντεν, ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Μάικ Πενς, ο Τζο Μπάιντεν και η Κάμαλα Χάρις, δεν κατάλαβαν ποτέ πώς έπρεπε να χειριστούν τον Ρώσο Πρόεδρο.
Πολύ περισσότερο σήμερα, με την ουκρανική κρίση να κορυφώνεται, να περιπλέκει τις ισορροπίες σε διεθνές επίπεδο, και να διαμορφώνει το μωσαϊκό για έναν “καινούριο” κόσμο, διαφορετικό από αυτόν που γνωρίζουμε.
Ο ηγέτης του Κρεμλίνου χαμογελάει. Και με το δίκιο του…
