Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Κανέναν δεν σόκαρε, ούτε στην Ελλάδα, ούτε διεθνώς η ναζιστική τελετή «αποχαιρετισμού» της καλής μανούλας(Μutti) Mέρκελ, που προσέφερε εξαιρετικές-πράγματι-υπηρεσίες στην Γερμανία, μαστιγώνοντας τον Ευρωπαικό Νότο και φέρνοντας τους λαθρομετανάστες στη πόρτα μας.
Κανείς δεν ανατρίχιασε βλέποντας τους πυρσούς και τα κράνη της Βέρμαχτ σε μια στρατιωτική παράτα, όπου μονάχα το βάδισμα της χήνας έλειπε(που θα πάει θα έρθει κι αυτό). Ουτε και οι γνώριμοι ευαισθητούληδες της Αριστεράς, αυτοί που κόπτονται διαρκώς για το «αυγό του φιδιού» και τον ρατσισμό εις βάρος των προσφύγων, μπήκαν στον κόπο να το σχολιάσουν.
Το βρίσκουν νορμάλ, γραφικό, μέχρι και χαριτωμένο. Μία χώρα που αιματοκύλισε τον κόσμο δύο φορές σε έναν αιώνα, να τιμά τους σημερινούς ηγέτες της με το ίδιο στρατοκρατικό τελετουργικό που χρησιμοποιούσαν οι υπαίτιοι του εγκλήματος, ο Κάιζερ και ο Χίτλερ.
«Είναι η παράδοση», εξηγεί αφοπλιστικά η Ντοίτσε Βέλε. Το «Grosser Zapfenstreich», η μεγαλύτερη στρατιωτική τελετή απόδοσης τιμών που έρχεται από τα χρόνια του βασιλιά της Πρωσίας, Φρειδερίκου Γουλιέλμου του Τρίτου. Μάλιστα.
Μόνο που η «παράδοση» αυτή του Πρωσικού μιλιταρισμού, η ίδια που εξελίχθηκε σε φετίχ για την Χιτλερική Γερμανία, και παρέμενε «εν υπνώσει» στη μεταπολεμική περίοδο, αναβίωσε-όλως τυχαίως φαντάζομαι-με την ενοποίηση της σημερινής Γερμανίας, το 1990.
Ο Χέλμουτ Κόλ ήταν αυτός που την επανέφερε και την επιστράτευσε ως «αποχαιρετισμό» στην δική του συνταξιοδότηση, παρά τις αντιδράσεις λιγοστών Γερμανών πολιτικών που έβλεπαν ανήσυχοι την άβολη συνειρμική αλληλουχία με το ναζιστικό παρελθόν.
Μόνο που ο Κόλ, επέλεξε να γίνει η τελετή σε μια εκκλησία της γενέτειρας του που έχει χαρακτηρισθεί μνημείο της Ουνέσκο. Κι αργότερα ο Σρέντερ που αν και Σοσιαλδημοκράτης, θέλησε επίσης να του αποδοθούν οι ίδιες τιμές από τα ειδικά εκπαιδευμένα αγήματα της Bundeswehr , προτίμησε κι αυτός να γίνει το σόου, στην πόλη που μεγάλωσε, το Ανόβερο.
Και οι δύο προηγούμενοι επέλεξαν για «μουσικό χαλί», λίγο Μπετόβεν, αλλά και λίγο Φρανκ Σινάτρα, να σπάσει λίγο η «γερμανικότητα» της εκδήλωσης που ήδη με τους δαυλούς και τα χαρακτηριστικά κράνη παρέπεμπε αλλού.
Η Μέρκελ αντίθετα επέλεξε να της αποδοθούν τιμές στο Βερολίνο. Μέσα στην καρδιά του συμπλέγματος που φιλοξενεί το γερμανικό υπουργείο άμυνας από την εποχή του Κάιζερ. Και διάλεξε να ακούσει μόνο Γερμανικά τραγούδια, ακόμη και…γερμανική πάνκ από την Νίνα Χάγκεν.
Το σημείο που έγινε η βραδινή στρατιωτική τελετή, δεν είναι καθόλου τυχαίο. Υπήρξε το στρατηγείο των Γερμανών αξιωματικών της Βέρμαχτ που συνωμότησαν για να δολοφονήσουν τον Χίτλερ, τον Ιούλιο του 1944, στο πλαίσιο της μυστικής επιχείρησης «Βαλκυρία» που έγινε και ταινία με τον Τομ Κρούζ.
Μην μπερδεύεστε όμως. Το κτίριο αυτό του γερμανικού ναυτικού όπου οι στασιαστές εκτελέστηκαν, δεν είναι κάποιο μνημείο…γερμανικής αντίστασης στο ναζισμό, που θέλησε να τιμήσει η Μέρκελ. Είναι μνημείο του γερμανικού ενστίκτου αυτοσυντήρησης.
Ναζί και εγκληματίες πολέμου στο Ανατολικό Μέτωπο ήταν οι περισσότεροι από τους συνωμότες εκείνους που αποφάσισαν να ξεφορτωθούν τον Χίτλερ. Εβλεπαν απλώς ότι ο πόλεμος είχε χαθεί και βιάζονταν να συνεννοηθούν με τους Αμερικανούς για να μην πέσει η χώρα στα χέρια των Ρώσων.
Δεν σας κρύβω, λοιπόν, ότι προσωπικά ενοχλήθηκα από την στρατοκρατική αυτή «ελευθεριότητα» που απολαμβάνουν πλέον οι Γερμανοί. Θα έπρεπε αν μη τι άλλο να έχουν εξαφανίσει τα σύμβολα της απαγορευμένης εποχής. Αντίθετα όσο περνάει ο χρόνος όλο και περισσότερο τα ανασύρουν. Χωρίς να ντρέπονται καθόλου μην παρεξηγηθούν. Κι απ΄ότι φαίνεται κανείς δεν τους παρεξηγεί. Όπως και παλιά…
