Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Τη σχετική ιστορική ρήση την είχε εμπνευστεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος, τότε που το φωτεινό μυαλό του γεννούσε ακόμη ενδιαφέρουσες ιδέες, αντί για… πάθη και προβλήματα στην ελληνική κοινωνία, όπως συνέβη στα χρόνια που ακολούθησαν.
Το “όλον ΠΑΣΟΚ”. Ο Άκης Τσοχατζόπουλος, που “έφυγε” από τη ζωή, με ταλαιπωρημένη υγεία και θρυμματισμένη ψυχολογία, πλήρωσε όλες τις αμαρτίες του όλου ΠΑΣΟΚ. Το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, συναίνεσε στη θυσία του, ώστε να υπάρξει ένα επικοινωνιακό ισοδύναμο εκτόνωσης της αγανάκτησης της ελληνικής κοινωνίας για τη λεηλασία της Ελλάδας, ιδίως στα χρόνια της εποχής Σημίτη. Εκείνης της σκοτεινής εποχής, με τη διαφθορά και τη διαπλοκή να γίνονται έννοιες ταυτόσημες με την άσκηση της εξουσίας.
Στον Άκη Τσοχατζόπουλο μπορεί να καταλογίσει κανείς πολλά. Ήταν όμως αυθεντικός, κάτι φυσικά που πλήρωσε ακριβά, ειδικά με τη “συνωμοσία” στο Συνέδριο του 1996, που οδήγησε στην εκλογή του Κώστα Σημίτη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, και όχι του ιδίου. Ή και μερικούς μήνες νωρίτερα, τον Ιανουάριο του 1996, όταν ο “αρχιερέας της διαπλοκής”, όπως τον είχε αποκαλέσει ο Κώστας Καραμανλής, επικράτησε οριακά στην ψηφοφορία για την εκλογή νέου πρωθυπουργού, από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ.
Η Ιστορία αποτίμησε τη διαδρομή του Άκη Τσοχατζόπουλου. Όπως και το… πλιάτσικο όσων κρύφτηκαν πίσω από τη δική του θυσία, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ξεχαστούν οι δικές τους… ανορθογραφίες. Που φυσικά, δεν ήταν… μακέτο.
