Του Νίκου Φυλάγγελου
Ακόμη και κάποιος που δεν σεργιάνισε ποτέ συναισθηματικά στον κόσμο της “Αλλαγής”, δυσκολεύεται να μην αναγνωρίσει τις πρωτοφανείς διαστάσεις του φαινομένου Ανδρέας Παπανδρέου. Με τα θετικά και τα αρνητικά του. Δύσκολο να σε λατρέψει τόσο αυθόρμητα ένα τόσο μεγάλο μέρος του λαού, με το αποτύπωμα του μύθου σου να περνάει από γενιά σε γενιά, χωρίς να υφίσταται ρωγμές και τσαλακώματα.
Ειδικά όταν αρχίζουν οι συγκρίσεις με τη σημερινή… τραγωδία απουσίας ηγετικών αποτυπωμάτων, η ανάμνηση της βαριάς σκιάς του Ανδρέα Παπανδρέου γίνεται βαριά και ασήκωτη μελαγχολία. Ανοίγει δε, ένα ακόμη παράθυρο σκέψης και προβληματισμού. Είναι δυνατόν να κινείσαι σε αυτόν τον χώρο, έστω και περιστασιακά, να σε λένε Ανδρέα, και να μην έχεις την εσωτερική συστολή της ντροπής να προστατεύεις αυτό το όνομα; Όχι απαραιτήτως να το τιμάς, αλλά τουλάχιστον να το προστατεύεις;
Καθόλη τη διάρκεια της προεκλογικής μάχης για την ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής, κατέστη ξεκάθαρο, σε όσους τουλάχιστον δεν έχουν συμφέρον να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, ότι ο Ανδρέας Λοβέρδος θα έπρεπε να είναι υποψήφιος σε… άλλο κόμμα. Όχι στο Κίνημα Αλλαγής, πολύ περισσότερο όχι στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου ως ιστορικό αντίπαλο της “Δεξιάς”. Όχι ως… παράρτημά της.
Φυσικά οι εποχές αλλάζουν, και οι πολιτικές προσαρμόζονται. Ο πυρήνας των ιδεών ωστόσο, δεν αλλάζει. Δεν υπάρχουν μετακινούμενες και περαστικές ιδέες. Υπάρχουν μετακινούμενοι και περαστικοί πολιτικοί και ψηφοφόροι.
Μια εξαιρετική άσκηση… συνείδησης για όσους συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία για την ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής, θα συνιστούσε το ερώτημα ποιόν… δεν θα ψήφιζε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Είναι προφανές άλλωστε ότι, με τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και συνοδοιπόρο του πατέρα της, θα συμφωνούσε και η Φώφη Γεννηματά…
