Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η συνέχεια ήταν προβλεπόμενα αναμενόμενη… Ο Σκοτ Μόρισον με τη γραφική μεταχείριση του Νόβακ Τζόκοβιτς, κατάφερε μέσα σε μερικές ώρες να δώσει πρόσθετες διαστάσεις θρύλου στον θρυλικό τενίστα. Και φυσικά, να βυθιστεί ο ίδιος στον βούρκο της λήθης.
Η “δολοφονία χαρακτήρα” του μεγάλου Σέρβου τενίστα, από τον πρωθυπουργό της Αυστραλίας, και από… χαριτωμένες περσόνες που δεν μπορούν να αντιληφθούν την έννοια του φιλελευθερισμού, μετατόπισαν τη συζήτηση, εκεί πού δεν έπρεπε. Αντί να μιλάμε για την άρνηση του Τζόκοβιτς να κάνει το εμβόλιο κατά του κορονοϊού, και τις ολέθριες συνέπειες που έχει το παράδειγμά του, για όσους τον μιμηθούν, η συζήτηση μετατοπίστηκε στη βαρβαρότητά της μεταχείρισής του.
Είναι, μεταξύ άλλων, θέμα… μεγέθους. Τον Νόβακ Τζόκοβιτς, παρά την… ανορθογραφία της στάσης του κατά του εμβολιασμού, θα τον θυμάται και θα τον μνημονεύει η Ιστορία. Θα συνεχίσουν να τον λατρεύουν οι γενιές που θα ακολουθήσουν.
Τον Σκοτ Μόρισον, δεν θα τον θυμάται… σχεδόν κανείς, αν κρίνουμε και από τη μέχρι σήμερα άχρωμη θητεία του στην ηγεσία της Αυστραλίας. Πριν από μερικούς μήνες άλλωστε, στις κοινές δηλώσεις για τη συμφωνία AUKUS, με τη Μεγάλη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Τζο Μπάιντεν… ξέχασε το όνομά του. Και μίλησε για… “εκείνον τον τύπο”, τον οποίο και ευχαρίστησε, επειδή… ατίμασε τη συμφωνία του με τη Γαλλία του Εμμανουέλ Μακρόν, προκειμένου να κάνει το χατίρι της Ουάσινγκτον.
Το μέσο είναι το μήνυμα. Πάντα ήταν, πάντα θα είναι.
