Του Μάνου Οικονομίδη
Να ωθείς την ανθρωπότητα μπροστά… Ακριβώς όπως το είχε αφηγηθεί ο Στιβ Τζομπς, ο «Ντα Βίντσι» των ζώσων γενεών του πλανήτη, στο ιστορικών διαστάσεων διαφημιστικό μήνυμα, όπου υμνούσε την ανάγκη να αναζητηθεί η διαφορετική σκέψη. Οι «τρελοί» που πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, και τελικά τα καταφέρνουν.
Η αλλαγή που θέλουμε να δούμε. Η ενσάρκωση μιας κιβωτού αξιακών ιδεών και πεποιθήσεων στα ταυτοτικά χαρακτηριστικά ενός προσώπου, ώστε το συνολικό άθροισμα να κινητροδοτεί το παράδειγμα, την αλλαγή υποδείγματος, να διεκδικεί το δικαίωμα της αυθύπαρκτης παρουσίας στη διαδρομή της Ιστορίας, πέρα, πάνω και απέναντι στην αναπόφευκτη φθορά του χρόνου αλλά και τις φορτίσεις κάθε αυτόνομης συγκυρίας.
Οι «αλεξίσφαιρες» ιδέες, και οι εκφραστές τους. Όσοι πορεύονται με τη συναισθηματική συνειδητοποίηση του ηθικού χρέους να διατηρήσουν τις ιδέες ζωηρές και επικαιροποιημένες, ώστε να περάσουν με πληθυντική γοητεία στις επόμενες γενεές. Και από εκεί, να συνεχίσουν ανεμπόδιστα το συνεσταλμένο ταξίδι τους προς το μέλλον.
Τον Οκτώβριο του 2021, μια ομιλία του Κώστα Καραμανλή στην επετειακή εκδήλωση του Ιδρύματος που φέρει το ονοματεπώνυμο του θεμελιωτή της σύγχρονης Ελληνικής Δημοκρατίας, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, στο γύρισμα της σελίδας από το σκοτάδι της επταετούς στρατιωτικής δικτατορίας, στον τερματισμό του εθνικού διχασμού και στη διασφάλιση του μέλλοντος των αγέννητων γενεών των Ελλήνων, μέσω της ένταξης στην κοινή ευρωπαϊκή οικογένεια, ήρθε να αφυπνίσει μνήμες και συνειδήσεις.
Ο πρώην πρωθυπουργός και επί 12 ½ χρόνια πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας υπήρξε ο θεματοφύλακας της Κεντροδεξιάς απέναντι στα άκρα και τις ακρότητες, μια τελευταία γραμμή άμυνας και αντίστασης απέναντι στην ακροδεξιά, ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης, που επί δικών του ημερών ήταν εγκλωβισμένη στον φυσικό και ακίνδυνο χώρο της. Στο περιθώριο.
Ανεξαρτήτως της προσωπικής ετυμηγορίας του καθενός για τον Κώστα Καραμανλή, τον πρώην πρωθυπουργό συνοδεύουν τρεις «μεγάλες αλήθειες», που η φθορά του χρόνου και η απομάκρυνση από την εποχή της προσωπικής πολιτικής ηγεμονίας του, δεν κατάφεραν να αλλοιώσουν ή να σβήσουν από το συλλογικό υποσυνείδητο της κοινωνίας.
Εθνική ενότητα, κοινωνική συνοχή, εθνική αξιοπρέπεια. Σύνθεση και συναίνεση, ως αντίβαρο στο μίσος και τον εθνικό διχασμό, προστασία των κοινωνικά αδύναμων, ως αντίβαρο σε μια κοινωνία που προχωρεί με… απουσίες, πολυεπίπεδη και εθνικά ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, ως αντίβαρο στην ανάκληση της εθνικής αυτοδιάθεσης, που ζήσαμε στην εποχή της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων.
Η φωνή του Κώστα Καραμανλή λειτουργούσε πάντοτε κατευναστικά για τα εθνικά και πολιτικά πάθη. Σήμερα, την ώρα που η Ελλάδα παραμένει παραδομένη στα άκρα και τις ακρότητες, στην υστερία του μίσους και του εθνικού διχασμού, με ένα πολιτικό προσωπικό στην πλειοψηφία του ανίκανο να διαχωρίσει τον ρόλο του διαμορφωτή του εθνικού μέλλοντος από εκείνον του… διασκεδαστή, ο λόγος του Κώστα Καραμανλή λειτουργεί ως ανάσα οξυγόνου. Και ελπίδας…
