Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Έχουμε συνήθως το νου μας στις άναρθρες κραυγές και απειλές που εκτοξεύουν καθ εκάστην εναντίον μας οι γείτονες Τούρκοι. Φέτος από ό,τι φαίνεται μάλιστα με αφορμή την αποφράδα επέτειο της καταστροφής της Σμύρνης θα δώσουν ρεσιτάλ. Αν και από όσα διαβάζουμε στους τοίχους των Αθηνών δεν χρειάζεται να υπερβάλλουν πολύ.
Πάντοτε υπάρχουν στην Ελλάδα ημέτερες πρόθυμες δυνάμεις που επιχειρούν μα συνθήματα να καταρρακώσουν το ηθικό των Ελλήνων και να σαλπίσουν με συνθήματα νέες εθνικές υποχωρήσεις. Δυνάμεις της ελίτ επηρεαζόμενες από γνωστά κέντρα – πασίγνωστα στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ – συμπράττουσες με δυνάμεις λαϊκές (που εν πάση περιπτώσει εμφανίζονται ως λαϊκές) επιδίδονται στον κλασικό θεάρεστο τους έργο του ενδοτισμού.
Μια ματιά στον χάρτη όμως θα έπρεπε να μας κάνει διπλά και τριπλά σκεπτικούς. Δυνητικές εστίες ανάφλεξης υπάρχουν πλείστες όσες στην ευρύτερη γειτονιά μας. Νέες. Προστιθέμενες στις ήδη υπάρχουσες. Η περιοχή του Καυκάσου και η περιοχή των Βαλκανίων είναι ήδη σε διέγερση. Οι ταραχές στο Καζακστάν μετά τις ταραχές στην Λευκορωσία, την Μολδαβία, την Ουκρανία, (την Ελλάδα και τις χώρες της Αραβικής Ανοίξεως παλαιότερα) δείχνουν ότι το γνωστό εργοστάσιο παραγωγής αποσταθεροποίησης κυβερνήσεων της περιοχής έχει τεθεί ξανά σε λειτουργία. Το ίδιο συμβαίνει και στην Σερβία και στα ευρύτερα Βαλκάνια καθώς η κατάσταση στην Βοσνία Ερζεγοβίνη χειροτερεύει καθημερινά και η συμφωνία του Ντέιτον κινδυνεύει με κατάρρευση ανά πάσα στιγμή.
Σε πρώτη ανάγνωση πρόκειται για διεθνές παιχνίδι αντιπερισπασμών με στόχο την απόσπαση της προσοχής της Μόσχας από την Ουκρανία. Ή ακόμη ακόμη και την μείωση της επιθετικής επέκτασης της στην αγορά φυσικού αερίου της Ευρωπαικής Ενώσεως. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι όλη η αναταραχή είναι ένα διεθνές παιχνίδι καθυστερήσεων που έχει ως σκοπό την ανάσχεση της ρωσικής επιρροής στις χώρες της Βαλτικής και των Βαλκανίων. Στις οποίες πλην των Ρώσων έχουν διεισδύσει αθορύβως με όχημα τουρκικές κατασκευαστικές εταιρείες και οι Κινέζοι! (Βελιγράδι)
Ό,τι και αν συμβαίνει στην πραγματικότητα πλην όλων των άλλων το συμπέρασμα είναι ένα: Αποκτά μαζί με όλους τους άλλους και η Ελλάς πρόβλημα. Νέο περιφερειακό πρόβλημα! Ασφαλείας. Στα βόρεια νώτα μας. Χάραξη νέων συνόρων και μετακινήσεις πληθυσμών είναι το τελευταίο που επιθυμούμε γιατί θα βάλει στον πειρασμό και άλλους να ανοίξουν αντίστοιχα ζητήματα στην ελληνική επικράτεια. Αλλά και διότι η αναταραχή όπως έδειξε η γιουγκοσλαβική κρίση του 1990 «γεννά» νέα προσφυγικά ρεύματα και προκαλεί ζητήματα ασφαλείας στα σύνορα μας.
Είναι προφανές ότι στόχος των αναταραχών στο Καζακστάν ή στην Σερβία προσεχώς δεν είναι η χώρα μας (κάποτε ήταν) καθώς αυτή την εποχή είναι «προβλέψιμος» σύμμαχος του ΝΑΤΟ. Αν δεν προσέξουμε όμως και αν δεν τηρήσουμε στοιχειώδεις ισορροπίες απέναντι σε όλους μπορούμε ανέτως- εμπλεκόμενοι στο μέτωπο της Ουκρανίας από τα μετόπισθεν της Αλεξανδρουπόλεως- να μετατραπούμε και εμείς σε «παράπλευρη απώλεια» του υπόγειου πολέμου που μόλις άρχισε.
Καταστροφικούς αντιπερισπασμούς δεν κάνει μόνο η Δύση στον Καύκασο και στα Βαλκάνια. Κάνει και η « Αρκούδα» αν χρειαστεί και μάλιστα δι αντιπροσώπων. Προσοχή λοιπόν: Μην αχθούμε σε ελληνοτουρκική αναμέτρηση που στην πραγματικότητα θα αποτελεί θέατρο επιχειρήσεων της αμερικανορωσικής αναμέτρησης.
Ελπίζουμε ότι το 1922 χρονιά που αναλάβαμε να κάνουμε την δουλειά άλλων στην Μικρά Ασία και υπέστημεν ό,τι υπέστημεν να έχει κάτι να μας διδάξει. Κτυπάμε καμπανάκι γιατί καμιά φορά οι καταστροφές ασκούν γοητεία και έλξη σε ηγεσίες που θεωρούν ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Κανείς δεν μπορεί να μας το υπογράψει αυτό. Καμιά φορά επαναλαμβάνονται και μάλιστα επί τα χείρω.
