Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Eβδομήντα και πλέον χρόνια μετά τη λήξη του αδελφοκτόνου Eμφυλίου Πολέμου, το πολιτικό μας σύστημα δεν έχει καταφέρει ακόμη να αποκτήσει την ωριμότητα που απαιτείται ώστε να υπερβεί το γεγονός.
Ώστε να συλλάβει τις αληθείς ιστορικές διαστάσεις του. Ώστε να συναισθανθεί ότι η σύρραξη πυροδοτήθηκε από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, με στόχο τη διαίρεση των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων της πατρίδας μας, και εν τέλει την πρόσδεση της χώρας σε άρματα ξενοκρατίας. Είναι πλέον γνωστό: Οι Αγγλοι ήθελαν την Ελλάδα στη σφαίρα επιρροής τους για να ελέγχουν, μέσω της Μεσογείου και του Σουέζ, τους θαλάσσιους δρόμους για τις κτήσεις τους στην Ινδία. Γι’ αυτό μας ήθελαν στη Δύση. Αλλιώς… Οι Σοβιετικοί διαπραγματεύτηκαν την Πολωνία με την Ελλάδα και γενικότερα την κατοχύρωση της επιρροής τους στην ανατολική Ευρώπη, ρίχνοντας στην πυρά τους συντρόφους τους κομμουνιστές που είχαν ανέβει στο βουνό.
Τους αντάλλαξαν ακριβά για να εξασφαλίσουν ζωτικό γεωπολιτικό χώρο στην αυλή τους. Ο Στάλιν τους είχε «πουλήσει» μήνες πριν από τη Γιάλτα, σε μυστικές συναντήσεις στη Μόσχα, την ώρα που αυτοί «έπεφταν» στον Γράμμο και στο Βίτσι με όνειρο τη λαϊκή εξουσία. Τα αποκαλύπτει όλα αυτά στο εξαιρετικό του βιβλίο, βασισμένο στα πρακτικά της διάσκεψης, ο καθηγητής Πλόκνι, «Γιάλτα, το τίμημα της ειρήνης». Πιόνι στη σκακιέρα των μεγάλων δυνάμεων ήταν η Ελλάς! Με το αίμα των Ελλήνων χαράχθηκαν οι νέες σφαίρες επιρροής. Κι όμως! Ο Εμφύλιος -κοντεύει αιώνας πλέον από τη λήξη του- χρησιμοποιείται έως σήμερα από την Ακρα Δεξιά και την κομμουνιστική Αριστερά για διαίρεση. Όχι για ενότητα. Ως όχημα ακραίων συντηρητικών για ίδρυση κομμάτων και πρόκλησης αποσταθεροποιητικών πολιτικών εξελίξεων.
Ως λάβαρο των κομμουνιστών ότι η ιστορική ανάμνηση της ανοησίας τους -να πολεμούν στον Γράμμο αναμένοντας ματαίως βοήθεια από τον Μόσκοβο, που τους είχε πουλήσει στον Τσόρτσιλ- συνιστά τάχα συμπάθεια προς τον φασισμό. Και το χειρότερο όλων: Το γεγονός ότι ο Εμφύλιος Πόλεμος, αντί της εθνικής ενότητας, επισκίασε στο Κοινοβούλιο την πλέον ιστορική εξέλιξη στον τομέα της εξωτερικής μας πολιτικής, την πλήρη αυτοδυναμία της Ελλάδας να ελέγχει τον ζωτικό χώρο των συνόρων της και της Μεσογείου μέσω των νέων φρεγατών, δείχνει πόσο συνολικά ανιστόρητο παραμένει το πολιτικό μας σύστημα. Ακόμη και σήμερα. Ωρα να το χωνέψουμε: Ο Εμφύλιος έγινε για να μην είμαστε ανεξάρτητη χώρα.
Είτε πέφταμε -βάσκανος μοίρα- στην επιρροή της σοβιετικής δικτατορίας της φτώχειας -ευτυχώς απετράπη- είτε στην επιρροή των άλλων, όπως και συνέβη, η Ελλάς «δεν έπρεπε» ποτέ, μα ποτέ, να ορίζει τη μοίρα της μόνη. Οι γαλλικές φρεγάτες, που επανενεργοποιούν τον ενιαίο αμυντικό χώρο με την Κύπρο και δίνουν στρατηγικό βάθος στην άμυνά μας, αγοράστηκαν -εθνική επιτυχία Μητσοτάκη– για να γίνουμε, αν το θελήσουμε βεβαίως, ανεξάρτητη χώρα. Και να πάψουμε να παρακαλάμε ως διακονιαραίοι το «Αϊζενχάουερ» να επικουρεί τις μάχες μας.
Οι φρεγάτες αγοράστηκαν για να μην πέφτουμε στην ανάγκη καθενός και να τον παρακαλάμε να κάνει «ντα» την Τουρκία. Σαφώς λοιπόν έχει ευθύνες και ο νεαρός βουλευτής Μπογδάνος που, για να προκαλέσει κυνικά τη διαγραφή του, έβαψε τα χέρια του με το αίμα του Εμφυλίου. Έχει ευθύνες γιατί, δυστυχώς, δεν κατάλαβε το βάρος της φανέλας που φορά, του βουλευτή της παράταξης που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, διακηρύσσοντας στις 04/10/1974 ότι ονειρεύεται μια Ελλάδα «χωρίς προστάτες, πάνω από τις παραπλανητικές ετικέτες Αριστεράς – Δεξιάς». Εάν το είχε καταλάβει, θα συνειδητοποιούσε ότι η πατρίδα είναι πάνω από την επανεκλογή του.
Και ότι «δεξιό» και «πατριωτικό» είναι η υπεράσπιση της συμφωνίας για τις φρεγάτες, όχι η αμαύρωση της ψήφισής της με άσκοπο αντικομμουνισμό για να τραβήξει την προσοχή. Αλλά για το γεγονός ότι μια ιστορική συνεδρία του Κοινοβουλίου για την ανεξαρτησία της εξωτερικής μας πολιτικής μετετράπη σε φθηνό ριμέικ Εμφυλίου Πολέμου δεν φταίνε μόνον ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος και η αδιανόητη φράση του ότι οι κομμουνιστές είναι χειρότεροι από τους Τούρκους – κανείς Ελληνας δεν δύναται να είναι χειρότερος από την τουρκική πολιτική ηγεσία. Φταίει και ο Παφίλης, που αξιοποίησε το βήμα του Κοινοβουλίου για να ασχοληθεί με γεγονός άσχετο με το θέμα της ημερήσιας διάταξης, την κατάσταση στα σχολεία, για την οποία φέρει ευθύνη και η ΚΝΕ. Φταίει και ο Φίλης, ο οποίος ζήτησε να έχει τον λόγο και αύριο, γιατί ο αρχηγός του δεν τον καλύπτει πλήρως με όσα απορριπτικά λέει για τη συμφωνία.
Φταίει και ο υπουργός Εξωτερικών, ο οποίος, ενώ έκανε μια άριστη παρέμβαση προς την κατεύθυνση ότι το παρελθόν δεν μπορεί να ορίζει το μέλλον, στον δίκαιο εκνευρισμό του ανέφερε το όνομα έγκλειστου στελέχους της Χρυσής Αυγής και, κατά τούτο, έγινε άθελά του χορηγός επικοινωνίας των ποσοστών του. Φταίει και ο ΣΥΡΙΖΑ, που για να κάνει τον καλό στους Αμερικανούς ψηφίζει «όχι» στη συμφωνία, διασπώντας το εθνικό μέτωπο. Εάν ζούσαν όσοι έξωθεν πυροδότησαν τον Εμφύλιο Πόλεμο -για να διαιρέσουν την Ελλάδα και να την έχουν «του χεριού τους»- και παρακολουθούσαν την προχθεσινή συνεδρίαση της Βουλής, θα έτριβαν με ικανοποίηση τα χέρια τους. Σε τίποτε δεν άλλαξε η Ελλάς! Σε τίποτε δεν αλλάξαμε! Τίποτε δεν καταλάβαμε!
Επιλέγουμε τη διαίρεση ακόμη και τη στιγμή της αυτονόητης ενότητας. Αυτή η πληγή δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ, εάν οι ηγεσίες των κομμάτων της Δεξιάς, του Κέντρου και της Αριστεράς δεν αναλάβουν πρωτοβουλία για τη μεγάλη υπέρβαση! Κάθε χρόνο, η Δεξιά ενοχλείται και διαμαρτύρεται που το ΚΚΕ στήνει μνημεία στον Γράμμο και στο Βίτσι για να εορτάζει με κόκκινες σημαίες την ήττα του και τους νεκρούς του. Κάθε χρόνο, η Αριστερά ενοχλείται που τμήμα της Δεξιάς εορτάζει την επικράτηση του Εθνικού Στρατού στον Γράμμο και στο Βίτσι, και καταγγέλλει τις εκδηλώσεις ως εορτές μίσους. Ενώ οι δικές της είναι εορτασμοί ειρήνης… Κάθε χρόνο, εντός της δεξιάς παράταξης γεννάται θέμα πολιτικό αν θα εκπροσωπηθεί η Ν.Δ. στις εκδηλώσεις, αν θα πάει ή δεν θα πάει ο υφυπουργός Στεφανής για να εκπροσωπήσει την κυβέρνηση, αν θα αφεθεί μόνη η Χρυσή Αυγή να εμφανίζεται ως η πολιτική κληρονόμος του Ναπολέοντα Ζέρβα και του συνταγματάρχη Ψαρρού. Καθώς η Ν.Δ. τούς έχει θέσει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και το μόνο που απέμεινε να τους θυμίζει είναι ένα τραγούδι του Ρόμπερτ Ουίλιαμς.
Προσφάτως, ξέσπασε σάλος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επειδή η εφημερίδα της Ενωσης Αποστράτων Αξιωματικών «Εθνική Ηχώ» υποστήριξε ότι οι κομμουνιστές δεν έκαναν εθνική αντίσταση όσον καιρό ο Στάλιν συνεννοείτο με τον Χίτλερ. Μέσα σε αυτό το κενό εθνικής ενότητας, ασφαλώς και αφήνεται χώρος για τη διαίρεση και το μίσος και στις δύο πλευρές.
Ας προσπαθήσουμε μέσα σε αυτή την καταιγίδα να διατυπώσουμε μια νέα θέση: Η Ιστορία σαφώς και δεν αλλάζει. Καθείς μπορεί να διατηρεί για τον εαυτό του τη διαφορετική ανάγνωση της Ιστορίας. Τα γεγονότα είναι, άλλωστε, πολύ νωπά – ακόμη στις οικογένειες αριστερών και δεξιών υπάρχουν μνήμες ισχυρές. Αλλά η Ιστορία δεν επιτρέπεται να είναι καύσιμος ύλη για τις διαιρέσεις και τους διχασμούς τού σήμερα, σε μια εποχή που η Ελλάς αναζητά απελπισμένα την ενότητα απέναντι στον επιβουλέα.
Ούτε τα «όχι» στη Βουλή μπορούν να στερεωθούν πάνω στην Ιστορία ούτε η ίδρυση νεόκοπων ακραίων σχηματισμών ούτε τίποτε. Οι πολιτικές ηγεσίες, και ιδιαιτέρως ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχουν μια διπλή ιστορική ευθύνη: Να ενώσουν. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα: Εσωτερικά, τα κόμματα οφείλουν να απαλλαγούν από περιστασιακές φασιστικές και σταλινικές πρακτικές. Ο φασισμός και ο σταλινισμός βρίσκουν χώρο εκεί που μπορούν να «αναπνεύσουν», έστω κρυπτόμενοι και μεταμφιεσμένοι.
Προς τα έξω, η Ν.Δ., ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ πρέπει να ενωθούν πάνω από ένα μνημείο εθνικής ενότητας που θα ανεγερθεί στον Γράμμο και στο Βίτσι. Εκεί όπου τα σύνορά μας είναι σήμερα, λόγω της ερημοποίησης, σχεδόν αφύλακτα. Οι χωριστοί εορτασμοί πρέπει να καταργηθούν. Και του ΚΚΕ και της Ενώσεως Αποστράτων. Και να αντικατασταθούν από έναν. Δεν γίνεται να διανύουμε τον 21ο αιώνα, οι Γερμανοί, οι Ρώσοι, οι Άγγλοι και οι Γάλλοι να θυμούνται σε κοινές εκδηλώσεις μαζί τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, την ήττα του φασισμού, και εμείς, σαν έθνος υπανάπτυκτο, να μην μπορούμε να τραβήξουμε μια γραμμή για να πάμε μπροστά. Δεν είναι δυνατόν οι Γερμανοί, λόγω της αρνητικής εμπειρίας του Γ’ Ράιχ, να είναι σκεπτικοί ως προς την ίδρυση Ευρωστρατού, και εμείς να κάνουμε πόλεμο μέσα στο Κοινοβούλιό μας για το χθες. Ο Μπογδάνος είναι τέκνο της ανωριμότητας δεκαετιών. Αλλά δεν είναι η αιτία – είναι το σύμπτωμα. Μεγαλώσαμε φυλακισμένοι στην Ιστορία για να μην μπορούμε να δώσουμε στην πατρίδα μας ανεξαρτησία. Μεγαλώσαμε στο «διαίρει και βασίλευε» για να παραμένει η Ελλάς καθηλωμένη στις ιαχές. Ας απαλλαγούμε κάποτε από αυτό. Θα γίνουμε ισχυρότεροι.
