Του Κυριάκου Βελισσάριου
Όπως θα έλεγε και ο Κάσοβιτς στο “Μίσος”, σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση. Φυσικά, δεν είχε γνωρίσει τον… Εμμανουέλ Μακρόν, για να διαπιστώσει πόσο οδυνηρή μπορεί η ταύτιση της ελεύθερης πτώσης με την πρόσκρουση που οδηγεί σε… σπασμένη τζαμαρία.
Ο Γάλλος Πρόεδρος, με την πρόσφατη… αργκό πεζοδρομίου, την οποία χρησιμοποίησε κατά των αντιεμβολιαστών, και με την ευθέως λαϊκιστική ρητορική του, στην προσπάθεια να συγκρατήσει την πολιτική κατρακύλα του, η οποία τον οδηγεί σε ήττα στις προεδρικές εκλογές της άνοιξης, εφόσον απέναντί του βρεθεί η μετριοπαθής Βαλερί Πεκρές, επιβεβαίωσε πόσο δίκιο είχε ο νεαρός μαθητής, που προ ετών τον αποκαλούσε ειρωνικά “Μανού”, όταν τον είδε μπροστά του.
Πέρασαν πέντε χρόνια από το 2017, και τις μεγάλες προσδοκίες που είχε συσσωρεύσει η ρητορική του Εμμανουέλ Μακρόν περί αλλαγής. Τέτοια απογοήτευση, είχαμε πολλά χρόνια να δούμε. Και πολύ περισσότερο, η πάντα απαιτητική γαλλική κοινωνία.
