Του Νίκου Φυλάγγελου
Η διάκριση είναι πάντα δυσχερής, τις περισσότερες φορές μάλιστα ανατροφοδοτεί τη σύγχυση. Άλλο πράγμα η Εκκλησία, άλλο οι λειτουργοί της. Άλλο πράγμα η δημοσιογραφία, άλλο οι λειτουργοί της. Άλλο πράγμα το Σύνταγμα, άλλο οι… Συνταγματολόγοι.
Ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος, αξιοπρεπής, συνετός και μετρημένος, έγινε μέρος του προβλήματος, ενώ θα μπορούσε να συνδράμει στη λύση. Σε μια εποχή ακραία φόρτισης και διχασμού, με την οργή να σεργιανίζει σχεδόν σε κάθε οικογένεια, και να αναζητεί αφορμές για να εκδηλωθεί, συνιστά ασυγχώρητη αφέλεια, να ενσωματώνεις στη δημόσια συζήτηση την παράμετρο της υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών.
Φυσικά και η πίεση προς τους ανεμβολίαστους είναι μέρος της στρατηγικής για να αγκαλιάσουν το αυτονόητο. Να κάνουν το εμβόλιο και να διευκολύνουν την κοινή διαδρομή όλων, να αφήσουμε πίσω μας αυτή την τραγωδία. Έχει ωστόσο σημασία το πώς, πότε και ποιός το λέει.
Ο καθηγητής Αλιβιζάτος, με την ταυτότητα του Συνταγματολόγου, επιλέγει τη λάθος στιγμή, και επομένως το μήνυμα εκπέμπεται στρεβλωτικά. Λανθασμένα. Οι Συνταγματολόγοι, στα χρόνια της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων αλλά και συνολικά σε κρίσιμες καμπές της Μεταπολίτευσης, αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και του ιστορικού ρόλου τους.
Δεν βοήθησαν τη χώρα να πάει μπροστά. Δεν απαίτησαν να ιδρυθεί και στην Ελλάδα Συνταγματικό Δικαστήριο, ώστε να κρίνεται εκεί η συνταγματικότητα των νόμων και όχι στα… τηλεπαράθυρα. Και φυσικά, “μίλησαν” με τη σιωπή και τη συναίνεσή τους, στις μεγάλες ερωτήσεις της Ιστορίας, για το πόσο… μη συνταγματικά ήταν τα Μνημόνια που οδήγησαν σε απώλεια της εθνικής αυτοδιάθεσης και σε ακραία κοινωνική φτωχοποίηση.
Η Δικαιοσύνη είναι γονιδιακά προσανατολισμένη να λειτουργεί ως το καταφύγιο των αδυνάτων. Και το Σύνταγμα, ως το αλεξίσφαιρο τζάμι, που προστατεύει τη Δημοκρατία από αντιπάλους, εντός και εκτός των τειχών. Όταν οι Συνταγματολόγοι εξελίσσονται σε… υποκείμενο νόσημα για το Σύνταγμα, οι οιωνοί είναι κατάμαυροι.
