Του Νίκου Φυλάγγελου
Κάτι τέτοιες στιγμές, η πολιτική βρίσκεται στην κορύφωσή της. Στις δύσκολες αποφάσεις, εκείνων που συνοδεύονται από πληθυντικό πολιτικό κόστος, εκείνες που θα κρίνονται καθημερινά, αυστηρά και… καχύποπτα.
Η απόφαση της κυβέρνησης να ανοίξουν κανονικά τα σχολεία στις 10 Ιανουαρίου, με τη χώρα να είναι παραδομένη στην επέλαση της μετάλλαξης “Omicron”, προκαλεί ήδη κλυδωνισμούς και αντιδράσεις, ακριβώς όπως θα περίμενε κανείς.
Βρισκόμαστε μπροστά σε αδιέξοδο, και αυτό το καταλαβαίνουν όλοι. Τις επόμενες εβδομάδες θα προστίθενται καθημερινά δεκάδες χιλιάδες κρούσματα, στο σύνολο της κοινωνίας, σχολικές τάξεις θα κλείνουν αναγκαστικά, και θα επανεξεταστεί προφανώς η εναλλακτική της τηλεκπαίδευσης, την οποία φυσικά ξορκίζουν όλοι, μαθητές, καθηγητές και γονείς, μετά την περσινή ατυχή εμπειρία.
Απ΄την άλλη, αν τα σχολεία δεν άνοιγαν τώρα, θα ήταν πιο δύσκολο να ανοίξουν μετά από μια εβδομάδα, όταν και τα κρούσματα αναμένεται να πολλαπλασιαστούν. Ένα πολιτικό αδιέξοδο, με αβέβαιη έκβαση και δυσερμήνευτες επιπτώσεις για τη συλλογική πλειοψηφία της κοινωνίας.
Η αγωνία ενός γονιού που θα νοσήσει το παιδί του, επειδή επαναλειτουργούν τα σχολεία, δύσκολα θα έχει ισοδύναμο εκτόνωσης…
