Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2021
Η πεισματική επιμονή της άρνησης αναγνώρισης μιας πραγματικότητας που δυσκολεύεται να κρυφτεί πίσω από παραμορφωτικούς φακούς και ωραιοποιήσεις, λειτουργεί με συνέπεια ως μεγάλος επιταχυντής και ανατροφοδότης της ίδιας της κρίσης που καλούμαστε να διαχειριστούμε. Η πραγματικότητα τρέχει πιο γρήγορα από τους δισταγμούς μας, με αποτέλεσμα να τη βρίσκουμε διαρκώς μπροστά μας, τις περισσότερες φορές με επιδεινωμένα, τοξικά και φορτισμένα χαρακτηριστικά.
Ο «ελέφαντας στο δωμάτιο» της Ελλάδας στα χρόνια των διαρκών και ανατροφοδοτούμενων κρίσεων της τελευταίας δεκαετίας, από την εθνική τραγωδία των Μνημονίων μέχρι την υγειονομική και με οικονομικές συνέπειες κρίση της πανδημίας του κορονοϊού, είναι η επέλαση των άκρων στον δημόσιο βίο.
Η ακροδεξιά ως κυρίαρχη ιδεολογία, συμπεριφορά, νοοτροπία και στάση ζωής. Ως ταυτοτικό στοιχείο της παρακμής του δημοσίου βίου, χωρίς στεγανά και πεπερασμένα όρια. Διατρέχοντας οριζόντια το κομματικό σύστημα, τα ΜΜΕ, την «πνευματική ηγεσία» του τόπου, και φυσικά τα social media, τον περισσότερο «ομιλούντα» καθρέφτη του μίσους και του διχασμού που έχουν κυριαρχήσει πλήρως στη χώρα μας.
Οι σοκαριστικές εικόνες από το σχολείο στη Σταυρούπολη, με μαθητές να χαιρετούν φασιστικά, μαθητές σχολείου, ελληνικού σχολείου, στη σημερινή Ελλάδα, είναι το αναπόφευκτο σύμπτωμα της επέλασης και κυριαρχίας της ακροδεξιάς κουλτούρας στη χώρα μας, τα πολλά τελευταία χρόνια.
Και δεν χρειάζεται φυσικά να αναφερθεί κανείς στο εθνικό μέλλον που χάνεται για κάθε κοινωνία, όταν οι γενιές που ακολουθούν και σηκώνουν τη σκυτάλη της δημιουργίας, μπολιάζονται με τα χειρότερα χαρακτηριστικά των γενεών που προηγήθηκαν. Μια ιστορικά αχρείαστη ανάσχεση της φυσικής εξέλιξης της προόδου.
Η μάχη απέναντι στα άκρα και τις ακρότητες, όπως συνήθιζε να λέει ο Κώστας Καραμανλής, που λειτούργησε ως ανθεκτικό συνειδησιακό ανάχωμα απέναντι στην ακροδεξιά κουλτούρα, ανεξάρτητα της κομματικής προέλευσης και αφετηρίας της, είναι η κληρονομική υποχρέωση κάθε γενιάς. Πολύ περισσότερο στο δικό μας, περήφανο και ιστορικό έθνος, που η ανθρωπότητα εξακολουθεί να προσεγγίζει ως «μαιευτήριο της Δημοκρατίας», με την Ακρόπολη της Αθήνας να παραμένει το ισχυρότερο μέσο-μήνυμα της εξελικτικής διαδρομής του ανθρώπινου πολιτισμού.
Μια διαρκής υπενθύμιση της αδιαπραγμάτευτης υπεραξίας της ιδιότητας του ενεργού πολίτη. Εκείνου που συμμετέχει και δεν απέχει, που αγωνίζεται και δεν παραιτείται, που ελπίζει και δεν απογοητεύεται, εκείνου που κινητροδοτεί ή γίνεται ο ίδιος η αλλαγή που θα ήθελε να δει, και έχει ζωογόνο ανάγκη η συγκυρία κάθε εποχής.
Οι ενεργοί πολίτες και οι απόντες. Εκείνους που δεν θα συγχωρήσει η Ιστορία για την ανοχή τους προς την ηθική κακοκοποίηση του dna της Δημοκρατίας.
