Του Μάνου Οικονομίδη
Με το μυαλό, κάτι γίνεται. Την καρδιά ωστόσο, είναι δύσκολο να την ξεγελάσεις. Μάλλον ανέφικτο.
Οι στιγμές που έγιναν αναμνήσεις. Οι αφορμές για γέλια, η ηχώ των οποίων ξεθώριασε στη διαδρομή του χρόνου. Η φωνή της λογικής, που ερχόταν να διακόψει τον μονόλογο του παρορμητικού συναισθηματισμού. Το υπόδειγμα παρουσίας στον δημόσιο βίο, ως εξαίρεση στην ισοπέδωση του δήθεν.
Δικηγόρος, οικογενειάρχης, αδελφός, φίλος. Άνθρωπος. Δικός μας άνθρωπος. Πόσο σπάνιο και δυσεύρετο κάδρο ταυτότητας, ειδικά στην εποχή των απογοητεύσεων και της ακύρωσης προσδοκιών στην οποία ζούμε.
Εκείνο το απόγευμα, της 12ης Οκτωβρίου του 2017, οι σφαίρες δειλών δολοφόνων, μας στέρησαν το προνόμιο να έχουμε κοντά μας τον Μιχάλη Ζαφειρόπουλο. Καμία σφαίρα δεν θα μπορούσε να μας στερήσει το προνόμιο να τον κρατήσουμε στην καρδιά μας.
Εκεί, η ζωή συνεχίζεται, γεμίζοντας το κενό από τις απουσίες που δεν συνηθίζονται.
