Του Νίκου Φυλάγγελου
Η στρέβλωση είναι περίπου συνώνυμη με την ύπαρξη του ανθρώπου. Το να δυσκολεύεσαι να καταλάβεις το μέγεθός σου, τις πραγματικές διαστάσεις σου, το αποτύπωμα που αφήνει η διαδρομή σου.
Με αφορμή την… κωμωδία Τζόκοβιτς, το πώς χειρίστηκε το θέμα του η κυβέρνηση της Αυστραλίας, και τελικά την απέλαση του μεγαλύτερου τενίστα της εποχής μας, έβλεπες στην τηλεόραση, άκουγες στο ραδιόφωνο και διάβαζες σε εφημερίδες αλλά και στα social media, μια αγέλη ασήμαντων ανθρώπων να τον χλευάζουν.
Η συνήθεια γνωστή. Τα υψωμένα δάχτυλα άλλωστε, και τη νοοτροπία της ακροδεξιάς, που ισοπεδώνει κάθε διαφορετική άποψη, χωρίς καμία συναίσθηση της ψυχολογίας της κοινωνίας, τα ζήσαμε πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν, ειδικά με το δράμα της πανδημίας του κορονοϊού, όπως νωρίτερα με το δράμα της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων.
Ασήμαντοι. Έτσι θα τους θυμούνται οι σύγχρονοί τους. Γιατί, η Ιστορία φυσικά… δεν θα τους μάθει ποτέ. Ενώ τον Νόβακ Τζόκοβιτς, για το ταλέντο και την προσφορά του στην κοινωνία, δεν θα τον ξεχάσει ποτέ.
