Γράφει ο Στέλιος Σοφιανός
Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να αυτοπαρουσιάζεται ως «αυριανός πρωθυπουργός»;
♦ Σίγουρα ναι, εφόσον το «μπορεί» έχει την έννοια του «δικαιούται». Δικαίωμα του καθενός είναι να δηλώνει ό,τι θέλει και δικαίωμα του κάθε άλλου να αντιμετωπίζει αυτή τη δήλωση με σεβασμό, αδιαφορία ή θυμηδία.
♦ Γιατί όχι, αν θέλουμε να μιλήσουμε με πολιτικά κριτήρια. Είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εκφράζει ένα σημαντικό μέρος του εκλογικού σώματος και αν ο στόχος του ήταν άλλος από το να επιστρέψει στο Μέγαρο Μαξίμου, καλύτερα να τα είχε ήδη παρατήσει.
Τότε, προς τι η χλεύη και η ειρωνεία για την από το βήμα της Βουλής αυτοαναφορά του; Πού στηρίζονται; Στις δημοσκοπήσεις ή στα κομματικά γούστα του καθενός; Είναι αποτέλεσμα πολιτικής εκτίμησης ή οπαδικής προτίμησης; Στη δεύτερη περίπτωση, δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθεί κανείς. Ας μείνουμε στην πρώτη.
Ο Αλέξης Τσίπρας χάνει από τα αποδυτήρια σε σύγκριση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ από τη Νέα Δημοκρατία. Ακόμη και με όλα αυτά που έχουν συμβεί τον τελευταίο χρόνο και συμβαίνουν σήμερα, οι δημοσκοπήσεις τον φέρνουν στην καλύτερη περίπτωση 10 μονάδες πίσω. Δεκτό.
Από την άλλη, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει διαλυθεί. Οχι ότι ήταν ποτέ πρότυπο οργάνωσης και συνοχής, αλλά «κρατάει». Δεν κατέληξε ΠΑΣΟΚ (όχι ακόμη, τουλάχιστον).
Επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ έφτιαξε έναν εκλογικό νόμο που ταλαιπωρεί το πρώτο κόμμα έως τις επόμενες εκλογές. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι πρώτο κόμμα…
Ο Τσίπρας και το κόμμα του δεν «βγάζουν» όραμα, δεν έχουν κάποιο εμπνευσμένο μήνυμα, πιθανότατα ούτε «σοβαρό» σχέδιο για την περίπτωση που γίνονταν κυβέρνηση, αλλά πλέον «χτυπούν» στο ψαχνό και σε όλα τα θέματα τις κυβερνητικές επιλογές. Για κάποιους αυτό δεν είναι «σοβαρή αντιπολίτευση», αλλά για κάποιους άλλους (προς τους οποίους και απευθύνεται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ) η συγκεκριμένη κρίση δεν έχει καμία σημασία. Πόσοι είναι οι μεν και πόσοι οι δε θα φανεί εκείνη την ώρα…
Κάπου εδώ μπαίνει και το ΚΙΝΑΛ, που ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ θα ήθελε να «καταπιεί» (εντελώς), αλλά ποιος ξέρει τι θα «βγάλει» ο Δεκέμβριος και πώς αυτό θα εξελιχθεί στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον.
Φτάνουν όλα αυτά για να αυτοχαρακτηρίζεται ο Τσίπρας «αυριανός πρωθυπουργός» χωρίς να εκλαμβάνεται ως ανεκδοτολογία; Οχι. Για να νικήσει με κάποιον τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να χάσει η Νέα Δημοκρατία. Και αυτό όντως δεν φαίνεται πολύ πιθανό στις δημοσκοπήσεις έως σήμερα.
Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί στο διάστημα, μικρό ή μεγαλύτερο, έως τις εκλογές. Το τι θα «γεννήσουν» πολιτικά η πανδημία και οι χιλιάδες νεκροί της, πώς θα συμπεριφερθούν στην κάλπη οι «αρνητές» και σκεπτικιστές του εμβολιασμού, τι αποτύπωμα θα αφήσει ο πύρινος «Αρμαγεδδών» του καλοκαιριού, πόσο και πόσους θα πονέσουν οι «παρανοϊκοί» λογαριασμοί ηλεκτρικού ρεύματος και φυσικού αερίου, όπως και οι ανατιμήσεις στα καταναλωτικά είδη. Ολα αυτά συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν, ένα μέρος τους αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, αλλά ο χειμώνας μόλις άρχισε και προμηνύεται «βαρύς».
Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση θα προσπαθεί να πείσει ότι δεν ευθύνεται η ίδια για τα προβλήματα, θα μοιράζει επιδόματα (πόσο και πόσα ακόμη;) και θα επικαλείται τους ρυθμούς ανάπτυξης, ο Αλέξης Τσίπρας και οι δικοί του θα περιμένουν να εισπράξουν από τη δυσαρέσκεια σε μεγάλα κοινωνικά στρώματα. Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται να κάνουν κάτι περισσότερο από το να καταγγέλλουν, να λένε ότι οι ίδιοι θα τα έκαναν καλύτερα, να ζητούν περισσότερα και να τάζουν ακόμη πιο πολλά.
Αν κάτι σας θυμίζει αυτό, ναι, είναι ο τρόπος με τον οποίο κατά κανόνα ασκείται η αντιπολίτευση στην Ελλάδα. Μέχρι στιγμής έχει αποδειχθεί αποτελεσματικός – και για τις δύο παρατάξεις. Και αν ο Τσίπρας κατάφερε να γίνει κάπως έτσι πρωθυπουργός, ξεκινώντας από το 3%, γιατί να μην πιστεύει (και να διακηρύσσει) ότι θα ξαναγίνει, όταν έχει ως βάση το 23%;
Το «αυριανός πρωθυπουργός», άλλωστε, είναι μια κουβέντα που ένας χθεσινός πρωθυπουργός μπορεί να πει. Και μάλλον πρέπει να πει, όταν το μεγάλο πολιτικό πρόβλημά του δεν είναι το αύριο, αλλά το χθες. Το δικό του χθες.
