Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Μια παιδική χαρά, χωρίς τη γοητεία της ανόθευτης καρδιάς ενός μικρού παιδιού, αλλά με δικαίωμα υπογραφής και… κόστος για το παρόν και το μέλλον της ζωής μας.
Αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας, ακριβώς όπως την είχε περιγράψει πριν από περίπου μια δεκαετία η “Monde”, στον πρόλογο της οικονομικής κρίσης και της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων για την Ελλάδα.
Οι Βρυξέλλες, ως πολιτική καρδιά της κοινής Ένωσής μας, παραδομένες σε γραφειοκράτες… από το κάτω ράφι, χωρίς όραμα και αισθητική για το μέλλον, πολλές φορές και χωρίς συναίσθηση της ιστορικής παρακαταθήκης της πλέον συναρπαστικής ηπείρου στον πλανήτη μας.
Και οι υπόλοιπες χώρες, ειδικά και μεγάλες και πρωταγωνίστριες, καθηλωμένες σε αδιέξοδα “μικρών και ασήμαντων”, σε επίπεδο ηγετικής εκπροσώπησης, με το σκηνικό να γίνεται ακόμη πιο σκοτεινό και μελαγχολικό, ως αποτέλεσμα της αποχώρησης της Άνγκελα Μέρκελ από την Καγκελαρία στη Γερμανία.
Μια Ευρώπη που, σε επίπεδο ηγεσίας, συνεχίζει να ενσωματώνεται με… ενθουσιασμό σε αυταπάτες. Όπως με την περίπτωση του Τζο Μπάιντεν, και την προσδοκία ότι ο βετεράνος πολιτικός θα μπορούσε να κλείσει το βαθύ ρήγμα που άνοιξε ο… αχαρακτήριστος Ντόναλντ Τραμπ.
Η πρόσφατη “προδοσία” της συμμαχίας των ΗΠΑ με τη Μεγάλη Βρετανία και την Αυστραλία, απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση πρακτικά, ήρθε να προσγειώσει ανώμαλα τους… ρομαντικούς.
Ασυγχώρητες αυταπάτες, από μια επιπόλαιη Ευρώπη. Τόσο κρίμα για τους λαούς μας…
