Ελένη Κρικέλη: Κάποιες φορές το “όχι άλλο πια” σε ωθεί σε νέα μονοπάτια

Στο βωμό μιας ανάπαυσης,

Μην θυσιάσεις όνειρα και θέλω…

Έχεις συνηθίσει την ξύλινη καρέκλα σου. Πάνω σε αυτή μελετάς, εργάζεσαι, σκέφτεσαι και θωρείς προς την κατεύθυνση σου.

Προς το δικό σου μονοπάτι.

Πάνω στη καρέκλα αυτή έχεις χαρεί με την κάθε σου επιτυχία, γιατί εκεί την έχτισες. Σε ένα γραφείο ξενυχτωντας.

Και ο χρόνος περνάει και σου δίδεται πια μια νέα αρμοδιότητα.

Σου δίνουν και άλλη καρέκλα. Βασικά πολυθρόνα. Χαίρεσαι όπως είναι δυνατόν.

Και ο χρόνος περνάει καθως και ο ενθουσιασμος.

Σε επιλέξανε μα τους επέλεξες κιόλας για εργασία, μα, να… Πια δεν σε καλύπτει.

Πια δεν είναι αυτό που επιθυμείς.

Πια σκέφτεσαι να αποχωρήσεις.

Πια έχεις να «απολογηθείς» γιατί σκέφτεσαι να φύγεις.

Πια,

θέλεις να σε ενισχύσεις σε αυτό,

γιατί η πολυθρόνα είναι πια βολική και άνετη μα δε γεμίζει την ψυχή σου.

Δε θρεφεσαι πια.

Θέλει κάποιες φορές να απαρνηθείς την πολυθρόνα σου, όσο άνετη και αν είναι.

Θέλει κάποιες φορές να ξαναπάς στην καρέκλα σου την ξύλινη αν κοντά σε αυτή θρεφεται το μέσα σου.

Θέλει, κάποιες φορές το οχι άλλο πια σε ωθεί σε νέα μονοπατια

Καλή και όμορφη νέα και κάθε νέα αρχή.