Γ. Αντύπας: Η πανδημία είναι ένα κάλεσμα αφύπνισης

Θα κάνει ότι μπορεί για να συνεχίσει να βρίσκει ξενιστές, χρησιμοποιώντας άλλους για αναπαραγωγή και μετάδοση, άλλους ως εργαστήριο για την εξέλιξή του και ορισμένους ως θύματα. Η πιθανή ένταξη του καθενός από εμάς στην κάθε κατηγορία δεν είναι σε καμία περίπτωση αποκλειστική. Κανείς δε μπορεί να γνωρίζει πώς θα εξελιχθεί η σχέση του με τον ιό. Αυτή είναι η φύση του. Η οποία εκμεταλεύεται, όχι μόνο τη φύση του ανθρώπου, αλλά και τις αδυναμίες της κοινωνίας του. Του διεθνούς συστήματος.

Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησαν οι εμβολιασμοί στις χώρες της Δύσης και την Κίνα οι επιστήμονες φώναζαν: μην ξεχνάτε την Αφρική! Μη ξεχνάτε τις αναπτυσσόμενες χώρες. Μη ξεχνάτε τις χώρες με μεγάλο πληθυσμό όπου δεν είναι εύκολο να ολοκληρωθεί ο εμβολιασμός. Μάθαμε, έτσι, την ινδική μετάλλαξη, ακούγαμε για τις εξελίξεις στη Βραζιλία και, μόλις προχθές, ο κόσμος όλος έμαθε τη Μποτσουάνα. Όχι για τα υπέροχα πάρκα άγριας ζωής που φιλοξενεί η όμορφη αφρικανική χώρα, αλλά για τη νέα μετάλλαξη του κορωνοϊού, που δείχνει να μπορεί να ξεφύγει από τα εμβόλια. Δυστυχώς για όλους μας, το εργαστήριο της φύσης δούλεψε. Και έδειξε για μία ακόμη φορά στον πολιτισμένο κόσμο ότι η απόστασή του από τον αναπτυσσόμενο είναι εξαιρετικά πιο μικρή από ότι νομίζει.

Ο ιός είναι δίπλα μας και απειλεί να μπει μέσα μας. Έχοντας κάνει την τρίτη δόση είναι πραγματικά απογοητευτικό να διαβάζει κανείς ότι είναι και πάλι υπό απειλή. Γιατί η διεθνής κοινότητα δεν φρόντισε να δώσει την ευκαιρία στις πιο φτωχές χώρες να προσφέρουν έστω την πρώτη στον πληθυσμό τους. Γιατί ένας μεγάλος όγκος εμβολίων στον αναπτυγμένο κόσμο έμεινε αναξιοποίητο από τη άρνηση εκατομμυρίων πολιτών σε κάθε χώρα να το κάνουν. Και το «όχι» μέσα στη ζωή είναι θα μου πείτε. Και η ανισότητα. Σωστά είναι όλα αυτά. Αλλά, ο κορωνοϊός μας δείχνει ότι ο διχασμός και οι ανισότητες σκοτώνουν. Και όχι μόνο με προφανείς τρόπους. Η πανδημία που αντιμετωπίζουμε από το 2019 είναι ένα κάλεσμα αφύπνισης. Όχι μόνο για τη σχέση μας με την επιστήμη. Αλλά, και για τις μεταξύ μας σχέσεις.

Εστιάζοντας στις ανισότητες, γιατί για τα υπόλοιπα, για τους «ψεκ« και τους «μπολ» τα έχουμε πει και δεν έχει πλέον νόημα, αυτό που πρέπει να αντιληφθούμε όλοι μας είναι ότι η Αφρική δε μπορεί να είναι μόνο για τουρισμό, μπίζνες ή επίδειξη ανθρωπισμού. Οι φτωχότερες χώρες της Ηπείρου, όπως της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής, πρέπει να βοηθηθούν. Έχουν προσφέρει στην ανάπτυξη των υπόλοιπων, κυρίως των πρώην αποικιοκρατικών κρατών, και το δικαιούνται. Και τα σύνορα να κλείσουμε, και τις μεταναστευτικές ροές να ελέγξουμε, ο ιός θα βρίσκει τρόπο να ταξιδεύει και να απειλεί την ασφάλεια την οποία νομίζουμε πως έχουμε κατακτήσει. Δύο λέξεις με μεγάλο νόημα: νομίζω και κατατακτώ. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και τίποτα δεν είναι αιώνιο. Τίποτα δεν μας ανήκει. Ίσως μόνο τα όσα έχουμε στο μυαλό μας.

Αν δεν θέλουμε να μετρήσουμε κάθε γράμμα από το «Ο» μέχρι το «Ω» θα πρέπει να μάθουμε… γράμματα. Να αλλάξουμε τις μεταξύ μας σχέσεις προς το καλύτερο, τις σχέσεις μας με τη φύση, τις σχέσεις των χωρών και τη λειτουργία του διεθνούς συστήματος. Αλλιώς, θα μετράμε κρίσεις και θανάτους…