Του Νίκου Φυλάγγελου
Το σενάριο ήταν προβλέψιμο, κυρίως επειδή το βιώνει ο καθένας στην καθημερινότητά του. Προτού η ελληνική κοινωνία καταφέρει να σηκώσει κεφάλι, μετά τη δεκαετή εθνική τραγωδία των Μνημονίων, με την οικονομική καταστροφή, τη φτωχοποίηση της πλειοψηφίας των πολιτών και την αναίρεση της εθνικής αυτοδιάθεσης, σε επίπεδο δημόσιας παρουσίας της χώρας, η πανδημία του κορονοϊού, με τις πολυεπίπεδες και ανατροφοδοτούμενες συνέπειές της, ήρθε να χλωμιάσει τον εθνικό ορίζοντα.
Η ακρίβεια. Μια επικίνδυνη “μετάλλαξη”, που δεν έχει την αφετηρία και τα θεμελιώδη αίτιά της σε επίπεδο εσωτερικής πολιτικής, επηρεάζει ωστόσο τόσο καθοριστικά την καθημερινότητα των πολιτών, που μετατοπίζει το κέντρο βάρους των ευθυνών.
Η προσμονή για να γυρίσουμε σελίδα και να αφήσουμε πίσω μας το υγειονομικό σκέλος της πανδημίας, είναι κάτι περισσότερο από αυταπόδεικτη. Από τη στιγμή ωστόσο που η πραγματικότητα τη διαψεύδει, η συλλογική ψυχολογία της κοινωνίας φορτίζεται, αρνητικά και επικίνδυνα.
Ο λαός είχε πάντοτε την προδιάθεση να παραδίδεται στα πάθη του. Σήμερα, μια βόλτα σε κάθε γειτονιά, στους δρόμους, στους εργασιακούς χώρους, αρκεί για να πείσει και όσους… πετούν στα σύννεφα, ότι στην κοινωνία συσσωρεύεται περίσσευμα έντασης και οργής.
Το τι θα επακολουθήσει μόλις βρεθούν οι σχετικές βαλβίδες… αυτοανάφλεξης, είναι εύκολο να το φανταστεί κανείς. Και ανησυχητικό για το μέλλον.
