Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Ίσως ποτέ στο πρόσφατο παρελθόν της εθνικής διαδρομής, δεν είχε κακοποιηθεί τόσο βίαια η δημοσιογραφία από τους λειτουργούς της, ώστε να γίνει μέρος του εθνικού προβλήματος, αντί για βαλβίδα διεξόδου και λύση.
Αποτέλεσμα και αυτό της θυελλώδους επικράτησης της νοοτροπίας της ακροδεξιάς και του ολοκληρωτισμού στον δημόσιο βίο, μετά τις εκλογές του 2009 και την εθνική καταστροφή των Μνημονίων, τα τηλεοπτικά ΜΜΕ, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, έχουν εγκλωβιστεί σε ρόλο εθνικής παραφωνίας, αν όχι… παρατράγουδου. Γι’ αυτό άλλωστε και, καθόλη τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, ο βαθμός αξιοπιστίας των τηλεοπτικών ΜΜΕ, στα μάτια και τη συνείδηση της κοινωνίας, έχει πιάσει… πάτο.
Το τελευταίο διάστημα, βλέπουμε πως αντιμετωπίζουν αρκετά τηλεοπτικά ΜΜΕ τον Ταγίπ Ερντογάν, θέλοντας να τον παρουσιάσουν ως περίπου… βασανιζόμενο κάθε βράδυ σε ταράτσες, από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία και άλλες μεγάλες δυνάμεις της εποχής μας, την ώρα που ο… βασανιζόμενος Τούρκος Πρόεδρος κλείνει δουλειές μαζί τους, δεν ενοχλείται στην ουσία, και κάνει… το κομμάτι του.
Το ζούμε τις τελευταίες μέρες με τον Νόβακ Τζόκοβιτς, τον οποίο αντιμετωπίζουν αρκετά τηλεοπτικά ΜΜΕ περίπου ως… εθνικό εχθρό, αγκαλιάζοντας την αυτογελοιοποίηση και την περαιτέρω απαξίωση της αξιοπιστίας τους. Επιλέγουν να ζουν… στον κόσμο τους, που είναι διαφορετικός από τον κανονικό, από εκείνον στον οποίο ζει η κοινωνία.
Στον κατήφορο, χωρίς φρένο. Πόσο θλιβερό κατάντημα.
