Της Μαριάννας Μπιτσάνη
Φοιτήτρια Νομικής Σχολής
«Αστικό παραμύθι»
«Ένα φθινοπωρινό πρωινό έξω από τη Νομική Σχολή αντίκρισα μία πορεία». Μία φράση που θυμίζει ξεκίνημα ενός σύγχρονου παραμυθιού. Μόνο που στη θέση της πριγκίπισσας και του πρίγκιπα σε ένα χλοερό λιβάδι βρίσκονταν αστυνομικοί και μία ομάδα διαδηλωτών με αντιασφιξιογόνες μάσκες, ενώ στον αέρα πετούσαν λευκές προκηρύξεις.
Σε ένα τέτοιο θέαμα οι αντιδράσεις ποικίλουν όσο και τα ζευγάρια σκελετών σε ένα κατάστημα με οπτικά: Σκελετοί κοκάλινοι συντηρητικοί, λαμπερά neon χρώματα με ύφος προκλητικό, ουδέτεροι παρατηρητητές των επίδοξων αγοραστών κρυμμένοι στο συρτάρι πίσω από τη βιτρίνα. Οι φακοί μου με ώθησαν να αντικρίσω τις μαύρες σημαίες και τις κουκούλες ως τμήμα ενός τοπίου αστικού και κλασικού, σαν τη σιδερένια σκάλα και τις γλάστρες στο μπαλκόνι σε μία πολυκατοικία που δεν είχες μπει στη διαδικασία να παρατηρήσεις. Μία ματιά αποστασιοποιημένη, παθητική, πιθανώς, με κάποια στοιχεία κυνισμού, που αγνοεί το σφίξιμο στην κοιλιά ή την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα.
Αργότερα, βέβαια, εμπλουτίζοντας την ιστορία, εμφανίστηκαν γραμμένες καλλιγραφικά σε χρυσό χρώμα πληροφορίες σχετικά με τους τραυματισμούς αστυνομικών, τις συλλήψεις στα Εξάρχεια, τον τραυματισμό μίας κοπέλας έξω από τη Νομική Σχολή, καθώς και ένα απορημένο βλέμμα συμφοιτητή, καθώς έτριβε τα μάτια του που-από λάθος φαίνεται-βρέθηκαν σε επαφή με ένα δακρυγόνο που πονηρά ξέφυγε από τα χέρια τίς γνωρίζει ποίου. Ξαφνικά, οι σελίδες στο παραμύθι εμφανίζουν αγκάθια και οι λέξεις παύουν να είναι ευανάγνωστες. Ξαφνικά, ως αναγνώστρια της ιστορίας, βρίσκω τον εαυτό μου να φορά έναν άλλον σκελετό ο οποίος μεταμορφώνει τις κουκούλες της ανάμνησής μου σε μικρά θυμωμένα ξωτικά που τυφλά χτυπούν τον μεγάλο κορμό ενός δέντρου για να καλύψουν τα μάτια τους με πριονίδι.
Από μία φιλοσοφική θέση δειλίας παρατηρώ τις προσπάθειες μίας «αντίστασης» η οποία δεν απέχει πολύ από παιδικό πετροπόλεμο και αναρωτιέμαι για την έννοια της επανάστασης. Η ανθρώπινη ιστορία βρίθει στιγμών-αμιγώς μελανών ή όχι, εξαρτάται από το πρόσωπο στο οποίο απευθύνετε το ερώτημα- όποτε οι άνθρωποι ξεσηκώνονται και φλογερά υπερασπίζονται τα ιδανικά και την αντίληψή τους περί του ιδεατού τρόπου οργάνωσης. Παρόμοια θέρμη διακατείχε τους Γάλλους επαναστάτες του 1789 και τον Ιάπωνα εθνικιστή Mishima Yukio ο οποίος μετά την αποτυχημένη προσπάθεια επαναφοράς του πνεύματος των σαμουράι έδωσε τελετουργικά τέλος στη ζωή του. Επαναστατούμε και αντιδράμε στο πλαίσιο της πορείας μας προς την εξέλιξη, προς το διαφορετικό, ενώ η αλλαγή συνιστά έμπρακτη απόδειξη της πρόθεσής μας να αξιολογούμε κριτικά τις συνθήκες ζωής μας.
Είναι ζήτημα απορίας, ωστόσο, κατά πόσο αποτελεί θεμιτό ή ουσιώδη τρόπο αντίδρασης, σε μία ήδη δυσλειτουργική, σύγχρονη, δυτική κοινωνία, η αντίδραση που δε διστάζει να αποκτήσει χαρακτήρα επιθετικό και να προκαλέσει παράπλευρες απώλειες. Είναι ζήτημα εξέτασης, αν το θερμό αίμα είναι σημάδι απόρριψης του συμβιβασμού ή ειρωνική πηγή του. Τελικά, πάντως, το μήνυμα του παραμυθιού παραμένει ότι όσο οι ήρωες χτυπούν με πέτρες θα υπάρχει πάντα αναζήτηση για την επόμενη κακή νεράιδα.
