Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Παράλληλα με όλα τα άλλα προβλήματα, συνεχίζεται μια άλλη λεηλασία της χώρας, με θύματα τους οικονομικά ασθενέστερους.
Το έχω ξαναγράψει: Το ότι δεν πιστεύω στην «ταξική πάλη» δεν σημαίνει πως οι τάξεις δεν υπάρχουν και πως δεν υπάρχουν πολλά ζητήματα που έχουν ταξικό πρόσημο. Το κοινό έγκλημα είναι ταξικό. Οι ληστείες, οι κλοπές έχουν θύματα κυρίως τους ασθενέστερους.
Οι πλούσιοι έχουν κάμερες, πανύψηλες μάντρες, συναγερμούς, φρουρές και, αν τους τύχει η στραβή, έχουν το χρήμα να πάρουν ακόμη αυστηρότερα μέτρα, να θωρακίσουν τις ιδιοκτησίες τους από τους κοινωνικούς λύκους που γυρίζουν στις γειτονιές των πόλεών μας και στην ύπαιθρο και λεηλατούν τις περιουσίες των ανθρώπων. Όσο πιο φτωχοί τόσο περισσότερο υποφέρουν, γιατί είναι εύκολα θύματα, και οι κακοποιοί είναι όσο γίνεται σιγουρατζήδες – θα πάνε εκεί που κινδυνεύουν λιγότερο. Θα βασανίζουν παππούδες και γιαγιάδες, θα επιτεθούν σε γυναίκες που περπατούν μόνες τους στον δρόμο ή στο σπίτι όπου μεγαλώνουν τα παιδιά τους μόνες τους.
Δεν θα παλέψουν ώρες με θωρακισμένες πόρτες, ούτε θα συμπλακούν με φρουρούς. Θα πάνε στην μπαλκονόπορτα της λαϊκής γειτονιάς, που ανοίγει εύκολα, στο παράθυρο που θα παραβιαστεί με ένα γερό χτύπημα. Πλιάτσικο κάνουν, όχι πόλεμο για περιπέτεια. Παράσιτα και αλήτες είναι, πολλοί από αυτούς δήθεν «ευπαθείς», από αυτούς που τους αλλάξανε το όνομα, τους μπουκώσανε επιδόματα, αλλά ζούνε ακόμη περισσότερο παρασιτικά, έχουν περάσει στην πιο σκληρή εγκληματικότητα και δεν αρκούνται σε μικροκλοπές με πρόσχημα να σου πουν τη… μοίρα σου.
Οι απλοί άνθρωποι υποφέρουν από αυτούς, όπως και από τους λοιπούς εγχώριους αλλά και τους εισαγόμενους κακοποιούς, που κάνουν εγκληματικό τουρισμό στην Ελλάδα. Και όταν στους απλούς ανθρώπους συμβεί το κακό, δεν έχουν την πολυτέλεια να αγοράσουν και να τοποθετήσουν ακριβές θωρακισμένες πόρτες, κάμερες, κάγκελα, να πληρώσουν σεκιουριτάδες, σωματοφύλακες, να σηκώσουν ακριβές περιφράξεις.
Ένας συνταξιούχος, ένας άνεργος, μια απλή υπάλληλος με τον βασικό, ένα ζευγάρι με παιδιά, που μαζεύει ένα χιλιάρικο τον μήνα σκάρτο δουλεύοντας τετράωρο σε μεγάλες αλυσίδες, που υπέστησαν την κρυάδα της διάρρηξης και λεηλασίας, σε ένα σπίτι παλαιάς κατασκευής, από μια εποχή που, ναι, κοιμόμασταν το καλοκαίρι με τα παράθυρα ανοιχτά, δεν μπορεί να υποβληθούν σε μια δαπάνη χιλιάδων ευρώ για να έχουν στοιχειώδη ασφάλεια στη νέα εποχή, που οι λεηλάτες γυρίζουν στους δρόμους.
Αυτές τις ημέρες πολλοί συμπολίτες μας γύρισαν από ολιγοήμερες, λιτές διακοπές στο χωριό τους και βρήκαν το σπίτι τους παραβιασμένο, βαφτιστικοί σταυροί, μενταγιόν, αλυσίδες, δώρα παππούδων, κειμήλια φυλαγμένα ευλαβικά έκαναν φτερά και συχνά η ζημιά που έκαναν με λοστούς και τσεκούρια για να μπουν οι κλέφτες είναι μεγαλύτερης αξίας από των κλοπιμαίων – και για να την αποκαταστήσουν οι παθόντες θα στερηθούν πολλά, για πολύ καιρό.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί οι ποινές, ειδικά στα πλημμελήματα, έχουν γίνει ονομαστικές. Ο κλέφτης και να θέλει να πάει φυλακή να ξεκουραστεί ο άνθρωπος δεν μπορεί. Και, όταν η Αστυνομία δείχνει τον πρέποντα ζήλο και τους πιάνει, σε δύο ημέρες οι συλλαβόντες τούς βλέπουν έξω να πίνουν καφέ και να κοροϊδεύουν αυτούς που τους συνέλαβαν και τα θύματά τους.
Ανάγκη λοιπόν για άμεσα μέτρα – και στα εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας να υπάρχει κλιμάκωση των ποινών: πρώτη σύλληψη, π.χ. για κλοπή; Θα δικαστείς με ενδεχόμενα ελαφρυντικά στην ποινή που θα αποφασιστεί. Δεύτερη φορά; Υπότροπος και υποχρεωτική έκτιση αυστηρότερης ποινής. Τρίτη φορά; Ισόβια. Αληθινά. «Three strikes, out», που λένε οι φίλοι μας πέραν του Ατλαντικού.
Μόνο έτσι θα κοπεί το χαμόγελο, π.χ., στον επιδοματία τσικουλάτα τσικιτά, που με τσιλιαδόρο γυναίκα και παιδιά μπουκάρει μέρα μεσημέρι σε σπίτια και κλέβει μόνο μετρητά και κοσμήματα. Και τα παιδιά να τα πάρει η Πρόνοια, να τα αποκόψει από την κακοποιό υποκουλτούρα. Και, φυσικά, κόψιμο κάθε επιδόματος. Οποιος θέλει να πάει να δουλέψει, όχι να ζει στην καμπούρα μας για να έχει και χρόνο να πλιατσικολογεί. Αλλιώς, φυλακή, διότι και ο παρασιτικός βίος πρέπει να είναι έγκλημα.
Και ένα ερώτημα αφιερωμένο στον κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και τον κ. Αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ.: Το ξέρουν πως τα Τμήματα Ασφαλείας και γενικά τα Αστυνομικά Τμήματα δεν έχουν πρόσβαση στη βάση δεδομένων με τις φωτογραφίες των σεσημασμένων κακοποιών και πως, όταν πολίτες γίνουν θύματα ληστείας ή κλοπής και δουν κάποιον από τους δράστες, πρέπει, αφού κάνουν τη μήνυση, να τους κλείσει το Τμήμα ραντεβού ύστερα από πολλές ημέρες σε Κεντρική Υπηρεσία για να δουν φωτογραφίες σεσημασμένων λεβέντηδων; Πόσο κοστίζει κάθε Αστυνομικό Τμήμα να μπορεί να συνδεθεί με αυτή τη βάση δεδομένων και αυτή η αναγνώριση να γίνεται άμεσα και επιτόπου;
Και, τέλος, να το πούμε ξανά: Πρέπει να θεσπιστεί το οικιακό άσυλο – το σπίτι μου, το κάστρο μου. Οπου, αν μπεις, θα μπορώ να αμυνθώ με το όπλο που θα μου επιτρέπεται να κατέχω νόμιμα μέσα στην οικία μου, χωρίς τους γελοίους, ασαφείς περιορισμούς περί άμυνας του σημερινού Ποινικού Κώδικα, όπου θα βρεθείς κατηγορούμενος. Και μόνη η εισβολή και παρουσία οποιουδήποτε κακοποιού μέσα στο σπίτι μου, εκεί όπου κοιμούνται η γυναίκα και τα παιδιά μου, οι γονείς μου, εγώ ο ίδιος, να θεωρείται απειλή και επαρκής νομιμοποιητικός λόγος να τον στείλω εις τόπον χλοερόν, εις τόπον αναψύξεως.
Επιτέλους, ο Νόμος να προτάξει τα δικαιώματα των έντιμων πολιτών και όχι των κακοποιών, που λεηλατούν τις περιουσίες μας και ενίοτε σκοτώνουν και βιάζουν. Αυτό θα κάνουμε εμείς, όταν μας δώσετε την εξουσία. Πόλεμο στους κακοποιούς, δικαιώματα στον πολίτη που υπερασπίζεται την ασφάλειά του.
