Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Είναι να… γελάει κανείς, που θα έλεγε και ο τεράστιος Φίλιππος Συρίγος. Με όλους εκείνους τους “αναλυτές”, εντός Ελλάδας, που περιφέρουν στον δημόσιο λόγο τις… διασκεδαστικές ψευδαισθήσεις τους για την προοπτική να αλλάξει ο Όλαφ Σολτς τη γερμανική πολιτική. Δραματικά και ουσιαστικά, εννοείται.
Το απέραντο χτυποκάρδι για το τελικό αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών στη Γερμανία, επιβεβαίωσε ότι, μετά από 16 χρόνια κυριαρχίας της Άνγκελα Μέρκελ και των Χριστιανοδημοκρατών, οι Γερμανοί ψηφοφόροι δεν… λαχταρούσαν τόσο την αλλαγή. Και σίγουρα δεν την είδαν στο πρόσωπο του υποψηφίου των Σοσιαλδημοκρατών, γι’ αυτό και οι διαφορές είναι τόσο μικρές, γι’ αυτό και το προβάδισμα του SPD αναιμικό.
Σε σχέση με το 2017, το CDU έχασε σχεδόν το 10% της εκλογικής δύναμής του, και το Σοσιλαδημοκρατικό Κόμμα δεν κατάφερε να αυξήσει τις δυνάμεις του κάτι παραπάνω από το… μισό. Μια στάθμιση δυνάμεων που εξηγεί τι θα πρέπει να περιμένουμε από μια Καγκελαρία Σολτς. Και τι… δεν θα πρέπει να περιμένουμε.
Η Γερμανία δεν θα γυρίσει με…. θόρυβο σελίδα. Και η καινούρια κυβέρνηση, από τη στιγμή που δεν θα συνιστά Μεγάλο Συνασπισμό του CDU με το SPD, θα είναι θνησιγενής και με συρρικνωμένη δυνατότητα θεαματικών αλλαγών.
