Του Νίκου Φυλάγγελου
Η εθνική καταστροφή των Μνημονίων στην Ελλάδα λειτούργησε ως μεγάλος επιταχυντής για την κυριαρχία των άκρων στη δημόσια σφαίρα. Στην πολιτική αλλά και στα ΜΜΕ, κατά πλειοψηφία κυριαρχούν οι φωνές της ακροδεξιάς, που φυσικά δεν έχουν πολιτική και κομματική αφετηρία, αλλά συμπεριφορική και ηθική ανάγνωση.
Τα άκρα και οι ακρότητες, όπως συνήθιζε να λέει ο Κώστας Καραμανλής, μετατοπίστηκαν από τον φυσικό χώρο τους, στο περιθώριο του δημόσιου βίου, στο… σαλόνι της Δημοκρατίας. Και σε συνδυασμό με τη δυναμική που προσφέρουν τα social media, το μίσος και ο διχασμός έγινε στοιχεία της ταυτότητας της σύγχρονης Ελλάδας. Της Ελλάδας από το 2009 μέχρι και σήμερα.
Η πανδημία του κορονοϊού απέδειξε πόσο επιζήμιοι για τη Δημοκρατία και το έθνος είναι οι κομιστές της ακροδεξιάς νοοτροπίας. Τα υψωμένα δάχτυλα προς την κοινωνία, που λειτούργησαν ανατροφοδοτικά στην υπονόμευση του εμβολιαστικού προγράμματος, και στο να πολλαπλασιαστούν οι αρνητές και αντιρρησίες.
Δεν περιμένει φυσικά κανείς από όλα αυτά τα… παρατράγουδα της Δημοκρατίας να λογοδοτήσουν. Θα περίμενε ωστόσο κανείς να μην υψώνουν τα δάχτυλα προς τους πολίτες, ειδικά στη σημερινή συγκυρία. Πολιτικοί και δημοσιογράφοι ως… υποκείμενο νόσημα της εθνικής προσπάθειας να αφήσουμε πίσω μας την κρίση.
