Γράφει ο Τάσος Παππάς
Δύο πρόεδροι των ΗΠΑ, ο Τζορτζ Μπους ο μικρός και ο Μπαράκ Ομπάμα, που ήθελε να γίνει μεγάλος αλλά αστόχησε, είχαν προαναγγείλει το τέλος των Ταλιμπάν καμιά δεκαριά φορές. Τους πολέμησαν με όλα τα μέσα, κινητοποίησαν το ΝΑΤΟ, μετέτρεψαν την περιοχή σε ερειπιώνα, βομβάρδισαν αδιακρίτως, σκότωσαν αμάχους, έστειλαν στο Γκουαντάναμο για ανάκριση με σύγχρονες μεθόδους στρατιές υπόπτων, υποσχέθηκαν εξαγωγή της δημοκρατίας χωρίς… ανταλλάγματα και βεβαίως πάταξη της τρομοκρατίας (αυτόν τον λόγο είχαν επικαλεστεί για να δικαιολογήσουν την εισβολή). Απέτυχαν παταγωδώς σε όλους τους στόχους. Μοναδική εξαίρεση η εξόντωση του αρχηγού της Αλ Κάιντα, Οσάμα μπιν Λάντεν. Οι Ταλιμπάν αμύνθηκαν σθεναρά με τα όπλα που τους είχαν δώσει οι Αμερικανοί για να αντιμετωπίσουν τους Σοβιετικούς (αυτοί ήταν την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου το αντίπαλο δέος) και άντεξαν.
Πρώτα έδιωξαν τους Ρώσους με τη γενναιόδωρη βοήθεια των απίστων και αποθεώθηκαν απ’ αυτούς γιατί με τη νίκη τους άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού και τώρα υποχρεώνουν σε ταπεινωτική υποχώρηση τους πρώην προστάτες και ευεργέτες τους. Ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν συνεχίζοντας την πολιτική Τραμπ διακήρυσσε ότι έχει κλείσει συμφωνία με τους Ταλιμπάν για μεταβατική κυβέρνηση και για τη λειτουργία του αεροδρομίου της Καμπούλ και εξέφραζε τη σιγουριά του ότι είναι πολύ απίθανη η πλήρης κατάληψη της χώρας από τους Ταλιμπάν. Αυτά του έλεγαν οι μυστικές υπηρεσίες του, αυτά έλεγε στους Αμερικανούς πολίτες. Επεσαν έξω.
Οι Ταλιμπάν κατέλαβαν την πρωτεύουσα και τις πόλεις με περίπατο, η κυβέρνηση του Αφγανιστάν την κοπάνησε νύχτα, φαντάζομαι όχι με άδειες τσέπες, οι πρεσβείες των ΗΠΑ και των δυτικών χωρών εκκενώνονται όπως όπως, τα αμερικανικά όπλα έπεσαν στα χέρια των Ταλιμπάν και η συμφωνία έμεινε στα χαρτιά. Ούτε μεταβατική κυβέρνηση ούτε προστασία του αεροδρομίου.
Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε ότι και οι άλλες συμφωνίες που έχουν γίνει δεν πρόκειται να εφαρμοστούν. Οπως συνήθως συμβαίνει, μετά τη συντριβή στο στρατιωτικό πεδίο, οι νικητές τα παίρνουν όλα. Οι εκπρόσωποί τους δεσμεύονται ότι ο Τύπος θα είναι ελεύθερος να ασκεί κριτική, αρκεί να μην κάνει δολοφονίες χαρακτήρων, αλλά ποιος τους πιστεύει αφού το παρελθόν τους είναι κακόφημο, ότι θα σεβαστούν τα δικαιώματα των γυναικών και θα τους επιτρέψουν να σπουδάζουν και να εργάζονται, αλλά επαναφέρουν τον νόμο της σαρία, σβήνουν από τους τοίχους της Καμπούλ τις αφίσες που απεικονίζουν γυναίκες και προειδοποιούν ότι δεν θα επιτρέψουν τη μαζική έξοδο των Αφγανών από τη χώρα γιατί η νέα κυβέρνηση που θα είναι ισλαμική χρειάζεται όλους τους υπηκόους της.
Τέτοιο… θρίαμβο είχαν χρόνια να ζήσουν οι Δυτικοί. Και τώρα τι; Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους φοβούνται ότι το Αφγανιστάν θα γίνει ξανά το κέντρο εξαγωγής τρομοκρατίας, ότι το Πακιστάν, που έχει κατηγορηθεί ότι ήταν ο χορηγός των Ταλιμπάν, θα επιδιώξει να ελέγξει τους αρμούς της εξουσίας και ότι θα αυξηθεί ο αριθμός των πολιτών που θα αναζητήσουν καταφύγιο στις κοντινές χώρες, κυρίως στην Τουρκία, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα ανοίξει γι’ αυτούς ο δρόμος προς την Ευρώπη.
Εξι χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ανάμεσά τους και η Ελλάδα), μερικές εκ των οποίων είχαν στείλει στρατιωτικό προσωπικό στο Αφγανιστάν (και η Ελλάδα φυσικά), με επιστολή τους στην Κομισιόν ζήτησαν να μη σταματήσουν οι απελάσεις Αφγανών (προφανώς θεωρούν το Αφγανιστάν ασφαλή χώρα!) -ευτυχώς το αίτημά τους απορρίφθηκε- και επίσης κάλεσαν την ηγεσία της Ε.Ε. να ορθώσει εμπόδια ώστε να μην υπάρξει ροή προσφύγων προς τις χώρες τους και απειληθεί η συνοχή των κοινωνιών τους. Τα θύματα της πολιτικής της Δύσης ψάχνουν τρόπο να γλιτώσουν από την οργή των φανατικών. Ζητούν βοήθεια και συναντούν τοίχο.
Ανάγωγα
Πάλι φωτιές στην Αττική, πάλι σενάρια συνωμοσίας στην κυκλοφορία από τον περιφερειάρχη. Αναρωτιέμαι, έχει άλλοθι η Ρένα Δούρου;
